Η μεγάλη φούσκα των αναδυομένων

Τιμές εμπορευμάτων, αμερικανικά επιτόκια, Ελ Νίνιο, Κίνα, αυτά και άλλα πρωταγωνιστούν στη λίστα των ενόχων. Αλλά η απάντηση είναι απλούστερη και πιο παραδοσιακή. Ονομάζεται πολιτική. Κοιτάξτε τη Βραζιλία. Η κάποτε δυναμικά αναπτυσσόμενη οικονομία της, την τελευταία διετία αναπτύχθηκε με το ζόρι και πλέον συρρικνώνεται. Εξάγει κυρίως εμπορεύματα (καφέ, σιδηρομεταλλεύματα, πετρέλαιο κ.λπ.) και η πτώση των τιμών τους δεν τη βοηθά, αλλά πάλι η οικονομία της έπρεπε σήμερα να στηρίζεται πολύ λιγότερο σε συγκομιδές και εξορυκτικές βιομηχανίες.

Δείτε τι συμβαίνει στην Ινδονησία. Εξακολουθεί να αναπτύσσεται με 4,7%, ρυθμό όμως πολύ κάτω από τις αρχικές προσδοκίες. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για την Τουρκία, όπου η ανάπτυξη έχει βουλιάξει στο 2,3% το τελευταίο τρίμηνο, έναντι 9% το 2010 και το 2011. Ιδια εικόνα και στη Νότια Αφρική, ενώ φυσικά υπάρχει η Κίνα, της οποίας η επιβράδυνση είναι το επιχείρημα που επικαλείται κάθε χώρα για να αιτιολογήσει τη δική της νωθρότητα. Η αιτία όμως που εδώ και πέντε χρόνια έχει για παράδειγμα κολλήσει η οικονομία της Βραζιλίας δεν οφείλεται στην κακή της τύχη αλλά στην πολιτική και τις αποτυχίες της. Η κυβέρνηση ήταν απρόθυμη ή ανίκανη να περικόψει τον διογκωμένο δημόσιο τομέα της, αναλώθηκε σε εκτεταμένα σκάνδαλα διαφθοράς, και παρ’ όλα αυτά η πρόεδρος της χώρας Ντίλμα Ρουσέφ εξακολουθεί να δείχνει αδυναμία στο είδος εκείνο του καπιταλισμού που οδηγεί σε παρόμοια ακριβώς προβλήματα.

Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει στην Τουρκία με τον Ερντογάν;