Χθες το απόγευμα, επικεφαλής της πορείας ενότητας στο Παρίσι, εγώ δεν έβλεπα τον Ολάντ, τη Μέρκελ, τον Ραχόι, τον Κάμερον, τον Ρέντσι, τον Σαμαρά, τον Γιούνκερ, τον Σουλτς, τον Αμπάς, τον Νετανιάχου. Εβλεπα όλους αυτούς που θεμελίωσαν τον ευρωπαϊκό αλλά και τον προσωπικό μου διαφωτισμό και πολιτισμό. Τον Ρακίνα και τον Βολταίρο, τον Γκαίτε, τον Ιψεν, τον Ράσελ, τον Πίντερ, τον Τ.Σ. Ελιοτ, τον Καβάφη, τον Λόρκα. Τον Μπρεχτ και τον Πιραντέλο, τον Κοκτώ και τον Σαρτρ. Την Κιουρί και την Ντιράς, τον Σολωμό, τον Κάλβο, τον Χατζιδάκι και τον Βαμβακάρη.

Τον καρτεσιανό λόγο, το «σκέφτομαι άρα υπάρχω», τον ορθολογισμό απέναντι στον φανατισμό, τη γνώση απέναντι στην πίστη που μεταλλάσσει το «Πίστευε και μη ερεύνα» σε «Πίστευε και μη, ερεύνα!». Το να κρίνομαι από τη ζωή μου και όχι από τον θάνατό μου. Την προγιαγιά μου από το Αϊβαλί που δεν έτρεφε μίσος γι’ αυτούς που την ξερίζωσαν από την πατρίδα της και τον πατέρα μου που με δίδαξε αστικό πολιτισμό και ότι όποιος δεν συμφωνεί μαζί μου δεν είναι εχθρός μου. Είδα όμως και τον τρόπο να αντισταθώ στη γραμμική πρόοδο και την υποθηκευμένη μου ζωή που υπογράφουν οι επικεφαλής της πορείας. Και ανάμεσά τους, ένα κοριτσάκι γύρω στα τρία. Ημουν εγώ στην ηλικία που συνειδητοποιούμε την έννοια της αλληλοδιαδοχής. Και δεν φοβόμαστε πια το σκοτάδι γιατί ξέρουμε ότι σίγουρα θα το διαδεχθεί το φως.

Τελευταία Νέα