Αναζήτηση
Εκατόν πενήντα δύο βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου υιοθέτησαν την τροπολογία που στέλνει τον Ξηρό σπίτι του. Η τροπολογία, με απλά λόγια, λέει ότι οι ισοβίτες με ποσοστό αναπηρίας άνω του 80% πηγαίνουν σπίτι τους για το υπόλοιπο της ποινής τους αν έχουν μείνει 10 χρόνια φυλακή. Και αυτό, ισχυρίζονται, για ανθρωπιστικούς λόγους, επειδή το κράτος δηλώνει ότι δεν μπορεί να τους περιθάλψει σωστά στη φυλακή.
Προσπαθώ να μπω στο μυαλό των 152 για να καταλάβω τι ακριβώς τους έπεισε για την ορθότητα της τροπολογίας. Ακολουθούν οι διάφορες απόπειρές μου:
«Πάντα πίστευα ότι κάθε ισοβίτης με αναπηρία άνω του 80% πρέπει να πηγαίνει σπίτι του έπειτα από 10 χρόνια…
1. γιατί δεν ενδιαφέρει το είδος της αναπηρίας και της επίπτωσής της στη δυνατότητα του ισοβίτη να αυτοεξυπηρετηθεί. Το ότι έχουμε τυφλό υπουργό (= 100% αναπηρία) δεν μου δημιουργεί αμφιβολίες.
2. γιατί ο ανθρωπισμός μου ξεκινάει μετά τις πρώτες 3.650 μέρες φυλακής. Πριν από αυτές δεν είμαι ανθρωπιστής και δεν με απασχολούν οι συνθήκες κράτησης του ανάπηρου ισοβίτη.
3. γιατί δεν με απασχολεί αν με την κατ’ ουσίαν απελευθέρωσή του δίνω την ευκαιρία να τελέσει πάλι εγκλήματα.
4. γιατί περισσότερο από τον σωφρονισμό του με ενδιαφέρει να του δώσω την ευκαιρία να εργαστεί και να εκπαιδευτεί, όπως προβλέπει η νέα τροπολογία.
5. γιατί δεν με ενδιαφέρει αν η αναπηρία του προκλήθηκε πριν, κατά τη διάρκεια ή μετά την έκνομη συμπεριφορά του. Δηλαδή θεωρώ ότι ένας ανάπηρος που εγκληματεί πρέπει να πηγαίνει λιγότερα χρόνια φυλακή από τους άλλους συμπολίτες του για το ίδιο έγκλημα.
6. γιατί αδιαφορώ αν έχει καταδικαστεί σε μία ή πολλές φορές ισόβια, αδιαφορώ για την απαξία του λόγου καταδίκης του.
7. γιατί δεν θέλω να κρίνονται αυτά τα θέματα, όπως σήμερα, από δικαστήριο σε ατομική βάση.
8. γιατί διάφοροι υπουργοί με διαβεβαίωσαν ότι δεν είναι φωτογραφική η διάταξη για τον Ξηρό, αφού αφορά και άλλον έναν κρατούμενο, που κατά τύχη ανακάλυψε ο υπουργός Δικαιοσύνης –και μάλιστα έναν μήνα μετά την εισήγηση του νόμου. Ετσι, είμαι πεπεισμένος ότι δεν προσβάλλω την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης με φωτογραφικούς νόμους.
9. γιατί δεν θέλω να επιβαρύνεται το κράτος με τη φροντίδα του και προτιμώ δηλαδή να μην εκτίει την ποινή στην οποία καταδικάστηκε.
10. γιατί δεν με νοιάζει αν είναι πιο φθηνό να του παρέχω υποστήριξη στις φυλακές από να τον φυλάω 24 ώρες στο σπίτι του, να του έχω βραχιολάκια, κ.λπ., γιατί ο ανθρωπισμός είναι πάνω απ’ τα χρήματα.
11. γιατί όπως είπε και ο αρμόδιος υπουργός Δικαιοσύνης ειδικά για τον Ξηρό, θα ήταν άδικο προς τους συγκρατούμενούς του να δέχεται ειδική προνομιακή φροντίδα στις φυλακές και ως εκ τούτου είναι προτιμότερο να πάει σπίτι του (το οποίο δεν θεωρώ ειδική μεταχείριση)».
Το πνευματικό πείραμα που σας έχω μόλις παρουσιάσει ίσως αρκεί για να πείσει ότι κανένας από τους λόγους αυτούς δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει την ψήφιση του νόμου. Αντίθετα, είμαι πεισμένος ότι ο πραγματικός λόγος των 152 Ναι αποκαλύφθηκε από τις αγορεύσεις της συμπολίτευσης, με κορυφαία αυτήν της Προέδρου της Βουλής. Αρχισε την αγόρευσή της κατηγορώντας την αντιπολίτευση για τρομολαγνείες, τρομοκρατίες, κατατρομοκράτηση, κ.λπ., γνωμοδότησε ότι η τρομοκρατία αφορά μόνο ενέργειες εναντίον κρατών/ πληθυσμών/ οργανισμών και κατέληξε ότι τρομοκρατία είναι συνεπώς τα Μνημόνια.
Σε απλά ελληνικά, η Πρόεδρος της Βουλής απάλλαξε τη 17Ν από την κατηγορία της τρομοκρατίας (ίσως και από αυτή της εγκληματικής δράσης). Εδειξε την περιφρόνησή της για το Σύνταγμα, τη Δικαιοσύνη και την Ισονομία (της «αστικής» δημοκρατίας), ευτελίζοντας το σοβαρό πρόβλημα της πολιτικής τρομοκρατίας με τον ρητορικό αντιμνημονιακό της αφορισμό. Η Πρόεδρος της Βουλής έκλεισε το μάτι στους ένοπλους «συντρόφους», τους πρώην και τους επόμενους. Κι έτσι δολοφονήθηκαν άλλη μια φορά τα θύματα με 152 σφαίρες.
Ο Γιώργος Μομφερράτος είναι μέλος της οργάνωσης εναντίον της τρομοκρατίας Ως Εδώ.
