Αναζήτηση
Πριν από 13 χρόνια η μάνα μου φύτεψε στον κήπο μια μουριά. Την πρώτη άνοιξη που θέριεψε και πρασίνισε ο τόπος από τα κλαδιά της, τα φύλλα της μας φάνηκαν κάπως… Δεν ήταν τα γνωστά μουρόφυλλα, τα πλατιά, που τρώνε οι μεταξοσκώληκες και πέφτουν για ύπνο χορτάτοι κι ευτυχισμένοι, όχι. Εκείνα τα φύλλα μάς «χάλασαν» γιατί έφερναν σε πλατάνι, ένα πράγμα… Τότε οι «μεγάλες δυνάμεις» του σπιτιού αποφάσισαν να αλλάξουν τη φύση της μουριάς. Εκλήθη επειγόντως ο εμπειρικός γεωπόνος, μάδησε το δέντρο και το λιάνισε και με ένα τόσο δα μαχαιράκι χάραξε τον κορμό του, όπου με περισσή τέχνη, χειρουργική θα λέγαμε, τοποθέτησε ένα κλαράκι άλλης μουριάς με φύλλωμα της αρεσκείας μας. Πραγματικά με το πρώτο πρασινοφούντωμα, τα φύλλα τα πλατιά γέμισαν τον κήπο. Ομως ποτέ η μουριά δεν ξέχασε το παρελθόν της. Κάθε που θα μπει η άνοιξη, εδώ και 13 χρόνια θα πετάξει και δυο τρία κλαριά με το παλιό το φύλλωμα, το πλατανίσιο, το «δικό» της, σαν να μας υπενθυμίζει: αυτή είναι η φύση μου κι ό,τι και να κάνατε πάντα θα ξαναγυρίζει για να τη βλέπετε και να τρομάζετε…
Αυτά με τη μουριά.
Ο ελληνικός αθλητισμός έζησε την περίοδο της ανθισμένης άνοιξής του από το 1992 και μετά. Από το «για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!» μέχρι το «Ποιααα Ελλάδα;» του σήμερα έχουν χυθεί 24 χρόνια στον νερόμυλο των καιρών, που έχει αλέσει κάμποσες άνοιξες και μπόλικα καλοκαίρια. Από χειμώνες; Ουου, παραγωγή ασταμάτητη.
Ο ελληνικός αθλητισμός καρπώθηκε μετάλλια (μονάχα ένα επιστράφηκε ως λερωμένο και κανένα άλλο), ανέβηκε σε βάθρα, στάθηκε προσοχή σε έπαρση της ελληνικής σημαίας, όταν άλλοι χαριεντίζονταν σε στιγμές πικρής υποστολής.
Ο ελληνικός αθλητισμός, είτε ποδόσφαιρο είτε μπάσκετ είτε ατομικός με Κεντέρηδες και Πύρρους, μας έκανε υπερήφανους.
Ομως κάτι οι «μεγάλες δυνάμεις», κάτι το κακό το ριζικό μας, κάτι η ροπή μας προς την απραξία, ήρθε και το μπόλιασμα του δένδρου του αθλητισμού μας· το μπόλιασμα με φύλλωμα πλαδαρό, κιτρινομαραμένο, φθινοπωρινής διάθεσης.
Στα ποδοσφαιρικά: απόλυτη φυλλορροή. Στα μπασκετικά: καλάθι των αχρήστων. Και στα υπόλοιπα, τα στιβικά, τα αρσηβαρίστικα και τα λοιπά: συννεφιά.
Κι όμως, παρά τη μεταμόσχευση με άρρωστο μπόλι, τα κλαδιά εκείνα τα παλιά δεν σταματούν να ξεπροβάλλουν κάθε που έρχεται μεγάλη διοργάνωση.
Ολυμπιακοί Αγώνες σε λίγες ημέρες και η άλτρια Κατερίνα Στεφανίδη δείχνει να μην επηρεάστηκε από των «μεγάλων δυνάμεων» την επέμβαση. Δείχνει ικανή ακόμα και στην πρώτη θέση του βάθρου να πατήσει, έτσι για να αποδείξει πως η ρίζα και η ψυχή παραμένουν αναλλοίωτες όσο κι αν κλαδευτεί και μπολιαστεί το «δένδρο». Και ας μη λησμονούμε πως «κάτω απ’ την άσφαλτο καίει το παλιό χώμα» και το «ανολοκλήρωτο χθες» εύκολα οι Ελληνες το κάνουν ολοκληρωμένο «σήμερα».
Αυτά με τον ελληνικό αθλητισμό!
