Κοιτώντας τους κάδους που καίγονταν στη Στουρνάρη την Κυριακή το βράδυ και εν μέσω δακρυγόνων, σκέφτηκα πως μόλις ολοκληρώθηκε μια εικοσαετία αλλαγών με το πιο μελαγχολικό «ταμείο». Από το 1996 και τις εκλογές όπου ο Σημίτης έθεσε τα θεμέλια μιας από τα πάνω εναρμόνισης με το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Μέχρι το βράδυ της Κυριακής, όταν μια κυβέρνηση με αριστερή αναφορά «κράτησε» τη χώρα –αιματηρά –εντός ευρώ.

Τα είκοσι αυτά χρόνια μοιάζουν να συμπυκνώνουν πολλές δεκαετίες πολλών διαφορετικών κύκλων. Η μόνη σταθερά είναι ο κόσμος της εργασίας που είδε να του αφαιρούνται κοινωνικές κατακτήσεις και από εργαζόμενος με πλήρη δικαιώματα να μετατρέπεται σε χειριστή του κατακερματισμένου χρόνου του. Απασχολήσιμος και επισφαλής.

Το βράδυ της Κυριακής, οι εναπομείνασες πολιτικές αλλά και κοινωνικές δυνάμεις βγήκαν όλες χαμένες. Δορυφόροι του ίδιου αφηγήματος με το ευρώ στο κέντρο, δεν μοιάζουν σήμερα να πείθουν για ένα νέο σχέδιο ανάταξης, ανασυγκρότησης. Διασωληνωμένες με την πραγματικότητα και αποσυνδεδεμένες από το μέσο λαϊκό σπίτι.

Εξω από τη Βουλή, η αντιπολίτευση του δρόμου αμήχανη και αγκιστρωμένη σε μια παλιά τελετουργία χωρίς σχέδιο επίσης. Και με μόνιμη αναζήτηση ενός μαρτυρολογίου που θα ανεφοδιάσει το ηθικό της πλεονέκτημα. Η πλειοψηφία της κοινωνίας που δεν έχει λόγο στο Ιντερνετ, αμήχανη και βουβή, παρατηρεί μια χώρα να μετεωρίζεται μεταξύ ευρωπαϊκής κανονικότητας και ενός νέου χάους φτώχειας, επισφάλειας. Οχι τυχαία, το μόνο επίσης σταθερό στα είκοσι τελευταία χρόνια του νεοελληνικού σχηματισμού παρέμεινε η καταστολή των δυνάμεων ασφαλείας. Ισως και τα Εξάρχεια, ως ευαίσθητη κεραία των πολιτικών μεταβολών.

Μοιάζει ακόμη πιο μελαγχολικό, αλλά σήμερα στην Ελλάδα οι δύο Αριστερές –η κυβερνώσα και η άλλη –έχουν ουσιαστικά χάσει κάθε αναφορά στην εργατική τάξη. Ο Τσίπρας ως άλλος Κερένσκι απλώς δίνει χρόνο στον παλιό κύκλο των πραγμάτων. Με την ειδοποιό λεπτομέρεια πως εδώ γύρω δεν καλπάζει κάποιο κόμμα μπολσεβίκων (ίσως μόνο στο φαντασιακό διαφόρων φοβισμένων νοικοκυραίων).

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πάλι πρέπει να καταβάλει τιτάνιο αγώνα για να διαφοροποιηθεί από τον ίδιο κρίκο που τον ενοποιεί με τον Τσίπρα: την ευρωζώνη και τον οδικό χάρτη που σε κρατάει εντός της. Οι υπόλοιποι μικροί με ή χωρίς διαφοροποιήσεις θα κληθούν να απαντήσουν άμεσα στον νέο διπολισμό που με τη σειρά του θα είναι εν πολλοίς συρρικνωμένος και σε σχέση με τη δυναμική της κοινωνίας. Σήμερα δεν λείπει ο ηγέτης, το «νέο αφήγημα», ο φρέσκος κομματικός σχηματισμός. Λείπει το νέο διευρυμένο πλαίσιο δημοκρατίας που θα επιτρέψει να ξαναβρεθούν όλα τα παραπάνω.

Τελευταία Νέα