Παράδοση άνευ όρων!

Το «μας τα πήραν όλα» είναι λάθος. Αν δεν δώσεις, τίποτα δεν μπορούν να σου πάρουν. Ο,τι σου ανήκει, ό,τι έχεις κατακτήσει, έχεις το δικαίωμα να το υπερασπιστείς με τη ζωή σου. Σου παίρνουν ό,τι αφήσεις να σου πάρουν!

Το ορθό λοιπόν είναι: τα δώσαμε όλα! Δίχως μάχη!

Τελευταίο που είδαμε να χάνεται είναι το «διέξοδο των προβλημάτων», το «καταφύγιο των καταπιεσμένων», το «οχυρό» από τον καθημερινό βομβαρδισμό των ειδήσεων: το ποδόσφαιρο!

Το ποδόσφαιρο χάθηκε στο αχανές στάδιο του Αμαρουσίου, όπου μια χούφτα οπαδοί κατάφεραν να σκεπάσουν την εκκωφαντική σιωπή των απόντων φιλάθλων, μπόρεσαν δίχως πολλή προσπάθεια να δικαιώσουν την απόφαση του υφυπουργού Αθλητισμού να κλειδώσει έξω από τον τελικό του Κυπέλλου όσους θα ήθελαν να τον παρακολουθήσουν από κοντά διά των ύβρεων και των συνθημάτων τους.

Να ‘ταν 150 άνθρωποι όλοι κι όλοι; Τόσοι πάνω – κάτω. Τόσο αγριεμένοι, τόσο επιθετικοί, τόσο οργισμένοι, με το μάτι τους άγριο για καβγά, με τη γροθιά σφιγμένη. Μια χούφτα άνθρωποι έτοιμοι να χυθούν σαν λάβα και να κάψουν ό,τι είχε απομείνει στην έρημη γη. Κι ανάμεσά τους πρωτοκλασάτοι παράγοντες, και Κόκκινοι και Κίτρινοι, κι ανάμεσά τους δημοσιογράφοι «βαμμένοι» στα κόκκινα ή στα κίτρινα και επίσημοι προσκεκλημένοι από τα σπλάγχνα της Θύρας 7, από τα σπάργανα της Θύρας 21. Μήπως τελικά όλοι αυτοί οι τόσο μικροί και τόσο λίγοι να ‘ναι αυτοί που λερώνουν το ποδόσφαιρο; Μπορεί.

Και έτσι στήθηκε η οπερέτα: «Ο Βαρόνος Αθίγγανος» του Γιόχαν Στράους!

Από τη μια οι Βαρόνοι που παρακολουθούσαν βλοσυροί, ακούγοντας με αηδία τις ύβρεις των αντιπάλων τους, που όμως άγγιζαν τα βάθη της μαύρης ψυχής τους, κι από την άλλοι οι Αθίγγανοι που προσπαθούσαν από την αρχή μέχρι το τέλος να «κλέψουν την παράσταση» διά των αντιδράσεών τους, που παρέπεμπαν σε γύφτικο τσακωμό.

Και στη μέση οι καταπονημένοι ποδοσφαιριστές, και στη μέση το λερό ελληνικό ποδόσφαιρο, και στη μέση σιωπή και απουσίες. Γιατί εκεί, στη μέση, ήταν πραγματικά οι απόντες: το θέαμα πιο χαμηλό από το χόρτο· το πάθος πιο χλιαρό κι από το ερωτικό σκίρτημα 60χρονου που μόλις κατάπιε ένα Cialis για να αποδώσει –επί ματαίω… Η ποιότητα; Αγώνας στη χωματερή μεταξύ ομάδας του Σχιστού και του Καματερού θα είχε να παρουσιάσει περισσότερες ευκαιρίες. Και τέλος, το παγωμένο φινάλε και το σκόρπιο χειροκρότημα. Μετά οι δηλώσεις οι συγκινητικές και οι καταγέλαστες. Τα φληναφήματα των γραφικών επικίνδυνων και τα δάκρυα των στερημένων. Τα χαμένα δόντια του Αραβίδη, το χαμένο γόητρο του ποδοσφαίρου, η χαμένη άνοιξη του αθλητισμού. Η απονομή και ο γύρος θριάμβου που δεν έγινε. Κι ύστερα τα φώτα έσβησαν και οι μνήμες σκοτείνιασαν ξανά. Τι θα θυμόμαστε; Ελπίζουμε τίποτα. Οπως κάποιοι τίποτα δεν θυμούνται από τη δουλειά που έχασαν, από τους μισθούς που απώλεσαν, από την αξιοπρέπεια που πρόσφεραν, από τα ψέματα που εισέπραξαν. Καλή ψυχή, αγαπημένο μας ποδόσφαιρο, και σε σένα· εύκολα σε παραδώσαμε σε βρώμικα χέρια. Θα βλέπουμε ευρωπαϊκά ματς, θα σε θυμόμαστε και θα κλαίμε!