Από τους Socrates στον Μανώλη Χιώτη

Το προσεχές Παρασκευοσάββατο, οι ρέκτες της κιθάρας έχουν την τιμητική τους. Με διακτινισμό θα μπορούσε κάποιος την ίδια ημέρα να πάρει γεύση από δυο αντιπροσωπευτικούς κόσμους του οργάνου: το θηρίο της ηλεκτρικής κιθάρας που ακούει στο όνομα Γιάννης Σπάθας κατηφορίζει Ηπείρου και Αχαρνών στο οικείο του Κύτταρο. Ο Δημήτρης Μυστακίδης, λόγιος και βιωματικός, πιάνει τη λαϊκή ακουστική στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο στη Συγγρού. Ο πρώτος θα χώσει το περίφημο «Mountains» των Socrates (δικό του ειδικότερα), κομμάτι – σταθμό για κάθε κιθαρίστα. Ο δεύτερος θα ανατρέξει στους προπολεμικούς και μεταπολεμικούς παίκτες του λαϊκού (από Σκαρβέλη μέχρι Χιώτη). Η κουβέντα μαζί τους, απόλαυση. Και από τις φορές που χαίρομαι πολύ τη δουλειά μου.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΑΘΑΣ. Ξεκινώ από τον πρεσβύτερο. Ο Σπάθας σήμερα μοιράζεται τη ζωή του μεταξύ Παξών και Αθήνας. Από το 1968 στο κουρμπέτι, όταν σχημάτισε τους Persons με το alter ego του: τον Αντώνη Τουρκογιώργη. Και μετά τόνοι ιδρώτα με τους Socrates και σε αμέτρητες ηχογραφήσεις. «Από το 1980 που επέστρεψα από Αγγλία και ξέχωρα από τους Socrates, με καλούσαν όλοι να παίξω σε δίσκους τους. Είχα γίνει πια επαγγελματίας. Αν το 1980 έπαιζα σε όλο τον δίσκο, το 1990 έπαιζα στον μισό και το 2000 σε μερικά σόλο. Οι εταιρείες σταδιακά είχαν οικονομικό πρόβλημα. Παρ’ όλα αυτά, τότε ακόμη υπήρχε το έδαφος να παίξεις και να γράψεις. Μου έλεγε παραγωγός το 1990: «Τώρα που μαζέψαμε κάποια χρήματα, θα κάνεις κι εσύ τον δικό σου ορχηστρικό δίσκο»». Και συμπληρώνει: «Σήμερα η πορεία είναι ανάποδη. Κάνεις δίσκο ή γράφεις κάποια tracks για να σπρώξεις το λάιβ σου. Ο Μπάουι είχε πει προφητικά το 2001 πως θα φτάσει η μέρα που οι μουσικοί θα υποχρεωθούν να ανέβουν στο πάλκο. Και λίγο μετά οι Telephone πάλι προφητικά είπαν πως ήλθε η ώρα να δουλεύουμε για ένα πιάτο φαΐ».