Τίποτε στη ζωή δεν είναι πιο μπερδεμένο από τις σχέσεις αγάπης – μίσους. Μεταξύ έλξης και απώθησης, η μπάλα χάνεται. Το ίδιο και η ταυτότητα εκείνου που είναι μπλεγμένος στα δίχτυα της αμφιθυμίας.

Είναι η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠαΣοΚ. Τα στελέχη πρώτης, δεύτερης και τρίτης γραμμής τής Κουμουνδούρου πολεμούν το ΠαΣοΚ, επιχειρώντας να το εξοντώσουν –είναι χαρακτηριστική η εμμονή με τα υποβρύχια –την ίδια ώρα που, υποσυνείδητα, έλκονται από αυτό ή, ακόμη χειρότερα, το μιμούνται. Ο Δημήτρης Στρατούλης υποπίπτει στην τελευταία παθολογία. Γιατί τι είναι, εκτός από απομίμηση της αντιπολιτευτικής πολιτικής του ΠαΣοΚ και μάλιστα της περιόδου 2007-2009, η διακήρυξη ότι η πώληση της ΔΕΗ θα αναστραφεί όταν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση; Είναι κακοτυπωμένη κόπια αυτών που έλεγε ο Γιώργος Παπανδρέου, με προπομπό τη Λούκα Κατσέλη, για την πώληση του ΟΤΕ το 2008 ή κάπου εκεί. Η Λούκα μπορεί να περιμένει μήνες στον προθάλαμο της Κουμουνδούρου αφού δεν έχουν ακόμη αποφασίσει αν θα τη βάλουν μέσα. Η πολιτική της όμως έχει ήδη μπει από το παράθυρο.

Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτά που έπαθε το ΠαΣοΚ μετά το 2009, όταν έγινε όντως κυβέρνηση, δεν έχουν γίνει μάθημα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ενα απλό μάθημα, ας πούμε, είναι να μην το τραβάς και να μην εκστομίζεις απειλές που δεν θα μπορέσεις να υλοποιήσεις. Η Λούκα μέχρι τον Οκτώβριο του 2009, λίγες ημέρες πριν από τις πρόωρες εκλογές, επέμενε σε αναστροφή πώλησης του ΟΤΕ. Δεν έγινε. Και δεν έγινε γιατί δεν μπορούσε να γίνει. Αφήστε που, εκ των υστέρων, με τα δεδομένα της κρίσης που ήρθε μετά και την αποτίμηση των αξιών, ο ΟΤΕ μοσχοπουλήθηκε στους γερμανούς της Ντόιτσε Τέλεκομ που τελικά τον έκαναν κερδοφόρο παρά τις γενικευμένες αντιξοότητες της σημερινής Ελλάδας. Την ώρα που στη συμπολίτευση, με νέο Σολομώντα τον Δημήτρη Σταμάτη, τα βρήκαν για τη «μικρή ΔΕΗ» έρχεται ο Στρατούλης να πει ότι όλα αυτά δεν θα ισχύουν όταν θα έχει την εξουσία η Κουμουνδούρου. Γιατί –πέραν της ψυχαναλυτικής εξήγησης του κολλήματος με το ΠαΣοΚ –το κάνει αυτό; Εξήγηση πρώτη: για να καβαλήσει το απεργιακό κύμα και να εισπράξει τις αντιδράσεις των συνδικάτων. Οταν μαζεύεις όλους τους δυσαρεστημένους, παίρνεις φόρα για την εξουσία. Σωστό –αλλά όπως αποδείχθηκε με το ΠαΣοΚ του 2009-2011 είναι ακριβώς αυτό το κύμα που σε ξεβράζει στα βράχια. Εξήγηση δεύτερη: κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ νιώθουν και συμπεριφέρονται ως αιώνια αντιπολίτευση. Δηλαδή είναι παγιδευμένοι στο σύνδρομο μειοψηφίας μιας Αριστεράς που δεν θέλει μέσα της να κυβερνήσει. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια τέτοια τάση υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα πούμε αν ο Στρατούλης εντάσσεται σε αυτήν.

ΤΟ σύντομο και πρακτικό συμπέρασμα –με ή χωρίς διάθεση πολιτικής ψυχανάλυσης –είναι ότι στον ΣΥΡΙΖΑ λένε πράγματα που μπορεί να τους φέρουν σε δύσκολη θέση μετά. Εκτός, όπως είπαμε, αν δεν υπάρξει μετά. Διότι η αυτοδυναμία –το κατάλαβαν έστω και καθυστερημένα –δεν βγαίνει…

Τελευταία Νέα