Οταν κατουράς στη θάλασσα θα το βρεις στ’ αλάτι έλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης. Εν ολίγοις άρχισαν τα όργανα και για τα στελέχη της Αριστεράς και νυν νομείς της κρατικής εξουσίας που αφού επί χρόνια υποδαύλισαν την οργή λαού, φωνή Θεού, επίθεση αντιεξουσιαστού και καλλιέργησαν τον διαχωρισμό της βίας σε καλή και κακή, τώρα τρώνε τα αλάτια της. Υπάρχει κι εκείνη η παροιμία που λέει πως όταν μαθαίνεις το σκυλί να δαγκώνει, θα δαγκώσει και το αφεντικό του. Ειδικά μάλιστα όταν το αφήσει νηστικό.

Θα ήταν ανωριμότητα, περισσότερο απ’ όση δικαιούται ο κάθε ενήλικος, να επιχαίρει κάποιος για την επίθεση εναντίον του Πάνου Σκουρλέτη. Ωστόσο τα μέλη της κυβέρνησης θα πρέπει να καταστρώσουν σχέδιο καταστολής (για το καλό της Δημοκρατίας) και αντιμετώπισης (για το καλό το δικό τους) παρόμοιων φαινομένων. Οσο κι αν η οργανωμένη διαμαρτυρία, έστω και αν φαίνεται αυθόρμητη, αποτελεί πατέντα της Αριστεράς, θα ήταν φρεναπάτη να πιστεύει κανείς ότι δεν θα υπάρξει αντίδραση στη φοροκαταιγίδα που ήδη άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες της. Παγιδευμένοι ακόμη οι κυβερνώντες στο «Διπλό πρόσωπο του Ιανουαρίου»* του 2015 κοιμούνται ως αντιπολίτευση και ξυπνούν ως εξουσία. Και επειδή τους ψήφισαν φτωχοί και άνεργοι προσπαθούν να δημιουργήσουν όσο το δυνατόν περισσότερους. Το αριστερό πρόσημο της ανέχειας όμως θα σε μεθύσει μία, θα σε χορτάσει δύο, θα σε παρηγορήσει τρεις, την τέταρτη και φαρμακερή θα φύγει το αβγό από το χέρι κι όποιον πάρει ο κρόκος.

* Μυθιστόρημα της Πατρίτσια Χάισμιθ