Οι αναπτυξιακές πολιτικές με προτεραιότητα

Μέρος του προβλήματος δημιουργείται όταν οι κυβερνήσεις επενδύουν σε οικονομικές αναλύσεις που αφορούν μόνο ένα ζήτημα τη φορά και με ερωτήσεις του τύπου: θα είναι η δράση αυτή αποδοτική όσον αφορά το κόστος; Ναι ή όχι. Τα πράγματα όμως θα ήταν πολύ καλύτερα αν εκείνοι που λαμβάνουν τις αποφάσεις εξέταζαν ταυτόχρονα σειρά από επιλογές –συγκρίνοντας τις δαπάνες για έργα υποδομών με την εκτύπωση σχολικών βιβλίων –ώστε να αποφασίσουν πού θα διοχετεύσουν πρώτα τυχόν επιπλέον κεφάλαια.

Αυτή η προσέγγιση χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά σε εθνικό επίπεδο πέρυσι στο Μπανγκλαντές όπου η ομάδα σκέψης μου, η Copenhagen Consensus Center συνεργάστηκε με την BRAC, την οργάνωση που ασχολείται με θέματα ανάπτυξης. Η ιδέα ήταν να παρασχεθούν στην κυβέρνηση του Μπανγκλαντές εποικοδομητικά στοιχεία για το πού θα κάνουν το περισσότερο καλό έξτρα πόροι.

Πιθανώς οι προτάσεις που έγιναν για τις δαπάνες του Μπανγκλαντές να μην είναι οι καλύτερες, για παράδειγμα, για την Κολομβία, τη Φινλανδία, την Αϊτή ή τον Καναδά. Μπορεί όμως να χρησιμοποιηθεί η ίδια αναλυτική προσέγγιση. Αν δεν υπάρχουν δεδομένα για όλες τις μορφές κόστους, πολλές αποφάσεις λαμβάνονται στα τυφλά. Οταν παρέχεται το κόστος για διάφορες μορφές επενδύσεων και δράσεων, τότε είναι πιο εύκολο να ιεραρχηθούν οι προτεραιότητες. Οι κάτοικοι του Μπανγκλαντές όπως και οι κάτοικοι όλων των χωρών του κόσμου αξίζουν την καλύτερη δυνατή ιεράρχηση των διαθέσιμων και συχνά μη επαρκών αναπτυξιακών πόρων.

Ο Μπιορν Λόμποργκ είναι διευθυντής του Copenhagen Consensus Center που μελετά περιβαλλοντικά ζητήματα και καθηγητής στο Business School της Κοπεγχάγης