Ο πολιτικός «Πλούτος» του Κιμούλη

Ας την κρατήσουμε την (σημερινή) ημερομηνία. Αφού σηματοδοτεί τη «θεμελίωση», στα χαρτιά τουλάχιστον, του Λυκείου Επιδαύρου. Της Σχολής Αρχαίου Δράματος που στήνει στην επιδαύρια γη το Ελληνικό Φεστιβάλ σε συνεργασία με τις τοπικές Aρχές και την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Ο χώρος στέγασης βρέθηκε δίπλα ακριβώς στο Κέντρο Υγείας Λυγουριού, μαζί με το αλσύλλιο που μένει να καθαριστεί ώστε να φιλοξενήσει –και εν είδει κατασκήνωσης –σε λιγότερο από έναν χρόνο από σήμερα τους 300 πρώτους σπουδαστές –όχι μόνο από την Ελλάδα –και τους περίπου 40 καθηγητές. Ετσι, την ώρα που τα τελευταία φροντιστηριακά αντικείμενα του αριστοφανικού «Πλούτου» κατά Γιώργο Κιμούλη, που έφερε κάπου 17.500 θεατές στο αρχαίο θέατρο, μεταφέρονταν και στηνόταν το σκηνικό της διάρκειας τουλάχιστον 150 λεπτών τριλογίας της «Ορέστειας» κατά Γιάννη Χουβαρδά, που έχει σειρά την Παρασκευή, χάρη και στις ενέργειες του προέδρου του Ελληνικού Φεστιβάλ Γιώργου Αντωνακόπουλου, αλλά και του καλλιτεχνικού διευθυντή Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και του δημάρχου Αρχαίας Επιδαύρου Κώστα Γκάτζιου, το Λύκειον προχωρούσε στη «θεμελίωσή» του.

Οχι πως το Ελληνικό Φεστιβάλ, όπως μαθαίνω, δεν έχει άλλα νέα, κάπου 135 χιλιόμετρα μακρύτερα. Μην εκπλαγείτε λοιπόν αν το Φεστιβάλ εγκαταλείψει σύντομα το 700 τ.μ. νεοκλασικό επί της Χατζηχρήστου στου Μακρυγιάννη, που καταρρέει διαρκώς τα τελευταία χρόνια, έναντι 23.000 ευρώ τον μήνα και μεταστεγαστεί –προσωρινά, έστω, μέχρι να ετοιμασθούν κάποτε τα γραφεία του στην Πειραιώς 260 –σε φροντισμένο νεοκλασικό 800 τ.μ. στον πεζόδρομο της Ηπίτου, στην Πλάκα, δίπλα στο Α’ Γυμνάσιο, με νοίκι 6.500 ευρώ τον μήνα (κέρδος: 198.000 ευρώ ετησίως, που μεταφράζεται σε παραγωγή μιας επιδαύριας παράστασης!). Και με τη χρήση μιας πολύτιμης συλλογής έργων ελληνικής τέχνης ως δώρο (στους τοίχους).

Πού ήμασταν; Στον «Πλούτο», τον οποίο ο Γιώργος Κιμούλης είδε μπεκετικά (εμφορώντας τον με την αίσθηση του μετά ή παράλληλα με την καταστροφή στο «Περιμένοντας τον Γκοντό» και σκηνογραφικά από τον Γιώργο Πάτσα) και τον ξεκίνησε με παράθεση ημερομηνιών, αρχής γενομένης από το Καστελλόριζο, φθάνοντας ώς τις εκλογές και τον Ιούλιο του 2016 στον οποίο είχε να παραθέσει μόνο τρεις τελείες (…). Η πολιτική διάσταση ήταν, είπε με έμφαση, πρόθεσή του. Αλλωστε πολιτικά έγραφε ο οργισμένος από τα οικονομικά τερτίπια της αθηναϊκής δημοκρατίας Αριστοφάνης. Και ακόμη κι αν του επέστησαν την προσοχή στη διάρκεια (135 λεπτά) της παράστασης και στο πρόβλημα των μικροφώνων, που έφερνε αντίλαλο σε κάποιες πρώτες σειρές του αρχαίου θεάτρου, ο ίδιος δήλωνε στωικά: «Ας έρθουν να το κάνουν εκείνοι».

Δραματική σύμπτωση: την ώρα που στο πλαίσιο του Φεστιβάλ στην Επίδαυρο ανεβαζόταν αυτός ο «Πλούτος» που καυτηρίαζε τις λαμογιές στην αρχαία Αθήνα, στη σύγχρονη καυτή Αθήνα η ανάκριση για τις πιστοποιημένες από το ΣΔΟΕ ζημιές στη Ελληνικό Φεστιβάλ ΑΕ, ύψους σχεδόν 2,8 εκατ. ευρώ, συνεχιζόταν, με τον πρώην γενικό και καλλιτεχνικό διευθυντή, αλλά και πρόεδρο Γιώργο Λούκο παρόντα. Και με το ΔΣ του Φεστιβάλ να παρίσταται ως πολιτική αγωγή για να εξηγεί στον ανακριτή τα ανεξήγητα και μη της διπλοχρέωσης φωτιστικών προμηθειών και τη λειτουργία του δημόσιου πολιτιστικού οργανισμού.

Από αυτόν τον «Πλούτο» πάντως, ας μου επιτραπεί να κρατήσω κατ’ αρχάς τους στίχους του ποιητή της ήττας Μανόλη Αναγνωστάκη «Σ’ ενοχλούσε και σένα το κατεστημένο, / δεν είδες γύρω σου χιλιάδες τα ναυάγια…». Την μπεκετική (ενίοτε και μπρεχτική και ιονεσκική και πιραντελική) σκηνοθετική ματιά. Στιγμές και φράσεις όπως: «Οι γκαβοί συνήθως ακολουθούν αυτούς που βλέπουν. Εδώ γίνεται το ανάποδο. Το ‘χει η χώρα, φαίνεται» (χειροκρότημα από το κοινό), «Το μεγαλύτερο μυστικό σήμερα: ό,τι αποφέρει συμφέρει», «Αν δεν υπήρχε ο Πλούτος θα τρέχαμε περιοδεία όλο το καλοκαίρι; Θα μετέφραζε τραγικούς ο Μύρης;» (αυτοσαρκασμός της παράστασης), «όσο πιο πολύ δουλεύετε τόσο πιο πλούσιοι γίνονται αυτοί» (βροντερό χειροκρότημα), «Μέχρι και τη χώρα μας μάς ανάγκασαν να βάλουμε ενέχυρο» (ακόμη πιο βροντερό), «Μου δανείζεις για να πληρώνω τα κέρδη σου» (ο Χρεμύλος προς την La Garde Du Trésor – θησαυροφύλακα Πενία), «Η δική μου αγορά είναι ωραία, όχι αγοραία» (χειροκρότημα), «Εγώ έχω χώρα που μιλάει, όχι που μετράει», «Στον πλούτο μάθε πως τη λύση δεν θα βρεις / θέλει καινούργια υλικά η Οικουμένη» (Χορικά), «Σας τα λέμε όλα αυτοί που αποτύχαμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Δική μας είναι η ήττα. Οι ήττες δεν κληροδοτούνται. Την αποτυχία μας μην την κάνετε και δική σας» (προς τους νέους του Χορού), «Θα περιμένουμε και θα επιμένουμε και θα πιστεύουμε» (ο Χορός).