Ανθρωποι της διπλανής πόρτας

^«Γεια σου, Αφροδίτη, λέει συγκινημένος. –Ξέχασες, φαίνεται, το όνομά μου. Κλειώ με λένε. –Το ξέρω… Αλλά να… σε παρομοίωσα με τη θεά! Υστερα από τόσα που πέρασαν χρόνια, καθόλου δεν άλλαξες. Την έβλεπα να χαμογελά και ένιωσα ξανά όπως και τότε θαυμασμό για τα μάτια της». Ο Κώστας Λιάκος, γιος του μάλλον ξεχασμένου πια μυτιληνιού ποιητή Γιώργου Λιάκου (1911-1983), στο έβδομο βιβλίο του αποτυπώνει με ευαισθησία και νοσταλγία βιώματα αλλά και ιστορίες –μικρά διαμαντάκια –που κουβαλάει μέσα του και έχουν να κάνουν με ανεκπλήρωτους έρωτες, γειτονιές που αλλάζουν με την πάροδο των χρόνων, ταξίδια του μυαλού, αλλά και ταξίδια στο απέραντο γαλάζιο. Πάνω απ’ όλα όμως, στα 15 διηγήματα του βιβλίου, κυριαρχούν καθημερινές ιστορίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας δοσμένες με έναν τρόπο λες και τις έχει ζήσει ο ίδιος ο συγγραφέας, λες και ο ίδιος είναι ο πρωταγωνιστής. Σε κάποια είναι άλλωστε, κατά κάποιον τρόπο, όπως στην «Αναγκαστική αναχώρηση», όπου επιστρέφει στον τόπο καταγωγής, τη Μυτιλήνη. «Ενας άντρας εξήντα χρονών βρέθηκε ένα καλοκαίρι για διακοπές στη Μυτιλήνη. Σαν βγήκε στην προκυμαία ένα πρωί του Σαββάτου, δυσκολεύτηκε να πιστέψει πως τώρα πια μπορεί να νιώσει τη σπάνια ηρεμία των ημερών που πάντα αναζητούσε… Τους συλλογισμούς του αυτούς διέκοψε ένα καράβι που περνούσε πάνω από αυτό το ροδοκόκκινο στρώμα και κάτω από τις ηλιακές ακτίνες που φάνταζαν με ολόφωνες γέφυρες, καθώς χάνονταν στο βάθος του ορίζοντα».