Η χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής είχε τουλάχιστον δύο περιστατικά που προκαλούν αποτροπιασμό (είχε και τουλάχιστον ένα, με το είπα – ξείπα του βουλευτή Παπαχριστόπουλου, που προκαλεί χλεύη). Ο προεδρεύων Μάκης Μπαλαούρας, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, διέκοψε αγορητή της ΝΔ ο οποίος ζητούσε να γίνει μνεία των θυμάτων της Μαρφίν, έξι χρόνια μετά τον αποτρόπαιο θάνατό τους, έπειτα από τον εμπρησμό με μολότοφ του τραπεζικού καταστήματος στο οποίο εργάζονταν, μέρα γενικής απεργίας κατά του Μνημονίου. Και αφού εξάντλησε τα συνδικαλιστικά επιχειρήματά του, στο τέλος επιχείρησε να παραλληλίσει τον θάνατο των τριών της Μαρφίν με τη δολοφονία του Λαμπράκη. Φτηνό, αλλά ταιριαστό στον προβληματισμό του. Αντίθετα, η προσπάθεια του επίσης βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Μανιού να μιλήσει κατά της απότισης μνήμης στους νεκρούς της Μαρφίν, είναι ενδεικτική ενός ιδιαίτερου φανατισμού, ιδίως από ένα πρόσωπο που, ενώ κατέθεσε στη δίκη της 17 Νοέμβρη, δεν έχω υπόψη μου να έχει έστω εκφράσει τη συμπάθειά του για τα θύματα της οργάνωσης.

Εξίσου αποτροπιαστική ήταν η σχετική δήλωση του υπουργού Εργασίας Γιώργου Κατρούγκαλου: «Να αποδώσουμε τιμή στη μνήμη των νεκρών της Μαρφίν, αλλά αφού το κάνουμε να κοιτάξουμε ψηλά και να αποδώσουμε τιμή στους 100.000 αγωνιστές εκείνης της εποχής…». Ο Γιώργος Κατρούγκαλος, δηλαδή, συμψηφίζει τρεις νεκρούς με το περιρρέον κλίμα που οδήγησε και τον ίδιο από τα τραπεζάκια των αγανακτισμένων στον υπουργικό θώκο, να εργάζεται για τον δικό του εφαρμοστικό νόμο με τον οποίο θα επιβληθεί το αριστερό Μνημόνιο.

Η Αριστερά έχει έναν δικό της τρόπο να θυμάται (και να παραποιεί) την Ιστορία. Θυμάται μόνο νεκρούς τους οποίους μπορεί να προσγράψει ως αποκλειστικούς μάρτυρες στο συγκινησιακό υπόβαθρο με το οποίο πολιτεύεται. Και επιδιώκει τη λήθη για νεκρούς οι οποίοι μπορεί έστω να παραπέμψουν στις πολιτικές της.

Εναντίον αυτής της επιλεκτικής λήθης, εκτιμώ ότι χρειάζεται να γράφουμε πάντα τα ονόματα των τριών νεκρών της Μαρφίν: Αγγελική Παπαθανασοπούλου, Παρασκευή Ζούλια, Επαμεινώνδας Τσάκαλης. Είναι ονόματα τριών εργαζομένων οι οποίοι έγιναν στόχοι άγνωστων αυτόκλητων «τιμωρών» επειδή δεν συμμερίζονταν τη δήθεν ανατρεπτική τακτική του πολιτικού μηδενισμού που αποκλήθηκε αντιμνημόνιο και οδήγησε στην εξουσία όσους χρησιμοποίησαν επιδέξια τον πολιτικό αυτό μηδενισμό, που περιέχει λαϊκισμό, εθνικισμό, ψέματα και βία. Είναι τρεις νεκροί αδικαίωτοι, επειδή αυτοί που τους σκότωσαν κυκλοφορούν ελεύθεροι, γεγονός αδιανόητο για κράτος δικαίου.

Τελευταία Νέα