Υπάρχουν πολλοί τρόποι πολιτικής. Υπάρχει ο προφανής. Να μπεις σε κόμμα. Υπάρχει ο άλλος. Ως μέλος μαζικής οργάνωσης –που έτσι κι αλλιώς παράγεις πολιτική –να μεταπηδήσεις στην κεντρική σκηνή. Συνήθως με προϋπόθεση πως θα κομίσεις και μέρος της κοινωνικής βάσης όπου απευθυνόσουν. Υπάρχει και τρίτος. Να είσαι δημοφιλής –για παράδειγμα ποπ σταρ –και να διακτινιστείς σε ψηφοδέλτιο.

Συχνά όλοι οι παραπάνω τρόποι οδηγούν στον επαγγελματία της πολιτικής. Και αυτός ο δεύτερος τύπος σπάνια εισάγει καινά δαιμόνια σε ένα γήπεδο εν πολλοίς οριοθετημένο. Πολύ προσφάτως, ο μετασχηματισμός της πολιτικής ανάγκασε τον αστισμό να καταφύγει σε νέα μέσα. Αστέρες του Ιντερνετ ή συνταξιούχοι μυαλοπώληδες ή ακόμη και τραγουδιστές εφηβικών πόστερ αναδασώνουν την καμένη πλαγιά της πολιτικής εκπροσώπησης. Χωρίς εφόδια, χωρίς αίσθηση των κοινωνικών συμμαχιών, χωρίς εικόνα της φτώχειας, εισβάλλουν στο χολ και φωτογραφίζονται φωτογενώς πλάι σε πολιτικούς αρχηγούς ή σε μέρη που δεν είχαν ιδέα πως υπάρχουν. Από την άλλη, και τα κόμματα που υποτίθεται πως απευθύνονται στα αδύναμα στρώματα μεταγράφουν αστέρες, αθλητές – σταρ – μαγείρους – ηθοποιούς, που στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν πληρούν κανένα κριτήριο για τη στράτευσή τους.

Υπάρχει βέβαια και η πολιτική με την πιο λοξή έννοια του όρου. Αυτή που παράγεται χωρίς ο φορέας της να διεκδικεί ψήφο ή οφίτσιο. Μιλώ για τη δημόσια στάση γνωστών προσώπων. Συχνά, όχι τυχαία, αυτή είναι και η πιο επιδραστική. Δημόσια πρόσωπα που σε μια καμπή της Ιστορίας αποφασίζουν να μιλήσουν, να τοποθετηθούν. Συχνά, επηρεάζοντας με πολλαπλάσιο τρόπο την κοινή γνώμη. Συχνά με τρομερό κόστος. «Ο επώνυμος οφείλει να διατυπώνει δημόσια αυτό που ο ανώνυμος αδυνατεί» έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις.

Χωρίς να ξέρει αυτά τα λόγια ο θρυλικός πυγμάχος Μοχάμεντ Αλι, που έφυγε για πάντα αυτές τις μέρες, τα τήρησε στο ακέραιο. Και χωρίς ποτέ με προφανή τρόπο να διεκδικήσει κόμματα, θέσεις, αφήνει πίσω του μια πολιτική σφραγίδα ανυποταξίας που έμελλε να συγκινήσει, να σοκάρει, να επηρεάσει πολλές γενιές. Η άρνησή του να στρατευθεί στον άδικο πόλεμο των ΗΠΑ στο Βιετνάμ δεν ήταν κάτι αυτονόητο σε μια εποχή που ο ίδιος οριζόντια, διαταξικά και μαζικά στεκόταν δημοφιλής με τις αθλητικές του επιδόσεις. Σήμερα, που η πλειοψηφία των δημόσιων προσώπων, εγκλωβισμένη στην εικόνα και στον μηχανισμό των χορηγών ή των δημόσιων σχέσεων, δεν μιλάει για τίποτε ή μιλάει γενικόλογα για να μη δυσαρεστήσει, ο Μοχάμεντ Αλι μας θυμίζει πως η πολιτική ως δημόσια στάση είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση.

Τελευταία Νέα