Οι προβολές της «Νορβηγίας» του Γιάννη Βεσλεμέ στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι την περασμένη άνοιξη, (περισσότερες από τις προγραμματισμένες, έπειτα από απαίτηση του κοινού) άφησαν ήδη το στίγμα τους, καθώς οι διεθνείς κριτικές που εξυμνούν το φιλμ ολοένα και αυξάνονται. Είδαν κι έπαθαν οι ξένοι κριτικοί για να αφομοιώσουν το «Greek Weird Wave», τώρα ξαφνικά τους έσκασε και το ελληνικό φανταστικό σινεμά. Στο οποίο έχουμε μάλλον πιο μακρά παράδοση από αυτή που νομίζετε.
Οταν ο πρώτος εμπορικά πετυχημένος Δράκουλας, αυτός του Μπέλα Λουγκόζι (που κυκλοφόρησε στις αίθουσες υπό τον τίτλο «Ο Καπετάν Βρικόλακας») έκανε την έξοδό του στις ελληνικές οθόνες, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1930, η ελληνική κινηματογραφία ακόμη δεν είχε αναπτύξει τα αντανακλαστικά της. Είκοσι και κάτι χρόνια αργότερα το αθηναϊκό κινηματογραφικό κοινό γεμίζει τις αίθουσες γοητευμένο (και συνάμα τρομοκρατημένο) από την εμβληματική φιγούρα του Κρίστοφερ Λι στο φιλμ «Δράκουλας, ο βρικόλακας των Καρπαθίων». Και το ρωμαίικο φιλμικό δαιμόνιο απαντά λίγο αργότερα, το 1959 (ίδια χρονιά εξόδου της βρετανικής ταινίας στην Ελλάδα) με την ταινία «Δράκουλας και Σία».

Δυστυχώς, ο Ερρίκος Ιατρού που σκηνοθέτησε, δεν προσπάθησε και τόσο να στήσει κάτι πρωτότυπο: η ταινία κλέβει τη βασική σεναριακή ιδέα από την ιταλική παρωδία της ίδιας χρονιάς «Δύσκολοι καιροί για βρικόλακες» με Σίλβα Κοσίνα και Κρίστοφερ Λι. Εδώ, ο Χατζηχρήστος κληρονομεί ένα κάστρο σε κάποιο αδιευκρίνιστο χωριό της ελληνικής επαρχίας και αποφασίζει να επιβλέψει το κτίριο για να εξακριβώσει τις παράξενες διαδόσεις των ντόπιων. Ετσι ανακαλύπτει όχι έναν αλλά δύο δράκουλες (οι ηθοποιοί Τάκης Χριστοφορίδης και Κώστας Δούκας), οι οποίοι όμως είναι απατεώνες (την ιδιότητα των οποίων ξεσκεπάζει μια ελληνοαμερικανίδα δημοσιογράφος που ενσαρκώνει η Καίτη Ντιριντάουα). Φαρσικά στοιχεία μπόλικα, αλλά ανά φάσεις εντυπωσιάζεσαι από την ατμοσφαιρική και σχεδόν εξπρεσιονιστική διεύθυνση φωτογραφίας του Γεράσιμου «Τζέρι» Καλογεράτου, που άνετα θα μπορούσε να φιλμογραφήσει και μια καθαρόαιμη ταινία του είδους.

Η Ρίκα Διαλυνά. Οι επόμενες δεκαετίες έμειναν χωρίς ελληνικό Δράκουλα, αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι έλληνες ηθοποιοί δεν είχαν τις ατυχείς συναντήσεις τους. Η Ρίκα Διαλυνά μπορεί να υπερηφανεύεται για τη συμμετοχή της στην ταινία του Μάριο Μπάβα «Τα τρία πρόσωπα του Σατανά», παραγωγής 1963. Ταινία σπονδυλωτή, με τη Διαλυνά να εμφανίζεται δίπλα στον Μπόρις Καρλόφ, στο επεξηγηματικώς τιτλοφορούμενο σκετς «Ο βρικόλακας». Οπου ο διάσημος «Φρανκενστάιν» βρικολακιάζει και ακολούθως μεταδίδει τη νόσο σε κόρες και εγγόνια. Φωτισμένη με πραγματική έμπνευση, η ταινία αποτέλεσε σημαντική στιγμή για το ευρωπαϊκό φανταστικό σινεμά. Επίσης ήταν η ταινία που παιζόταν απέναντι από το σπίτι του Οζι Οζμπορν όταν ο τελευταίος αναζητούσε όνομα για την μπάντα του –ο αγγλικός της τίτλος ήταν «Black Sabbath».

To 1976 στη Γαλλία, και αρκετά χρόνια πριν συστηθεί στο ελληνικό κοινό με τη «Νύχτα με τη Σιλένα» (που παραμένει μέχρι σήμερα η μεγαλύτερη εμπορική του επιτυχία), ο Δημήτρης Παναγιωτάτος γυρίζει το «L’usine du vampire». «Είναι η πρώτη μου ταινία –πρώτη, γαλλική και κατευθείαν μεγάλου μήκους!» λέει ο ίδιος. «Συνδυάζει το πολιτικό σχόλιο (ήμουν φοιτητής στο περιβόητο Πανεπιστήμιο της Βενσέν, σφραγισμένης με το πνεύμα του Γαλλικού Μάη) με τη λατρεία μου για τις ταινίες τρόμου. Ο βρικόλακας δεν είναι πλέον μοναχικός αριστοκράτης αλλά αδίστακτος εργοστασιάρχης, που τις νύχτες καλεί στο γραφείο του νεαρές εργάτριες και τους πίνει το αίμα, με τη στενή συνεργασία επιστήμης, αστυνομίας και δικαιοσύνης. Γυρίστηκε σε έγχρωμο super 8 με φόντο τις υπέροχες ακτές της Νορμανδίας. Το εργοστάσιο μας παραχωρήθηκε για μόλις ένα γουικέντ, αλλά δουλέψαμε 20 ώρες σερί! Προβλήθηκε σε art house σινεμά του Καρτιέ Λατέν (!), σε διάφορα μικρά φεστιβάλ και μία φορά στην Ελλάδα, το 1976 στην Γκαλερί Ωρα».

