[Απορίες]

Η σωματική άσκηση προστατεύει από τις επώδυνες σωματικές και ψυχικές συνέπειες του στρες στη ζωή μας. Φαίνεται να έχει ειδική δράση στη μείζονα κατάθλιψη μειώνοντας αμέσως τη μελαγχολική διάθεση και το αίσθημα κόπωσης που τη χαρακτηρίζει. Η συστηματική προσπάθεια και η κινητοποίηση ενός ατόμου με κατάθλιψη να εμπλακεί σε κάποια μορφή σωματικής άσκησης μπορεί να το βοηθήσει να ανακουφιστεί από την επώδυνη αδράνεια που συνδέεται με τη νόσο. Η αυτοεικόνα, η οποία στην κατάθλιψη είναι συνήθως αρνητική, είναι πιθανόν να βελτιώνεται μέσα από την εμπλοκή του ατόμου με σωματική άσκηση γιατί αντλεί μια αίσθηση επίτευξης και ολοκλήρωσης που κατά τα άλλα του λείπει.

Πίσω από την κλεπτομανία κρύβονται βαθύτερες ανικανοποίητες ανάγκες ενός παιδιού, όπως είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η μοναξιά, το αίσθημα απόρριψης, η συναισθηματική στέρηση, η ανασφάλεια. Κατακτώντας το αντικείμενο που κλέβει, το παιδί αποκτά ένα συναίσθημα ασφάλειας, πληρότητας και ευφορίας που κατά τα άλλα του λείπει. Ενδέχεται επίσης το παιδί να είναι παρορμητικό ως προσωπικότητα και να έχει δυσκολία να αντισταθεί στις εσωτερικές του ανάγκες, ιδιαίτερα όταν αυτές τις αντιλαμβάνεται ως επιτακτικές. Η παρόρμηση της κλεπτομανίας μπορεί να αποκτήσει στην πορεία του χρόνου ψυχαναγκαστικό χαρακτήρα, δηλαδή μια επαναλαμβανόμενη και συστηματική συμπεριφορά η οποία θα του κατευνάζει το άγχος. Ο αγχολυτικός αυτός μηχανισμός είναι ένας από τους σημαντικότερους λόγους για τον οποίο η κλεπτομανία επαναλαμβάνεται. Συνήθως, το παιδί που κλέβει δεν αντιλαμβάνεται τη συμπεριφορά του ως μη αποδεκτή, αντίθετα θεωρεί ότι είναι ένα «δικαίωμά» του, το οποίο υπερισχύει συναισθηματικά έναντι κάθε κοινωνικής αξιολόγησης της συμπεριφοράς. Ως γονείς θα πρέπει να δείτε την κλεπτομανία ως σύμπτωμα και να ψάξετε να βρείτε τι κρύβεται πίσω από αυτήν. Η εκτίμηση ενός παιδοψυχολόγου μπορεί να είναι διαφωτιστική. Εκείνος θα μπορέσει επίσης να αξιολογήσει την πιθανότητα ή όχι η κλεπτομανία να σχετίζεται με αντικοινωνικές πτυχές της προσωπικότητας του παιδιού, δηλαδή με γενικότερη έλλειψη ηθικής σκέψης και δυνατότητας ενσυναίσθησης. Πολλοί γονείς βυθίζονται μέσα στον φόβο, τον θυμό, την απόγνωση και τη σκέψη ότι το παιδί τους θα γίνει ένας «εγκληματίας», σκέψεις και συναισθήματα που κάθε άλλο παρά βοηθούν το παιδί. Στιγματιστικές ταμπέλες όπως «είσαι κλέφτης», «είσαι αλήτης», «είσαι κακό παιδί» συντηρούν το πρόβλημα. Ενισχύστε τα όρια στο παιδί σας και μιλήστε του αναλυτικά για την ηθική διάσταση της κλοπής. Εξηγήστε του ποια είναι η έννοια της ιδιοκτησίας και πόσο ιερός είναι ο σεβασμός και η περιφρούρησή της. Πείτε του ότι είστε εκεί για αυτόν να τον ακούσετε και να τον καταλάβετε για οτιδήποτε τον απασχολεί.