Αναζήτηση
Αλλού θα ήταν μια ευκαιρία για ομόφωνη καταδίκη της βίας που αυτοσυστήνεται ως «πολιτική». Ομως εδώ δεν είναι αλλού. Εδώ η επίθεση στο σπίτι του Αλέκου Φλαμπουράρη έγινε εύκολα προσάναμμα της τρέχουσας πολιτικής αντιπαράθεσης.
Η ΝΔ υπέπεσε εν μέρει στο σφάλμα που διέπραττε κατά συρροήν ο αντιπολιτευόμενος ΣΥΡΙΖΑ: μετρίασε την καταγγελία της με την υπενθύμιση της «κατανόησης» που έδειχνε το κυβερνών κόμμα όταν παρείχε πολιτικό επίχρισμα σε όμοιες ενέργειες στο παρελθόν. Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συγκαταλέγεται πλέον στους παθόντες παρουσιάζεται περίπου ως δίκαιο –έσπειρε ανέμους, θερίζει θύελλες. Ηταν μια υπόμνηση αν μη τι άλλο αχρείαστη, αφού αυτοί στους οποίους απευθυνόταν η ΝΔ είχαν ήδη κάνει μόνοι τους τον συνειρμό.
Ομως και ο τρόπος που επέλεξε η κυβέρνηση να υπερασπιστεί τον υπουργό της κάθε άλλο παρά συμβάλλει στην πολιτική απομόνωση της βίας. Η κυβερνητική εκπρόσωπος και ο ίδιος ο παθών ενοχοποιούν για την επίθεση τη «στοχοποίηση» του δεύτερου από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Το σκεπτικό είναι ότι οι δράστες δεν θα είχαν κινηθεί κατά του Φλαμπουράρη αν η αντιπολίτευση δεν τους είχε δώσει την αφορμή, εγείροντας ερωτηματικά για το πόθεν έσχες του. Ο χώρος που «πολιτεύεται» με μολότοφ εξακολουθεί έτσι να γίνεται αντιληπτός από τον ΣΥΡΙΖΑ ως προέκταση της πολιτικής –αυτή τη φορά από την ανάποδη.
Είναι άραγε αθέμιτο να αναρωτιέται η αντιπολίτευση ή ο Τύπος για τη δήλωση της περιουσιακής κατάστασης ενός κορυφαίου υπουργού –όταν μάλιστα ο ίδιος βρέθηκε στην ανάγκη να «διορθώσει» αυτή τη δήλωση σε δεύτερο χρόνο; Είναι αθέμιτο να είναι ο Τύπος καχύποπτος για το γεγονός ότι η εταιρεία διά της οποίας ο υπουργός διέπρεψε ως εργολάβος εξακολουθεί να παίρνει εργολαβίες από τη συριζοκρατούμενη τώρα ΕΥΔΑΠ;
Εντάξει, ψυχολογικά ο Φλαμπουράρης δικαιολογείται να είναι ανέτοιμος για αυτό που καταγγέλλει ως «στοχοποίηση». Ολη του τη ζωή εξασκούσε τη συμμετοχή του στα κοινά σε συνθήκες μακάριας ανευθυνότητας –περίπου σαν χόμπι. Δικαιολογείται να αντιλαμβάνεται την εξονύχιση των οικονομικών του ως δόλια «επίθεση» –κι ας είναι ρουτίνα για όποιον έχει αναδεχθεί κυβερνητική ευθύνη. Είναι λογικό να μη θέλει να του σπιλώνουν το Πλεονέκτημα –με πι κεφαλαίο –και να συγχέει τον πολιτικό έλεγχο της κυβέρνησης με τις εγκληματικές επιθέσεις του περιθωρίου. Το ίδιο άλλωστε κάνει και η κυβέρνησή του. Βαφτίζει τις εις βάρος της αντιδράσεις ως προϊόντα συνωμοσίας.
Τα κυβερνητικά αντανακλαστικά στην επίθεση κατά του υπουργού Επικρατείας δείχνουν ότι είναι πολύ νωρίς για να αναγνωρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι ο χουλιγκανισμός είναι καταδικαστέος, ανεξάρτητα από το ποιο είναι κάθε φορά το θύμα του. Είναι πολύ νωρίς για να αναγνωρίσει ότι η βία έχει πολιτική αχρωματοψία.