Στη Γαλλία. Ο έλληνας Δράκουλας ξαναχτύπησε στη Γαλλία το 1980, στην κωμωδία «Οι τέσσερις Σαρλό εναντίον του Κόμη Δράκουλα». Οι εν λόγω «Σαρλό» ήταν μια κωμική ομάδα, εξαιρετικά δημοφιλής στη χώρα τους –δίχως αυτό να σημαίνει πως δεν έχαιραν και εδώ μιας κάποιας εκτίμησης. Κι όμως, τούτη η ταινία τους δεν προβλήθηκε ποτέ στην Ελλάδα μήτε κυκλοφόρησε σε βίντεο –αν και θα έπρεπε, μιας και τον Δράκουλα ενσαρκώνει ο Ανδρέας Βουτσινάς!

Στο «Χάρρυ Κλυνν και πάσης Ελλάδος» που γυρίστηκε το 1981 για την ΕΡΤ (και τελικά δεν προβλήθηκε ποτέ καθώς θεωρήθηκε «ανάρμοστο») ο κωμικός, τεράστια φίρμα τότε, εμφανίζεται ως «Καρπάθουλας των Δρακουλίων» με τη μορφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή –εξόριστος και από τον Παράδεισο αλλά και από την Κόλαση, τρομοκρατώντας μάλιστα τη Λιάνα Κανέλλη που τρέμοντας ακούγεται να λέει «…κι αν τον δείτε, μη φοβηθείτε!». Σημειώστε πως το κλιπάκι προβαλλόταν και στα «Παλιά Δειλινά» όπου εμφανιζόταν ο κωμικός, «προετοιμάζοντας» το πολυπληθές κοινό του.

Στο ίδιο κωμικό πνεύμα, αλλά με ακόμη περισσότερο ανατρεπτική διάθεση, κινείται και ο «Δράκουλας των Εξαρχείων» σε σκηνοθεσία του Νίκου Ζερβού, παραγωγής 1983 όπου ο ιδανικά βαμπιρικός, λόγω κοψιάς, Κωνσταντίνος Τζούμας δεν πίνει ποτέ αίμα. Παρ’ όλα αυτά, κοιμάται σε φέρετρο και μονολογεί: «Απ’ τα Καρπάθια, στα Εξάρχεια. Quelle decadance!». Κόβοντας και ράβοντας ανθρώπινα μέλη νεκρών μουσικών, δημιουργεί τις Μουσικές Ταξιαρχίες (το σενάριο συνυπογράφεται από τον Ζερβό, τον αείμνηστο λάτρη του Φανταστικού Βαγγέλη Κοτρώνη που σκοτώθηκε σε τροχαίο λίγους μήνες μετά, και τους Τζίμη και Λίλη Πανούση).Χρόνια αργότερα, το 1990 και ενώ η επανάσταση του βίντεο, με τη γιγαντιαία σε όγκο παραγωγή, έχει οδηγήσει τους σκηνοθέτες σε αναζήτηση θεμάτων, προκύπτει και η βιντεοταινία «Ο κόμης Τσάκωνας και οι Δρακουλίνες του»! Με πρωταγωνιστή, προφανώς, τον Κώστα Τσάκωνα σε πλήρη βαμπιρική περιβολή –όπου ο κόμης Δράκουλας αποφασίζει να αναθέσει την αφαίμαξη του ελληνικού λαού σε ένα μακρινό του συγγενή που ζει στα Μέγαρα!
Πολύ «κακό» για την πλάκα
Οπως αντιλαμβάνεστε, οι Ελληνες έσπαγαν πλάκα με τον καημένο τον Δράκουλα. Ηταν όμως πιο σοβαροί όταν είχαν να κάνουν με ψυχοπαθείς δολοφόνους, με αρχαία πλάσματα ή με ζόμπι!

Ο «Εφιάλτης» του Ερρίκου Ανδρέου (1960) δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τα μεταγενέστερα ιταλικά θρίλερ μυστηρίου που κατέκλυσαν την ευρωπαϊκή αγορά. Η «Πρωινή περίπολος» του Νίκου Νικολαΐδη (1987) παραμένει ένα μελλοντολογικό αριστούργημα –και η καλύτερη ταινία σε ολόκληρη τη φιλμογραφία του. Στα «Σημάδια της νύχτας» του Πάνου Κοκκινόπουλου (1990) ο Στράτος Τζώρτζογλου ερωτεύεται μια μάγισσα (Κατερίνα Λέχου), ενώ στη «Μέδουσα» του Γιώργου Λαζόπουλου (1998) η Ελένη Φιλίνη μετατρέπει τα θύματά της σε αγάλματα. Τέλος, υπάρχουν και τα αρχαιοελληνικής καταγωγής ζόμπι των ταινιών «Το κακό» και «Το κακό στην εποχή των ηρώων». Ταινίες που τονίζουν την ανθρωποφαγική ανάγκη των τεράτων τους, μέσα από μια αιματοβαμμένη αλλά και καλαμπουρτζίδικη ατμόσφαιρα όπου κυριαρχούν τα ξεκοιλιασμένα σώματα και οι αποκεφαλισμοί.