Αναζήτηση
Πώς καταλαβαίνουμε ότι μια κοινωνία παρακμάζει; Οταν χρειάζεται να λέμε και να γράφουμε, επαναλαμβάνοντάς τα μάλιστα, τα αυτονόητα: Διαβάζουμε στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» της 16-17 Απριλίου ότι «Εφηβοι των δύο πρώτων τάξεων του Λυκείου από 36 σχολεία της χώρας θα εμπλακούν από τη νέα σχολική περίοδο στο διαδραστικό βιωματικό πρόγραμμα της εκπαιδευτικής τηλεόρασης που ενεργοποιεί το υπουργείο Παιδείας, Ερευνας και Θρησκευμάτων με τη σύμπραξη της ΕΡΤ». Και λίγο πιο κάτω: «Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει σύμφωνα με το πρόγραμμα να γυρίσουν (οι νέοι) 18 εβδομαδιαία επεισόδια με ισάριθμα γνωστικά αντικείμενα: Η Ευρώπη σήμερα, Το πολιτικό μας σύστημα, Ανθρώπινα δικαιώματα, Street Art, Brain Drain, Σχέσεις των δύο φύλων, Σχολικός εκφοβισμός, Κινητά τηλέφωνα και μέσα κοινωνικής δικτύωσης κ.ά.».
Ακόμη και αν η νεολαία και η ακόμη τρυφερή ηλικία των 16 και 17 χρόνων δεν είχε την εξάρτηση που έχει από την τηλεόραση, θα έπρεπε κανείς να το σκεφτεί πολύ πριν την εμπλέξει μαζί της και μάλιστα χρησιμοποιώντας με τόση επιπολαιότητα τη λέξη «βιωματικό» στη θέση της λέξης «εμπειρία» –μακάρι να έλειπε και αυτή. Ακόμη και αν η εκπαίδευση λειτουργούσε ρολόι στην Ελλάδα, χωρίς τις απανωτές «μεταρρυθμίσεις» που την έχουν καταστήσει ύποπτη κυρίως στα μάτια των εκπαιδευομένων –αλλά για να είμαστε ειλικρινείς και όλων των άλλων -, δεν εισάγεις έναν παράγοντα όπως αυτόν της τηλεόρασης που μπορεί να φέρει τα πάνω – κάτω ακόμη και σε ένα μοναστήρι. Δεν μπολιάζεις τα παιδιά με το μικρόβιο της δήθεν δημιουργίας σε μια ηλικία που χρειάζεται πρώτα από όλα να μάθουν καλά γράμματα, ακόμη και αν αποβλέπουν να γίνουν σκηνοθέτες, προκειμένου να έχουν θεσμικά κατοχυρωμένο πια το άλλοθι για να παραμελούν τις κύριες υποχρεώσεις τους. Αξίζει να προσέξουμε τη δολιότητα με την οποία έχει συντεθεί ο πίνακας των γνωστικών αντικειμένων, όπως καλούνται να τα διαχειριστούν νέοι των 16 και 17 χρόνων, αξιοποιώντας τις τηλεοπτικές σκηνοθετικές τους ικανότητες. Φαινομενικά εντελώς σύγχρονα γνωστικά αντικείμενα για τα οποία δεν μπορεί να έχουν καμία άλλη γνώση ή πληροφόρηση παρά μονάχα όσες τους δίνει η ίδια η τηλεόραση, ή οι δάσκαλοί τους, που, όπως ξέρουμε, τρέμει το φυλλοκάρδι τους μην τυχόν και έρθουν σε διάσταση –με τις γνωστές συνέπειες –με ό,τι εκπαιδευτικά ισχύει επισήμως αφού προηγουμένως έχει επιβληθεί.
Μιλάμε δηλαδή για ένα κλειστό κύκλωμα με το πρόσχημα θεμάτων –τόσο μάλιστα ευρέως κοινωνικών και σύγχρονων –που για να ασχοληθείς μαζί τους σημαίνει ότι έχεις πάρει ήδη τον δρόμο μιας ουσιαστικής επιστημονικής χειραφέτησης.
Χωρίς να υπολογίσουμε κάτι ακόμη πιο επικίνδυνο σε σχέση με όσα είπαμε ήδη. Τις τραυματικές διαφορές που θα δημιουργηθούν ανάμεσα σε συνομήλικους συμμαθητές καθώς άλλοι θα έχουν διαχειριστεί επιτυχώς κάτι τόσο συναρπαστικό –επειδή ακριβώς είναι κάτι τόσο εξωστρεφές –όπως η τηλεοπτική κάμερα ενώ άλλοι θα έχουν πατώσει.
