Το ποδόσφαιρο ιδιαίτερα, αλλά και οι περισσότερες αθλητικές εκδηλώσεις που έχουν άρωμα πρωταθλητισμού, εμπεριέχουν μια μαγική ιδιότητα: πλαστογραφούν το εφήμερο σε διαρκές. Η μνήμη του φιλάθλου αποταμιεύει εικόνες και συναισθήματα και τα παραδίδει στον μύθο· κάποιες φορές παραλλαγμένα, αλλά πάντα με την αυθεντικότητα της διήγησης ενός παραμυθιού.

Ο αθλητισμός είναι το άλλοθι της ύπαρξης των πλουσίων και το τάμα για τη διάρκεια της ύπαρξης των φτωχών.

Θυμάμαι τον βετεράνο δημοσιογράφο της «ΟΜΑΔΑΣ» Τάκη Χαραλαμπίδη να εύχεται: «Να με αξιώσει ο Θεός να δω το Μουντιάλ του 2002». Δεν τον αξίωσε. «Εφυγε» το 2001 με το φιλμ της ζωής του χωρίς τις αναμετρήσεις στην Απω Ανατολή.

Πολλοί άνθρωποι αναζητούν στον αθλητισμό τη χαμένη κόπια της ζωής τους. Το κομμάτι εκείνο που δεν μπόρεσαν να ζήσουν ή δεν τους ήταν δυνατόν να το ζήσουν. Αντλούν δύναμη από τις εικόνες, παθιάζονται με φίλους και αντιπάλους, γίνονται ένα με τις ομάδες και κατορθώνουν το (για πολλούς) ακατόρθωτο: γδύνονται τον πραγματικό παγωμένο εαυτό τους και φορούν αυτόν που θα ‘θελαν χρόνια τώρα να τους ζεσταίνει τη χειμωνιάτικη ζωή τους.

Αθλητισμός, αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας. Μέγας, υπό τον μεγεθυντικό φακό της έκπληξης, αλλιώς μικρός-ανύπαρκτος. Το προβλέψιμο στον αθλητισμό οδηγεί στη σμίκρυνσή του.

Ξημερώνει 2014. Κάποιοι μελετούν τα ζώδια του έτους για να πάρουν μια γεύση του μέλλοντος, κάποτε στα χρόνια των περασμένων δεκαετιών οι καζαμίες προέβλεπαν, κατά κάποιον τρόπο, με χιούμορ και δηκτικότητα τα μελλούμενα της χρονιάς που πρωτοπερπατάει.

Στον ελληνικό αθλητισμό οι προβλέψεις είναι σχεδόν σίγουρες. Πολλές από αυτές δεν επιδέχονται την παραμικρή αμφισβήτηση.

Ας πούμε ότι η ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού θα πάρει το πρωτάθλημα. Τι κέρδος θα έδινε σε ένα στοιχηματικό παιχνίδι; Τίποτα! Θα ήταν κλειδωμένο από πέρυσι!

Εδώ είναι που χάνει ο ελληνικός αθλητισμός την ιδιότητα που τον κάνει γοητευτικό: την έκπληξη. Στο Κύπελλο τι πρόβλεψη να κάνεις; Για το ποιος θα είναι ο αντίπαλος του Ολυμπιακού; Μόνο αυτό! Και με το ποδόσφαιρο κλείνουμε; Οχι, φέτος το καλοκαίρι έχουμε Μουντιάλ και Εθνική Ελλάδος επί των επάλξεων. Εκεί πραγματικά δεν χωρούν ασφαλείς προβλέψεις. Το θαύμα του 2004 έχει συνετίσει και τις πλέον ακραιφνείς Κασσάνδρες. Κάποιοι μιλούν για πρόκριση στις 16 και βλέπουμε, κάποιοι άλλοι για τρεις ήττες, ενώ όλοι έχουν προγνώσεις που βασίζονται στη λογική, όμως… εκεί που σταματάει η λογική αρχίζει η Εθνική Ελλάδος!

Στο μπάσκετ. Η Ιστορία μάς έχει διδάξει ότι όσο ψηλά κι αν φθάνει ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη, πάντα ένα πράσινο χέρι θα του κόβει τα φτερά στην Ελλάδα. Οπως και πέρυσι η αρχή έγινε με το Κύπελλο, έτσι και στη φετινή σεζόν ο παραπαίων Παναθηναϊκός τιμώρησε τον Ολυμπιακό για ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα: την αλαζονεία. Το πρωτάθλημα είχε την ίδια προβλέψιμη κατάληξη και οι ειδικοί για μια επανάληψη μιλούν και για το 2014. Ανοιχτό στοίχημα, αλλά με ισχυρή προϊστορία που οδηγεί το ποντάρισμα στο πράσινο. Κι εδώ απουσιάζει η έκπληξη. Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και από εκεί και κάτω… Καιάδας.

Στο βόλεϊ; Δυστυχώς οι ολίγοι που ασχολούνται νιώθουν σαν τα εγκαταλελειμμένα ορφανά έξω από πόρτες πλουσιόσπιτων. Αβέβαιο μέλλον υπό τη σκέπη ενός αβέβαιου παρόντος.

Κι αν πάμε στα υπόλοιπα πρωταθλήματα του αθλητικού μας χάρτη: χαμένοι σε λάθος συντεταγμένες.

Τις ίδιες ημέρες στην Αγγλία θα γίνεται μάχη (από πέντε ή έξι ομάδες) για την πρωτιά της Πρέμιερ Λιγκ, στην Ισπανία θα αμφισβητείται η παντοκρατορία της Μπαρτσελόνα και στη Γερμανία όλο και κάποια 11άδα θα βρεθεί να σαμποτάρει την ανενόχλητη πορεία των Βαυαρών.

Κι έτσι τα χρόνια φεύγουν, αφήνοντας στον τηλεφωνητή τους να μας απαντάει η μνήμη κι αλίμονό μας στην Ελλάδα η κασέτα της είναι συνήθως αδειανή.

Καλή –προβλέψιμη -χρονιά.

Τελευταία Νέα