Ο σεναριογράφος – φάντασμα

Και μπορεί κάποτε να ήταν της μόδας να αναζητούν τηλεοπτικοί και μη παράγοντες τη ληξιαρχική πράξη γεννήσεως της αειθαλούς Ζωζώς Σαπουντζάκη, αλλά δεν υπάρχει κανείς να ισχυρίζεται ότι έχει δει οποιοδήποτε ληξιαρχικό έγγραφο και στοιχείο ζωής που αφορά τον αρχιτέκτονα (και) αυτής της μεγάλης τηλεοπτικής επιτυχίας της μικρής οθόνης. Το εντυπωσιακό πλασάρισμα της σειράς του Μega στις κορυφές της τηλεθέασης για τη φετινή σεζόν κάνει ακόμη πιο επιτακτικό –δημοσιογραφικά… –και ακόμη πιο ενδιαφέρον το κυνήγι της ταυτότητας ενός δημιουργού που έχει επιτύχει να φέρει πολλά ακόμη και στην καθημερινότητά μας ή και στα αστεία μας μέσα από τηλεοπτικά κανάλια. Ενός δημιουργού που, παρά τα είκοσι χρόνια του στο κουρμπέτι, επιμένει να κρατά το προφίλ του χαμηλό (σε επίπεδο… ανύπαρκτου), το στόμα του ερμητικά κλειστό, τις βλέψεις του μακριά από τη δημοσιότητα.

Ευτυχείς συμπτώσεις. Κάποιοι επιμένουν να συνδέουν το «μυστηριώδες» όνομα Παπαπέτρου με εκείνο του Θοδωρή Πετρόπουλου, δεινού «διασκευαστή» για το θέατρο κυρίως κινηματογραφικών επιτυχιών, αλλά και διαδραστικών σουξέ όπως το «Σεσουάρ για δολοφόνους» (έφθασε στα χέρια του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη ως πρόγραμμα από μια διαχρονική επιτυχημένη παράσταση του Σαν Φρανσίσκο και στα χέρια του Πετρόπουλου έγινε ρεκόρ δεκατριών σεζόν στο θέατρο Αποθήκη). «Ο άνθρωπος της βροχής» –θυμόμαστε τον Ντάστιν Χόφμαν και το Οσκαρ του; –ήταν πρόταση του Πετρόπουλου επίσης στον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, που το έκανε επιτυχία πρόσφατα μαζί με τον Γιάννη Στάνκογλου. «Το κουρδιστό πορτοκάλι» (Κιούμπρικ) με τον Αρη Σερβετάλη επίσης. Σημαντική λεπτομέρεια: τον Σερβετάλη μάς τον είχε συστήσει ο Παπαπέτρου ως φευγάτο ήρωα με πορτοκαλί μαλλί και με φίλο ένα ιγκουάνα στο εξαιρετικά επιτυχημένο «Είσαι το ταίρι μου». Το «Ψύλλοι στ’ αφτιά» του Φεντό, σε εκδοχή Κακλέα, ήταν πρόταση και μετάφραση του Πετρόπουλου προς μεγάλη φετινή θεατρική επιτυχία των Χατζηπαναγιώτη και Σταυροπούλου. Κι άλλη σύμπτωση: τη Σταυροπούλου μάς είχε προτείνει επίσης ο Παπαπέτρου, σε ρόλο –πρωτόφαντο για τα τηλεοπτικά ειωθότα, με τάσεις φιγουρινιού –εύσωμης και λαίμαργης –στο «Είσαι το ταίρι μου». Αντίστοιχα, ο Πετρόπουλος χάραξε πορεία επιτυχίας στη Σταυροπούλου με το αλμοδοβαρικό «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» και το ελληνικό «Μια τρελή σαραντάρα», στρώνοντάς της το πεδίο για να επιδείξει ταλέντο… Ρένας Βλαχοπούλου στη σκηνή.

