Αναζήτηση
Παρακολουθώντας την «Πρωθυπουργία Τσίπρα» μού έρχεται πάντα στο μυαλό ένα απόφθεγμα που αποδίδεται στον Χένρι Κίσινγκερ.
«Το μεγαλείο της δημοκρατίας είναι ότι ο οιοσδήποτε μπορεί να γίνει πρωθυπουργός. Και το πρόβλημα της δημοκρατίας είναι ότι ο οιοσδήποτε μπορεί να γίνει πρωθυπουργός».
Το βρίσκω σοφό. Διότι τελικά η δημοκρατική λογική επιμερίζει το κόστος μιας πλειοψηφικής απόφασης ακόμη και σε εκείνους που είχαν ψυλλιαστεί εγκαίρως την κομπίνα και ψήφισαν διαφορετικά.
Με άλλα λόγια, μεγαλείο και πρόβλημα της δημοκρατίας είναι ότι τον (κάθε) Τσίπρα επιλέγει ένα 35% αλλά τον λογαριασμό του (κάθε) Τσίπρα πληρώνει και το υπόλοιπο 65%.
Δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Το πρόβλημα αφορά γενικά τη δημοκρατία και όχι ειδικά τον Τσίπρα. Απλώς στην περίπτωσή του γίνεται πιο εμφανές λόγω ιδιαιτέρως υψηλού ρίσκου και κόστους.
Ως εκ τούτου, με ενοχλεί η απίστευτη υποκρισία της πολιτικής. Ο εκλεκτός δεν είναι αναγκαστικά ο απαραίτητος. Ακριβώς όπως ο συμπαθής δεν είναι πάντα χρήσιμος. Αλλά η πολιτική είναι συνήθως η τέχνη να κρύβεσαι πίσω από μια εκλογή ακόμη κι αν δεν είσαι ούτε απαραίτητος ούτε χρήσιμος.
Ακούω λοιπόν τον ΣΥΡΙΖΑ να κατηγορεί την αντιπολίτευση για «λαϊκισμό», να παραπονιέται ότι θέλουν να τους παραιτήσουν, να δακρύζει για την έλλειψη συναίνεσης ή συνεννόησης, να διαμαρτύρεται που τραμπουκίζουν τους υπουργούς του διάφοροι αγανακτισμένοι.
Και τσιμπιέμαι. Ο ΣΥΡΙΖΑ τα λέει αυτά;
Τι διαφορετικό έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση; Συνεπώς ποιο πολιτικό επιχείρημα και ποια ηθική βάση μπορεί να στηρίξει τις αιτιάσεις του;
Η παραμονή πάση θυσία στην εξουσία;
Πολύ λυπάμαι αλλά η όψιμη εξέγερση του ΣΥΡΙΖΑ κατά του λαϊκισμού είναι σαν να αναλάβει ο Ερντογάν αγώνα για την υπεράσπιση της ελευθερίας του Τύπου.
Και δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακούω φωνές από το παρελθόν της Κεντροαριστεράς που μας καλούν να πατάξουμε τον «λαϊκισμό» και τον «νεολαϊκισμό».
Πλάκα μας κάνουν οι (πρώην και νυν) πασόκοι;
Ποιος έφερε τον λαϊκισμό στην Ελλάδα; Ο Γεώργιος Ράλλης ή ο Λεωνίδας Κύρκος; Και ποιος κέρδισε τις εκλογές του 2009 διαβεβαιώνοντας ότι «λεφτά υπάρχουν»; Κανένας δεξιός ή μήπως κανένας συριζαίος;
Ξέρετε κάτι; Η χώρα αυτή περισσότερο και από την οικονομική κρίση πάσχει από την ανικανότητα, τη δειλία και την υποκρισία των πολιτικών της.
Από την ανικανότητα να υλοποήσουν εκείνα που υπόσχονται. Από τη δειλία να επωμιστούν το κόστος όσων υποσχέθηκαν αλλά δεν εκπλήρωσαν.
Και από την υποκρισία στην οποία καταφεύγουν στο τέλος για να μη χρεωθούν τις ευθύνες τους.
