Το τρίτο μέρος του βιβλίου είναι αυτό που χαρίζει στα άλλα δύο βαθύτερη αφηγηματική προοπτική: η ανάταση της ανύψωσης που συνδέεται με το αμάρτημα του ύψους, της πρόθεσης να βγει κανείς από τον εαυτό του, αντικρίζεται με την ανάταση του έρωτα, που απογειώνει. Ομως η ανθρώπινη εμπειρία συμπληρώνεται από την αίσθηση της πτώσης: από πόσο ψηλά έχει πέσει κανείς στη ζωή του. Αλλωστε, όσο μεγαλώνουμε καταλαβαίνουμε ότι η πτώση, στη μία ή την άλλη μορφή, είναι μέρος του ανθρώπινου κύκλου της ζωής. Ο Μπαρνς καταφέρνει, με αυτό το τελευταίο μέρος του βιβλίου, να σηκώσει το χαλάκι και να δείξει τα κρυφά και τα ανείπωτα. Συγγραφική γενναιότητα ή αφηγηματική επιδεξιότητα; Δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει το αποτέλεσμα.

Τελευταία Νέα