Ο ένας λόγος στον οποίο ο Κλάους Βέλε οφείλει το παρατσούκλι ο «πρίγκιπας του σκότους» είναι η εμμονή του στις μαύρες μπλούζες τύπου πόλο. Ο άλλος είναι ο παντελώς ξένος για τα κοινοτικά ήθη τρόπος με τον οποίο ασκεί τα καθήκοντά του. Είναι κάτι που μπορεί να γίνει κατανοητό από ένα γεγονός. Ο 49χρονος Γερμανός διαδέχθηκε στη θέση του γενικού γραμματέα τον Δανό Χάραλντ Ρόμερ. Στην ουσία, ένας άχρωμος και άοσμος γραφειοκράτης έδωσε την καρέκλα του σε έναν ορμητικό και πεισματάρη ακτιβιστή, ο οποίος φιλοδοξεί να δώσει στον θεσμό το κύρος που του αξίζει. Για τον Βέλε η εποχή κατά την οποία το Ευρωκοινοβούλιο θεωρούνταν ένα είδος πολιτικού καφενείου χωρίς καμία επιρροή έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ο τελικός του στόχος είναι να αποκτήσει τις ίδιες εξουσίες με αυτές που έχει το Κογκρέσο στις Ηνωμένες Πολιτείες: να γίνει δηλαδή ένα νομοθετικό όργανο το οποίο θα έχει την τελευταία λέξη σε όλα τα ζωτικής σημασίας ζητήματα για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης – από την οικονομική πολιτική και τις εμπορικές συμφωνίες έως την προστασία των προσωπικών δεδομένων και τον κοινοτικό προϋπολογισμό. Στο μυαλό του Βέλε εξάλλου το ευρωπαϊκό σύστημα δεν διαφέρει και πολύ από αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Κομισιόν είναι κάτι σαν τη Γερουσία: ένα σώμα στο οποίο εκπροσωπούνται τα κράτη-μέλη. Το Ευρωκοινοβούλιο είναι η Βουλή των Αντιπροσώπων της Γηραιάς Ηπείρου: το όργανο που εκπροσωπεί τους πολίτες.
Δημοκράτης. Στον Κλάους Βέλε πιστώνεται και το τελευταίο μεγάλο βήμα εκδημοκρατισμού ενός υπερεθνικού οργανισμού ο οποίος κατηγορείται για έλλειμμα δημοκρατίας. Η σύνδεση της επιλογής του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με τις ευρωεκλογές ήταν η δική του ιδέα και η υλοποίησή της ένα τιτάνιο έργο, το οποίο έφερε ο ίδιος εις πέρας σχεδόν δονκιχωτικά. Ο Κλάους Βέλε ξεχωρίζει – και δεν είναι μόνο το περιποιημένο μουστάκι του που τον βοηθάει σε αυτό ούτε το σχεδόν μονίμως παγωμένο ύφος του. Κατ’ αρχάς, είναι ίσως ο μοναδικός γραφειοκράτης που έχει αφοσιωμένους υποστηρικτές και ορκισμένους εχθρούς. Οι ευρωπαϊστές έχουν να λένε για τη σθεναρή στάση που κράτησε απέναντι στις επιθέσεις των σκεπτικιστών. Αυτοί που βρίσκονται απέναντί του τον κατηγορούν ότι έχει σχεδόν παρανοήσει τις αρμοδιότητές του. «Νομίζει ότι είναι το αφεντικό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου» δήλωσε πρόσφατα στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ανώτερος αξιωματούχος του ναού της ευρωπαϊκής δημοκρατίας που για ευνόητους λόγους θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του.
Το «ναι» του Κολ. Ο Βέλε κάνει πάρα πολλά για να δικαιώσει τους φίλους του και δεν κάνει απολύτως τίποτε για να διαψεύσει τους κατηγόρους του. Γενικός γραμματέας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ορίστηκε τον Μάρτιο του 2009. Το όνομά του ωστόσο είχε πρωτοακουστεί για τη θέση τουλάχιστον τρία χρόνια νωρίτερα. Με άλλα λόγια, ήταν ένα είδος φυσικού διαδόχου. Και όποιος διαφωνεί για τις επιλογές του και τον τρόπο που ασκεί τα καθήκοντά του θα πρέπει να κάνει υπομονή. Δεδομένης της ηλικίας του, ο Βέλε θα μπορούσε να μη σηκωθεί από την καρέκλα του πριν από το 2023.