Οι θεατρικές επιτυχίες του 50άρη πλέον Παγκρατιώτη –με σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών –Πετρόπουλου είναι παράλληλες με τις τηλεοπτικές του Παπαπέτρου. Ο τελευταίος πρότεινε τον έρωτα-ταμπού της Αννας Παναγιωτοπούλου με τον νεότερό της, φίλο της κόρης της, Θανάση Ευθυμιάδη (τον οποίο μας πρωτοσύστησε) το ’95 με το σουξέ «Ντόλτσε βίτα», που έγραφε μαζί με τον Αλέξανδρο Ρήγα. Εκείνος έδωσε ρόλο «υπηρέτριας» στη Μαρία Καβογιάννη (και αυτήν μας την πρωτοσύστησε τηλεοπτικά) και ρόλο μεγάλο στην Κατιάνα Μπαλανίκα, ως τρελούτσικη Σάσα. Οπως αργότερα έκανε με τη θρυλική κακιά Σωσώ – Καίτη Κωνσταντίνου (σε ρόλο που της έμεινε ερμηνευτική παρακαταθήκη) στα επίσης επιτυχημένα «Εγκλήματα» από το 1998 και για 66 επεισόδια. Εκεί όμως πλασαρίστηκαν από τον ίδιο δημιουργό, πέρα από τον δεινό ερμηνευτή και κωμικό Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, ο Κώστας Κόκλας και η Υρώ Μανέ, σε μαρκέ ρόλους, καθώς και ο σχεδόν ξεχασμένος Αθηνόδωρος Προύσαλης σε ρόλο παράξενου παππού –όπως έκανε και με τον Δημήτρη Καμπερίδη (ο οποίος λεγόταν ότι δούλευε ταξιτζής για τα προς το ζην) στο «Είσαι το ταίρι μου». Ακόμη, πρότεινε τη Μαρία Φωκά («Εκμέκ παγωτό») στην «Ντόλτσε βίτα» και τη Μάχη – Σούλα Αθανασιάδου στα «Εγκλήματα», επιμένοντας και για την –τελευταία, όπως έμελλε να αποδειχθεί –τηλεοπτική εμφάνιση της Βίκυς Βανίτα στο «Είσαι το ταίρι μου». Μέσα από το ίδιο σίριαλ παρέδωσε στο τηλεοπτικό κοινό τον «ωραίο» Αλέξη Γεωργούλη, σε αντίστιξη προς την εύσωμη Στέλλα – Βίκυ (Βίκυ Σταυροπούλου), που τελικά τον κερδίζει κόντρα στις ωραίες και λεπτές, σπάζοντας ταμπού της ελληνικής κοινωνίας μέσα από τις τηλεσυχνότητες. Και το καλύτερο; Νικώντας κατά κράτος στην τηλεθέαση με κοντά δύο εκατ. τηλεθεατές ανά επεισόδιο το νέο ριάλιτι φρούτο «Big Brother» του Ant1, το οποίο έβαλε απέναντι στο δημιούργημα του Παπαπέτρου το κανάλι για να χτυπήσει την υπογραφή του –πιστοποιητικό επιτυχίας πλέον –στο Mega. Αντίστοιχα, όμως, ο Γιάννης Λάτσιος για τον Ant1 είχε επιλέξει τα «Εγκλήματα» προηγουμένως, όταν οι άλλοι υπεύθυνοι των καναλιών δεν διέβλεπαν την επιτυχία του και το απέρριπταν στις εβδομάδες που ο σεναριογράφος μαζί με τη Μαρία Καβογιάννη γυρνούσαν προτείνοντας τα επεισόδια πιλότους.

«Απαγωγές» από το σανίδι. Ο αρχιτέκτονας των μεγάλων τηλεοπτικών επιτυχιών έφερε στο τηλεοπτικό προσκήνιο και δύο μεγάλους θεατρικούς κωμικούς: όταν η Σοφία Φιλιππίδου είχε πρωτοκατεβεί από τη Θεσσαλονίκη, με τον απόηχο της μεγάλης επιτυχίας της στη «Βεγγέρα» του Καπετανάκη από την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» ακόμη νωπή, ο Πετρόπουλος της έδωσε ρόλο γκεστ –λοχαγού –στην «Ντόλτσε βίτα». Οπως έδωσε τεράστια αναγνωρισιμότητα στον επίσης δεξιοτέχνη της κωμωδίας Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στο «Είσαι το ταίρι μου». Πέρα και πάνω από τηλεοπτικές επιτυχίες και συνδυασμούς… ταυτοτήτων στο κυνήγι της πραγματικής ταυτότητας του υπαιτίου για ακόμη μια μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία, με το «Κάτω Παρτάλι» του Mega, πέρα από τα σχεδόν παράλληλα σουξέ τηλεοπτικών διδύμων (Ρέππας – Παπαθανασίου και Ρήγας – Αποστόλου), ο Λευτέρης Παπαπέτρου –που ως σεναριογράφος πάντα καθόριζε πράγματα μαζί με τους σκηνοθέτες στα σίριαλ που έπλαθε –άλλαξε με κάποιον τρόπο τις τηλεοπτικές μας νύχτες. Ισως και τον τρόπο που μιλάμε. Ακόμη και που σκεφτόμαστε. Αυτό δεν είναι μια άλλη, αθέατη στους πολλούς, επιτυχία;