Οχι, δεν πρόκειται για πρωταπριλιάτικο ψέμα: η Κύπρος από σήμερα το πρωί βρίσκεται πλέον εκτός Μνημονίου! Και χαράς ευαγγέλια μεν. Ακρα περίσκεψη δε. Γιατί: εκτός μεν Μνημονίου, αλλά οι πληγές του πρέπει να επουλωθούν. Και οι πληγές δεν οφείλονται στο ίδιο. Περισσότερο ασφαλώς οφείλονται σε όσα οδήγησαν σε αυτό. Και αυτά έχουν κυπριακή ταυτότητα. Η πάσα λοιπόν αλήθεια.

Εκείνο που ενδιαφέρει, όμως, δεν είναι ότι από σήμερα η Κύπρος βρίσκεται πλέον εκτός Μνημονίου. Εκείνο που έχει σημασία είναι το «πώς». Πώς δηλαδή τα κατάφερε. Και για όσους «κρείττον το προνοείν, ή το μετανοείν», αυτό που έχει σημασία είναι το πάθημα να έχει μεταποιηθεί (πραγματικά) σε μάθημα. Με αφομοιωμένα και τα αίτια και τα παράγωγα. Προκειμένου η πικρότατη εμπειρία να μην επαναληφεί.

Διότι «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού». Ούτε βεβαίως και λαού.

Αυτό το κατενόησαν στο έπακρον οι Κύπριοι. Και ο γράφων (και υπογράφων) ομιλεί εκ πείρας. Κι επειδή έχει ταυτόχρονα εμπειρίες και τα της δεινοπαθούσης Ελλάδος, καταθέτει τη μαρτυρία του.

Το πρώτο λοιπόν που χαρακτηρίζει τις δύο περιπτώσεις (των δύο δηλαδή υπό τις ιστορικές περιστάσεις κρατικών πυλώνων του Ελληνισμού) είναι:

Στη μεν περίπτωση της Κύπρου η διακομματική (και διαπαραταξιακή γενικότερα) συναντίληψη. Που εκφράζεται με όρους ακόμη και ανθρωπίνων σχέσεων μεταξύ των θεσμικών διαχειριστών. Στη δε περίπτωση της Ελλάδας, η απουσία ακόμη και στοιχειώδους επαφής και συνεννοήσεως. Σε όλα (ή σχεδόν σε όλα) τα επίπεδα.

Εάν αίφνης ο Πρωθυπουργός (της Αριστεράς) επικοινωνούσε με τον ηγέτη της Κεντροδεξιάς και τον καλούσε για καφέ στο Μαξίμου, όχι απλώς θα αποτελούσε είδηση, αλλά και θα οδηγούσε σε άρδην ανατροπές! Για το «γιατί» και «πώς» και «τι». Το ίδιο και αν ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας επικοινωνούσε με τον Αλέξη Τσίπρα. Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με κάθετη πολιτική τομή. Που θα απέδιδε ανάλογα παράγωγα.

Ε, λοιπόν, αν ο κύπριος πρόεδρος τηλεφωνήσει σήμερα στον ηγέτη του ΑΚΕΛ (του πλέον ορθόδοξου δηλαδή ΚΚ. στην Ευρώπη) και τον καλέσει για καφέ, δεν θα έχει την τύχη ούτε καν μονόστηλου στα πρωτοσέλιδα!

Καθ’ υπερβολήν μεν αυτό. Αλλά η αλήθεια. Της οποίας το μήνυμα είναι ότι πρώτιστος συντελεστής της προβλεπτής εξόδου της Κύπρου από το Μνημόνιο υπήρξε ακριβώς η διαπαραταξιακή συνεννόηση. Οχι με παροπλισμό των ιδεολογικών καταβολών και των αναπαραγόμενων αντιθέσεων. Οχι. Αλλά η εμπεδωμένη (ένθεν κακείθεν) αναγκαιότητα των συγκλίσεων πάνω από τα καταλυτικά προβλήματα και τις παθογένειες που τα προκάλεσαν. Κάτι που αποτελεί άλλο κεφάλαιο για προβληματισμό. Για το «γιατί» δηλαδή και «ποιοι» ευθύνονται και «πότε». Και διηγώντας τα να κλαις.

Και ακριβώς για να μη μεμψιμοιρούν και να αναπαράγουν απλώς το κλάμα των παθημάτων τους, οι Κύπριοι έκαμαν τη ρήξη. Αντί να τα σπάσουν και να τα διαλύσουν κράτος και δομές, αποφάσισαν να τα ξανακτίσουν. Τόσο απλό. Που μπορεί μεν να φαίνεται απλοϊκό και αφελές. Αλλά το θέμα είναι ότι από αυτή τη νοοτροπία και την υπομονή απέρρευσε το σημερινό επιστέγασμα. Οχι μεν σε μια Κύπρο χωρίς προβλήματα και κακοδαιμονίες, αλλά οπωσδήποτε σε μια χώρα (του σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα) που στέκεται σήμερα στα πόδια της. Χωρίς δεκανίκια. Και όχι μόνο, αλλά και με την εδραιωμένη αντίληψη ότι εν ανάγκη θα θεσμοθετήσει δικά της Μνημόνια, προκειμένου να μην της επιβάλλονται από άλλους.

Οπερ σημαίνει: αντί έξωθεν όρους, έσωθεν νοικοκύρεμα.

Τελευταία Νέα