Στην κορυφαία διοικητική θέση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έφθασε μέσα από μια κομματική διαδρομή. Ο Κλάους Βέλε γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1964 στο Μπέελεν, ένα χωριό 6.000 κατοίκων στο κρατίδιο Βόρεια Ρηνανία – Βεστφαλία. Σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Βίτεν – Χέρντεκε, το πρώτο ιδιωτικό ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα της Γερμανίας, για να απασχοληθεί στη συνέχεια στον τραπεζικό τομέα. Στα φοιτητικά του χρόνια άρχισε και η ενασχόλησή του με την πολιτική. Ως νεολαίος ο Βέλε έφθασε στην κορυφή των «τσικό» του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος. Η πρώτη του σημαντική θέση στην «πρώτη ομάδα» ήταν αυτή του επικεφαλής του Τομέα Εξωτερικών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του CDU. Το όνομά του ακούστηκε ευρύτερα στους κόλπους του κόμματος μετά τις πολύ καλές επιδόσεις στις ευρωεκλογές του 1996. Ο επόμενος σταθμός του ήταν στις Βρυξέλλες. Για να φθάσει εκεί όμως έπρεπε να περάσει πρώτα από την Αθήνα. Ηταν σε ένα συνέδριο του ΕΛΚ στην ελληνική πρωτεύουσα το 1992 που ο Βέλε απέσπασε την προσοχή του πρώην πρωθυπουργού του Βελγίου και τότε προέδρου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Βίλφριντ Μάρτενς. Δύο χρόνια αργότερα, ο Μάρτενς έπρεπε να βρει το κατάλληλο πρόσωπο για τη θέση του γενικού γραμματέα του ΕΛΚ αφού ο Χέλμουτ Κολ είχε ζητήσει την αποπομπή του Τόμας Γιάνσεν. Ο καγκελάριος εξήγησε στον Μάρτενς ότι ο διάδοχος του Γιάνσεν δεν θα έπρεπε να είναι Γερμανός. «Εχω έναν για τη θέση και είναι Γερμανός» του απάντησε ο Βέλγος. Ο Κολ άκουγε το όνομα Κλάους Βέλε για πρώτη φορά. Αλλά τελικά συμφώνησε. Ο Βέλε ανέλαβε πρώτα τη θέση του γενικού γραμματέα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και στη συνέχεια τη θέση του γενικού γραμματέα της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Από εκεί μεταπήδησε στη Γενική Γραμματεία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου όπου τοποθετήθηκε γενικός διευθυντής Εσωτερικών Υποθέσεων. Στην ουσία, ήταν ο σύνδεσμος ανάμεσα στο Ευρωκοινοβούλιο και τις αρμόδιες επιτροπές των εθνικών Κοινοβουλίων των τότε 17 κρατών-μελών της ΕΕ. Στο μεταξύ, όμως, είχε πιστωθεί το άνοιγμα του ΕΛΚ σε συντηρητικά και φιλελεύθερα κόμματα. Αποτέλεσμα; Το 2004 η ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά ήταν η μεγαλύτερη δύναμη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Και ο Κλάους Βέλε το πιο ισχυρό πρόσωπο στο παρασκήνιο του κόμματος.
«Υβριδικός». Από μία άποψη, ο «πρίγκιπας του σκότους» είναι ένα υβρίδιο έμπειρου γραφειοκράτη και μακιαβελικού κομματικού στελέχους. Σ’ αυτόν τον συνδυασμό οφείλεται εν πολλοίς και το στυλ διοίκησης που έχει υιοθετήσει ο Βέλε. Ο συνδυασμός είναι λειτουργικός από τη μία αλλά και αντιφατικός από την άλλη. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο γενικός γραμματέας διχάζει. Εκείνοι που δεν τον συμπαθούν του επισυνάπτουν ότι σε θέσεις-κλειδιά του Ευρωκοινοβουλίου έχει τοποθετήσει πρόσωπα που προέρχονται από τον δικό του ιδεολογικό χώρο. Με άλλα λόγια, το Στρασβούργο έχει γεμίσει με «δικά μας παιδιά». Το γεγονός αυτό όμως δεν ενοχλεί εκείνους που αναγνωρίζουν στον Κλάους Βέλε βαθιά γνώση του αντικειμένου του, τόλμη στην ανάληψη πρωτοβουλιών και μια σπάνια εργατικότητα – ή μάλλον εργασιομανία, στην οποία λέγεται ότι οφείλεται και το διαζύγιό του με τη σύζυγό του και μητέρα της ανήλικης κόρης του. «Μπορείς να πάρεις τηλέφωνο στο γραφείο του τα μεσάνυχτα και να είναι ακόμα εκεί και να δουλεύει» όπως είχε δηλώσει κάποτε ένας βρετανός ευρωβουλευτής. Τα αποτελέσματα της δουλειάς του έχουν αρχίσει ήδη να φαίνονται.
