Ηττα; Είπατε ήττα; Από την άποψη του αρχικού στόχου, ναι, η αποτυχία της κυβέρνησης να συγκεντρώσει τις 200 ψήφους που χρειάζονταν για να ισχύσει ο νέος εκλογικός νόμος από τις επόμενες εκλογές συνιστά πολιτική ήττα. Ομως ο Αλέξης Τσίπρας γλίτωσε έναν μεγάλο πονοκέφαλο. Και απέκτησε δύο καινούργια παιχνίδια, με τα οποία είναι βέβαιο ότι θα παίζει στο εξής με φανατισμό μεγαλύτερο και από εκείνον που χαρακτηρίζει τους κυνηγούς των Πόκεμον. Not bad.

Ο πονοκέφαλος λέγεται Χρυσή Αυγή. Θα ήταν πράγματι δύσκολο για τον Πρωθυπουργό να πανηγυρίσει για την άμεση καθιέρωση της απλής αναλογικής αν το είχε πετύχει με τη συνδρομή των νεοναζί. Και έχουν ήδη εκτεθεί ανεπανόρθωτα για τη στάση τους τόσο ο Πρόεδρος της Βουλής, κι ας έπαιξε χθες τον ρόλο του θιγμένου, όσο και όλοι εκείνοι οι κυβερνητικοί παράγοντες που πρόσθεταν και αφαιρούσαν ψήφους τις τελευταίες εβδομάδες, θεωρώντας δεδομένη τη στάση των Χρυσαυγιτών. Αλλά και το επιχείρημα της άλλης πλευράς έχει τα όριά του. Αν το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα δεν θέλει να γίνεται κάθε τόσο αυτό το μόρφωμα ρυθμιστής των εξελίξεων, πρέπει να αφήσει τις κορόνες και να βρει λύσεις. Τον Δεκέμβριο του 2014, όταν είχε δημιουργηθεί ένα ανάλογο θέμα με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Σταύρος Τσακυράκης είχε προτείνει έναν τρόπο να μην προσμετρηθούν οι ψήφοι της ΧΑ. Ας διατυπωθούν κι άλλες προτάσεις, δημιουργική φαντασία χρειάζεται.

Πολύ περισσότερο που ίσως να γλιτώσουμε τελικά τη δημιουργική καταστροφή: αν ο Ευάγγελος Βενιζέλος βγει αληθινός και η επόμενη Βουλή ακυρώσει τον εκλογικό νόμο που ψηφίστηκε, ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση θα έχει λιγότερους λόγους να επιδιώκει την αποσταθεροποίηση προσβλέποντας σε σύντομη επανάληψη των εκλογών. Μέχρι να συμβούν όλα αυτά πάντως, ο αρχηγός του θα έχει δύο νέα ισχυρά επιχειρήματα στο επικοινωνιακό του οπλοστάσιο. Το ένα είναι ότι εκπλήρωσε την υπόσχεσή του και έφερε στη Βουλή την απλή αναλογική. Δεν έχει σημασία ότι δεν θα εφαρμοστεί. Ούτε ότι αν εφαρμοστεί θα καταστρέψει ό,τι έχει απομείνει όρθιο σε αυτή τη χώρα. Σημασία έχει αυτό που είπε στον Κουτσούμπα: απέτυχα σε όλα, από κάπου πρέπει κι εγώ να πιαστώ.

Το δεύτερο επιχείρημα είναι η καθιέρωση –από την επόμενη, και όχι τη μεθεπόμενη, εκλογική αναμέτρηση –της ψήφου στα 17 ή, για την ακρίβεια, στα 16 και μία ημέρα. Δεν έχει σημασία ότι 130.000 άνθρωποι δύσκολα κρίνουν μια εκλογική αναμέτρηση. Ούτε ότι η ψήφος τους κάθε άλλο παρά είναι δεδομένη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Σημασία έχει ότι ο Πρωθυπουργός θα λέει στο εξής στους νέους ότι μπορεί το μέλλον τους να είναι αβέβαιο, μπορεί οι προοπτικές να δουλέψουν να είναι χειρότερες από ποτέ, αλλά έχουν τώρα ένα κίνητρο να «μην ενδώσουν στην αποπολιτικοποίηση» και να «βγουν μπροστά παίρνοντας τη ζωή τους στα χέρια τους». Παραμύθι, αλλά σε μερικούς πιάνει.

Αν συνδυαστεί μάλιστα με το άλλο, πιο βίαιο παραμύθι για τα «βοθροκάναλα» και τη «δημοσιογραφική αλητεία», προσφέρει μια άριστη στρατηγική για τη συνέχεια. Δεν οδηγεί πολύ μακριά. Αλλά μια παράταση ζωής τη δίνει. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν ελπίζουν σε κάτι περισσότερο.

Τελευταία Νέα