Είναι αυτονόητη η διαπίστωση ότι το διάστημα μεταξύ Ιουλίου 1974 και Ιουνίου 1975 υπήρξε σταθμός για τη σύγχρονη ελληνική Ιστορία. Τόσο πυκνός ήταν ο ιστορικός χρόνος, που σε λίγες ώρες οι Ελληνες πανηγύριζαν σαν να περιμένουν τον μεσσία, εκείνος κατέβαινε από ένα αεροσκάφος, το ΚΚΕ εσωτερικού χαιρέτιζε τον σχηματισμό πολιτικής κυβέρνησης «ως πρώτο βήμα», ενώ επώνυμοι και ανώνυμοι πολιτικοί κρατούμενοι ή (αυτο)εξόριστοι αγκαλιάζονταν επιτέλους με τους αγαπημένους τους.
Η γραμμή προώθησης βέβαια των τουρκικών στρατευμάτων έφτανε στο 37% της Κύπρου, κατά τα άλλα όμως ο νόμος 509/1947 ευτυχώς καταργούνταν, ενώ στο Πρωτοδικείο καταθέτονταν ονόματα κομμάτων όπως ΠαΣοΚ ή Νέα Δημοκρατία. Οι εκλογές του Νοεμβρίου θα έδιναν 220 έδρες στον μεσσία που λέγαμε και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για το πολιτειακό ήταν το πολιτικό αντίστοιχο ενός πιτσιρικά που ουρεί ένα στέμμα. Από τις πρώτες ημέρες της Μεταπολίτευσης οι πρωταίτιοι της δικτατορίας εκτοπίσθηκαν στην Τζια περιμένοντας τη δίκη τους, ενώ η κυβέρνηση Καραμανλή έκανε τις πρώτες της διεθνείς επαφές.

Το λιγότερο εύκολο ώρες ώρες είναι να αναλύσει κανείς όλα αυτά ψύχραιμα –ειδικά όποτε κάποιο συμβολικό τέλος της περιόδου ανακοινώνεται τόσο χαρωπά, ώστε να τείνει προς κάτι σαν «αντιμεταπολίτευση»: εναντίον όχι της αναίμακτης μετάβασης φυσικά, αλλά των νοοτροπιών που ακολούθησαν, οπωσδήποτε ιδιαίτερων όπως καθετί το ελληνικόν.

Είτε έτσι είτε αλλιώς και με τους νοσταλγούς της επταετίας όχι ακριβώς απόντες, εκείνοι οι περίφημοι ιστορικοί του μέλλοντος θα ‘χουν λογικά αρκετή δουλειά με τα παραπάνω, τη μακροϊστορική αποτίμησή τους ή ακόμα και τη μελέτη των πολιτιστικών τους αναπαραστάσεων.

Και καλά μια ακόμα ανάλυση του Συντάγματος του 1975 ή εκείνου του βουλευτικού ψηφίσματος που διακήρυσσε πεισμωμένα ότι «η δημοκρατία δικαίω ουδέποτε κατελύθη». Λίγοι επίσης διαφωνούν για τη σημασία της «Ιθαγένειας» του Μαρκόπουλου, του «Επιταφίου» του Θεοδωράκη, του «Θιάσου» του Αγγελόπουλου ή της πλούσιας λογοτεχνικής και θεατρικής παραγωγής, παρά την παρουσία της χούντας.

Τι θα είχαμε όμως να πούμε –αστειευόμενοι προφανώς –για εκείνα τα ουζοπότηρα που είχαν κυκλοφορήσει μεταπολιτευτικά με επίχρυσο χείλος και το πρόσωπο του Κωνσταντίνου Καραμανλή πάνω από τη λεζάντα «Ερχεται»;

Τελευταία Νέα