Οταν ο Γιώργος Ρωμαίος, πριν από πέντε χρόνια, επέλεγε ως τίτλο του τετράτομου έργου που έγραφε το «Η περιπέτεια του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα» δεν φανταζόταν ότι η λέξη «περιπέτεια» θα γινόταν τόσο γρήγορα επίκαιρη, και ως προς τον τέταρτο, τελευταίο τόμο. Γιατί αν οι προηγούμενες ιστορικές περίοδοι που κάλυψε στους πρώτους τρεις τόμους (1844-1915, 1915-1940, 1940-1974) έβριθαν περιπετειών, η τέταρτη, την οποία καλύπτει ο τόμος που μόλις κυκλοφόρησε (1974-2009), έδειχνε ως τότε η μόνη αδιατάρακτη κοινοβουλευτική εποχή, ταυτιζόταν με τη «χρονικά μεγαλύτερη περίοδο πολιτικής σταθερότητας» που έχει ζήσει το ελληνικό κράτος.

Ο δημοσιογράφος Γιώργος Ρωμαίος (κοινοβουλευτικός και πολιτικός συντάκτης στο «Βήμα», κατόπιν διευθυντής Σύνταξης και διευθυντής στο «Βήμα της Κυριακής»), έχοντας διανύσει αξιοσημείωτη πορεία και στον πολιτικό στίβο τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 ως ευρωβουλευτής στην αρχή και σε υπουργικά αξιώματα κατόπιν, είναι κατ’ εξοχήν κατάλληλος όχι μόνο να «περιηγηθεί στην Ιστορία», όπως έκανε σε παλαιότερους τόμους, αλλά και να καταγράψει τον πολύ πρόσφατο κοινοβουλευτικό μας βίο, όπως τον έζησε από κοντά με όλες του τις ιδιότητες. Με μικρά κεφάλαια της μισής ή της μιας σελίδας, θα λέγαμε καρέ καρέ, εξιστορεί όλα τα βασικά γεγονότα της Μεταπολίτευσης φτιάχνοντας ένα πραγματικό βιβλίο-οδηγό: από τις τελευταίες ώρες της δικτατορίας και τις πρώτες του Καραμανλή, ο οποίος ορκίστηκε μέσα στη μαύρη νύχτα (04.15) από τον Σεραφείμ, άρτι αφιχθείς εκ Παρισίων, ώς την άνοδο του Ανδρέα, τον θάνατο των δύο μεγάλων πρωταγωνιστών της Μεταπολίτευσης, την περίοδο Σημίτη ώς και το κύκνειο άσμα της, στο οποίο οδηγηθήκαμε με τα ίδια πάλι επίθετα στους πρωθυπουργικούς θώκους.

Περί τις 320 σελίδες με όσα συνέβησαν συνοπτικά, συν άλλες 100 χρηστικές με χρονολόγιο, αποτελέσματα εκλογών, ευρετήριο ονομάτων και άλλα πολλά, αποτελούν τον μόχθο αυτής της επιμελημένης έκδοσης.

«Οι γενικόλογες απαξιωτικές αναφορές συλλήβδην για τη «μεταπολίτευση»», γράφει στον πρόλογό του ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης Ηλίας Νικολακόπουλος, «ως αιτίας όλων των δεινών, ελάχιστη σχέση έχουν με την ιστορική έρευνα». Και εξαίρει την «κατά το δυνατόν αντικειμενική αξιολόγηση προσώπων και γεγονότων» από τη μεριά του συγγραφέα.