«Γιορτάζουμε τη ναυμαχία που έλαβε χώρα τον Σεπτέμβριο του 480 π.Χ. στη Σαλαμίνα, όχι μόνο ως ιστορικό γεγονός, αλλά και για να τιμήσουμε την τεράστια προσφορά στην παγκόσμια Ιστορία της νίκης των ενωμένων ελληνικών δυνάμεων κατά του πέρση εισβολέα. Μιας νίκης που κατά γενική ομολογία υπήρξε καθοριστική για τη διάσωση του δυτικού πολιτισμού».

Θα μπορούσε να είναι η κεντρική ιδέα ενός ριμέικ της κόμικ ιστορίας «300» του Φρανκ Μίλερ, που έγινε ταινία. Είναι κάτι καλύτερο. Είναι το νόημα που έδωσε ο υπουργός Αμυνας της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ Νο 2 Πάνος Καμμένος στο ριμέικ της Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων Νο 2, που διοργανώθηκε για τις επικοινωνιακές και αισθητικοϊδεολογικές ανάγκες του ρόλου του στη Σαλαμίνα.

Ως γνωστόν, οι γιορτές της Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων ήταν αναπαραστάσεις του τρισχιλιετούς ελληνικού κλέους, που προορίζεται πάντα να θριαμβεύει (ακόμα κι όταν ηττάται) στα βάθη της Ιστορίας –χουντικές αναπαραστάσεις με φελιζόλ και φτηνά σκηνικά, που έγιναν συνώνυμα του ελληνικού κιτς. Αντίστοιχες σκηνοθεσίες τόλμησε να αναβιώσει μόνο ο μέγας περφόρμερ εκ Θεσσαλονίκης Πανίκας Ψωμιάδης, αλλά εκείνος σταματούσε στις χλαμύδες και τις σάρισες. Δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι οι σάρισες (που ήταν όπλο των Μακεδόνων του Αλεξάνδρου) μπορούν ανέτως να εισαγάγουν σε μια τελετή για μια νίκη αρχαίων, ας πούμε, προγόνων, οπαδών του δωδεκάθεου, μια τελετή στην οποία ψάλλει ένας ιεράρχης και μερικές κοπέλες ντυμένες Καραγκούνες κρατάνε σημαίες συμμαχικών κρατών όπως οι ΗΠΑ ή η Κούβα.

Προσωπικώς, είμαι λάτρης του κιτς –και ευγνωμονώ για την ποιοτική και ποσοτική προσφορά του από την κυβέρνηση της δεύτερη φορά Αριστεράς. Βλέποντας, μάλιστα, στις φωτογραφίες, στο πλάι του υπουργού Αμυνας, τον νεοδημοκράτη Γιάννη Τραγάκη, αντίκριζα τη ζήλεια ενός προσώπου που έβλεπε οι ταξικοί εχθροί και οι σύμμαχοί τους να του παίρνουν τα σύμβολα.

Πάλι με χρόνια, με καιρούς…

Τελευταία Νέα