Μας το έλεγαν, όταν ξεκινούσαμε σε αυτήν τη δουλειά, οι παλιοί δημοσιογράφοι. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, περισσότερο ως επαγγελματικό αυτοσαρκασμό παρά ως συμβουλευτικό κανόνα. Στα όρια του ανεκδοτολογικού κλισέ. «Είδηση δεν έχουμε όταν ένας σκύλος δαγκώνει έναν άνθρωπο αλλά όταν ένας άνθρωπος δαγκώνει έναν σκύλο». Οταν όμως, ανήμερα Πάσχα, δύο ροτβάιλερ κατασπαράζουν ένα πεντάχρονο αγόρι έχουμε είδηση. Και μάλιστα με παράλληλες αναγνώσεις.

Η ηλικία του παιδιού, η υπενθύμιση της αγριότητας των ενστίκτων σε ένα τοπίο εορταστικού πολιτισμού κάνουν το γεγονός ακόμη πιο τραγικό από ένα ανάλογο που είχε συμβεί στα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν ένα κοπάδι σκύλων είχε κατακρεουργήσει μια νεαρή γυναίκα ενώ έκανε ποδήλατο σε κάποιον έρημο παραλιακό δρόμο (το έχει προφητικά περιγράψει ο Ελύτης στην «Ποδηλάτισσα»). Και η τρικυμία του θυμικού θολώνει τη λογική της κοινής γνώμης που προσπαθεί να ανιχνεύσει «δολοφόνους» στη βιολογία των ζώων. Η αίσθηση της ευθύνης όμως είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Αυτό που μας κάνει ασυναίσθητα να στεγνώνουμε τα μαχαίρια στην κουζίνα με τις λαβές προς τα κάτω όταν στο σπίτι κυκλοφορούν παιδιά. Και αναρωτιέμαι αν μια εγκληματική πράξη εξ αμελείας, σε ορισμένες περιπτώσεις (όπως και αυτή της μικρής που έψαχναν για ένα 18ωρο στον Σκαραμαγκά), είναι εξίσου σοβαρή με την εκ προθέσεως. Πότε δηλαδή η αμέλεια ακυρώνει ολοκληρωτικά τη στοιχειώδη πρόθεση πολιτισμού. Τελικά, αυτό το Πάσχα με έμαθε με πολύ δυσάρεστο τρόπο ότι οι άνθρωποι, πρώτα απ’ όλα, μπορεί και να χωρίζονται σε υπεύθυνους και ανεύθυνους.

Τελευταία Νέα