ΚΙ αν τελικά ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ απλώς δεν θέλει να κυβερνήσει; Διότι –κακά τα ψέματα –υπάρχει και ο φόβος της εξουσίας στην πολιτική…

Η παρατήρηση έχει να κάνει με το ντέρμπι Βαρουφάκη – Λαπαβίτσα όπου είχαμε Χ αλλά και με την ένταση νομισματικών προβληματισμών της Αριστερής Πλατφόρμας στο κρίσιμο τελευταίο βιράζ των ευρωεκλογών. Να το πούμε κομψά: δεν είναι το είδος της προβληματικής που φέρνει ψήφους. Ακόμη και το πολιτικά ανεξέλεγκτο καλοκαίρι του 2012, ήταν ο φόβος της δραχμής που έδωσε δώδεκα ποσοστιαίες μονάδες στη ΝΔ και την έστειλε στο 30% και, βέβαια, στη νίκη. Αρα δεν παίζουμε με αυτά –ιδίως σε φάση που είναι λυμένα. Ακόμη χειρότερα: σε φάση που ψιλοπάμε για ανάπτυξη, πράγμα που ανοίγει δυνατότητες για άλλου είδους παζαρέματα με την Ευρώπη.

Ο Ματέο Ρέντσι δεν έχει χρόνο για φροντιστήρια στους λαφαζαναίους. Είναι όμως σαφές ότι υπάρχουν επιβάτες στο όχημα του ΣΥΡΙΖΑ που επιμένουν να θέλουν να οδηγήσουν από το πίσω κάθισμα. Τα ίδια και στο ντέρμπι. Ο Λαπαβίτσας έχει καταχωρισθεί ως δραχμικός από τη Βρετανία –έστω και αν στη φάση αυτή όσοι βλέπουν από κοντά τα νερά του Τάμεση τσίμπησαν το γλυκό επιτόκιο των ελληνικών πενταετών ομολόγων. Ο Βαρουφάκης όμως, παρότι εκ προθέσεως τρελούτσικος ως θεωρητικός της διαπραγμάτευσης, θα ήταν χρήσιμος στους τσιπραίους στο μεγάλο ρεσάλτο για την εξουσία. Εστω και αν εκ χαρακτήρος έχει την τάση να τσακώνεται με τις ομάδες που υποστηρίζει, ακριβώς τη στιγμή που αυτές έρχονται στα πράγματα.

Με δεδομένη τη μακρά εσωκομματική κλωτσοπατινάδα που ξεκίνησε από τον Φεβρουάριο στον ΣΥΡΙΖΑ εξ αφορμής των αυτοδιοικητικών υποψηφιοτήτων και συνδυασμών, προκύπτει ένα ερώτημα: πόσο ισχυρός –ή διαφορετικά ειπωμένο: πόσο αδύναμος –αρχηγός είναι ο Αλέξης Τσίπρας; Διότι αν είναι τα ψηφοδέλτια να κρίνονται με ψηφοφορίες το παιχνίδι της ηγεσίας είναι χαμένο. Αυτά τα προετοιμάζεις και τα συμφωνείς ή τα επιβάλλεις κεκλεισμένων των θυρών, χωρίς να στέλνεις τη νομενκλατούρα στις κάλπες. Ακόμη και αν εκεί η αριθμητική των συσχετισμών σε ευνοεί, κανονικά δεν φθάνεις ποτέ σε αυτό το σημείο. Διότι η αριθμητική είναι διχαστική. Και τα διχασμένα κόμματα δεν πάνε συνήθως πολύ μακριά.

Θα πείτε: διχασμένο δεν ήταν και το μετα-ανδρεϊκό ΠαΣοΚ; Σύμφωνοι. Διχασμένοι όμως ως προς τη νομή της εξουσίας που την ήθελαν και οι μεν και οι δε, όχι ως προς τον στόχο. Κανείς μέσα στα φουσάτα Σημίτη, Ακη και Αρσένη δεν διαφωνούσε ότι έπρεπε να μπούμε στην ΟΝΕ πάση θυσία. Στον ΣΥΡΙΖΑ ο καβγάς δεν αφορά το πάπλωμα, αλλά την ουσία και δεν φαίνεται να επιλύεται. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν και πώς θα ξεκαθαρίσει το ισοζύγιο ισχύος στην Κουμουνδούρου μετά το πέρας της εβδομάδας 18-25 Μαΐου.

Τελευταία Νέα