Με το τελευταίο σύντομο ανέκδοτο μοιάζει πλέον η φράση «το κράτος έχει συνέχεια»: μία μία οι κρατικές θέσεις στελεχώνονται από «δικά μας παιδιά». Κάποιοι με πραγματικά προσόντα, κάποιοι με μοναδικό εφόδιο τις κομματικές τους περγαμηνές.

Προχθές ήταν οι Γενικές Γραμματείες, χθες ήταν το Εθνικό Θέατρο, αύριο θα είναι τα Νοσοκομεία. Χωρίς την παραμικρή αξιολόγηση του έργου ή των παραλείψεων των προηγουμένων – με μοναδικό επιχείρημα την αλλαγή της κυβέρνησης.

Βεβαίως, η Πλατεία Κλαυθμώνος αφορά πια μόνο τα ανώτερα στελέχη του Δημοσίου – και αυτό είναι κατάκτηση για τη χώρα μας. Παρ’ όλ’ αυτά, η διαιώνιση της ιδέας ενός κομματικού κράτους, όπου οι επόμενοι διώχνουν συλλήβδην τους προηγουμένους, δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για το μέλλον.

Και, φυσικά, η δικαιολογία ότι «αυτά έκαναν και οι προηγούμενοι» δεν αφορά τους πολίτες, όπως δεν θα έπρεπε να αφορά μια κυβέρνηση της Αριστεράς: απεμπολώντας το ηθικό πλεονέκτημα που πράγματι διέθετε, η Αριστερά σπέρνει μεσοπρόθεσμα αμφιβολίες σχετικά με τη διάθεσή της να δώσει ένα διαφορετικό στίγμα στο ύφος και την ουσία της διακυβέρνησης.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν κρατικές θέσεις όπου η συνεργασία μεταξύ υπουργού και διοικητή είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη λειτουργία μιας δημόσιας υπηρεσίας. Στην ουσία, πρόκειται για πολιτικές θέσεις για τις οποίες δεν μπορεί παρά να επιλέγονται πρόσωπα της επιλογής των υπουργών. Αλλά και αυτό δεν μπορεί να γίνεται χωρίς αξιολόγηση – και με αποκλειστικά κομματικά κριτήρια. Τελικά, χειριζόμενη τα πάντα μόνο πολιτικά, η κυβέρνηση πολιτικοποίησε και το θέατρο…

Τελευταία Νέα