Οι αριθμοί πολλές φορές δείχνουν με σαφήνεια τη δύναμη ενός καλλιτέχνη. Περισσότερα από 11.000 εισιτήρια σε τέσσερις ημέρες πωλήθηκαν για τις τρεις συναυλίες του Κωστή Μαραβέγια στον Κήπο του Μεγάρου. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνονται sold out οι παραστάσεις του αλλά ακόμη αισθάνεται σοκαρισμένος όταν συμβαίνει.
«Για μένα δεν έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που κοιτούσα την πόρτα στο Μπαράκι του Βασίλη και μετρούσα τον κόσμο που έμπαινε μέσα για να δω αν θα ξαναπαίξω. Αυτά γίνονταν πριν από οκτώ χρόνια. Εχω αλλάξει εγώ τόσο δραματικά από τότε; Οχι. Αρα μήπως αυτή η επιτυχία είναι κάτι παραπάνω από αυτό που αξίζω; OK! Εχω βγάλει δίσκους που αγαπήθηκαν, έχω κάποιο ρεπερτόριο αλλά και πάλι αυτό δεν είναι αρκετό».
Μια πρόχειρη εξήγηση που δίνει: «Γιατί ανεβαίνω στη σκηνή με απόλυτη όρεξη, πάντα. Αλλά και πάλι είναι αρκετό;». Ισως εδώ βρίσκεται ο λόγος για τον οποίο, ακόμη και όταν στα πρώτα βήματά του έπαιζε για 10-20 άτομα, δεν σκέφτηκε ποτέ να τα παρατήσει. Η ιστορία του, όπως ομολογεί άλλωστε, δεν είναι γραμμένη με ώρες ατελείωτης μελέτης: «Δεν θα κάτσω στο πιάνο εύκολα, ούτε θα τραγουδήσω όταν είμαι σπίτι. Παίζω μουσική μόνο όταν γράφω ή όταν κάνω πρόβες. Προτιμώ να διαβάζω, να ακούω ή να αναλύω ό,τι ακούω. Ετσι αντιλαμβάνομαι τη μελέτη. Η διεργασία που γίνεται όταν προσπαθώ να κατανοήσω γιατί με συγκινεί αυτό που ακούω. Μαθαίνει κανείς πού ανήκει».
Ο Κωστής Μαραβέγιας ισχυρίζεται ότι νιώθει να βρίσκεται σε έναν κόσμο παράλληλο, με στοιχεία όμως από το περιβάλλον στο οποίο ζει. «Είναι σαν να συλλέγω τα κομμάτια μου, τα οποία μπορεί να είναι φθαρμένα από τον χρόνο ή παρατημένα, να τα βάζω όλα σε μια τάξη και να τα τοποθετώ σε έναν όμορφο κήπο φροντισμένο με αγάπη».
Αυτός ο ρομαντικός τρόπος έκφρασης, με την «αβάσταχτη ελαφρότητα» όπως ο ίδιος την έχει χαρακτηρίσει και την ποιητική διάθεση, διαποτίζει και τα κείμενά του όταν αποφασίζει να τοποθετηθεί για την πολιτική επικαιρότητα.
Η ιστορία με το «παγκάκι» είναι γνωστή, οι επιθέσεις και οι απειλές που δέχθηκε στο Διαδίκτυο επίσης. Πώς νιώθει μετά την ασφαλή χρονική και ψυχική απόσταση από τα γεγονότα; «Πριν από λίγες ημέρες πήγα σε ένα μπαρ και επειδή είχε πολύ κόσμο βάζω το ποτό μου σε ένα τραπέζι που ήταν δίπλα μου. Κάποια στιγμή έρχεται η σερβιτόρα και με παρακαλεί να το πάρω, διότι το τραπέζι το είχε κλείσει ένας κύριος ο οποίος δεν συμφωνούσε με τα πολιτικά μου φρονήματα.
Τον ρωτάω από πού γνωρίζει γι’ αυτά και δεν γύρισε καν να με κοιτάξει. Δέχθηκα δημόσιο μπούλινγκ. Στενοχωρήθηκα πολύ. Ισως εκφράστηκα με έναν υπερβάλλοντα λυρισμό αλλά δεν μετανιώνω».
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΜΙΣΗ. Είναι αμετακίνητος στη θέση που πήρε ανοιχτά απέναντι στη βία γιατί, όπως λέει, η μεγάλη μερίδα του κοινού που τον ακούει είναι έφηβοι: «Είναι άφθαρτοι από συναλλαγές και νιώθω υποχρέωση να δηλώσω πως δεν είμαι με αυτούς που συντάσσουν μανιφέστα μίσους. Είχα δηλώσει την υποστήριξή μου στον αγώνα που έκανε ο Νίκος Ρωμανός για το δικαίωμά του στη μόρφωση. Ομως όσοι έχουμε επαγγέλματα που τυγχάνουν προβολής, οφείλουμε να ζυγίζουμε τα λόγια μας και να γινόμαστε πιο σαφείς. Δεν μπορούμε να μιλάμε γενικά για «δίκαιο αγώνα» και αυτό να συμπεριλαμβάνει τα πάντα, ακόμη και ένοπλη επίθεση».
ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ. Ο Κωστής Μαραβέγιας φέτος δίνει –μετά τον «Φιλάργυρο» του Μολιέρου –το θεατρικό του στίγμα γράφοντας τη μουσική για τις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μπέζου. «Ενα θεατρικό έργο έχει μια παλέτα συγκεκριμένη. Την προσεγγίζεις βάσει της δικής σου αισθητικής και αντίληψης. Δεν είναι εύκολο να το κάνεις. Πρέπει να πάει πιο πίσω το εγώ σου για να ανταποκριθείς στο καινούργιο που έχεις μπροστά σου και που είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που έχεις μάθει να κάνεις. Υπάρχει συγκεκριμένο κείμενο, ηθοποιοί, σκηνικά και πρέπει να συντονιστείς με όλα αυτά».
Στη συνέχεια θα κάνει μια παύση για να ετοιμάσει τον καινούργιο του δίσκο. «Ενα από τα τραγούδια που θα συμπεριλάβω το έγραψα εν πλω τον χειμώνα, όταν μετά την επίθεση που δέχθηκα αποφάσισα να πάω σε ένα νησί για λίγες ημέρες. Ηθελα να το αφιερώσω σε όσους με υπερασπίστηκαν: «Αγάπα με όσο μπορείς να παίρνω δύναμη/ να σ’ αγαπώ κι εγώ να παίρνω θάρρος/ και όταν σαλπάρω στ’ ανοιχτά και όταν τα βράχια είναι κοντά/ εσύ φως μου να είσαι ο φάρος».
«Δεν έχω γίνει πλούσιος»
Επιμένει πως η ζωή του δεν έχει αλλάξει πολύ από τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα. «Αν εξαιρέσεις ότι με γνωρίζει περισσότερος κόσμος δεν διαφέρει πολύ η καθημερινότητά μου. ΟΚ, ζω καλύτερα και μάλιστα από αυτό που μου αρέσει να κάνω. Δεν έχω γίνει πλούσιος. Σε ένα δυάρι έμενα στου Ζωγράφου, σε ένα δυάρι μένω στο Μετς. Τώρα απλώς μπορώ και κάνω περισσότερα ταξίδια».
Αναζήτηση
