Το «Ανθολόγιον», ως αντιπροσωπευτική συλλογή αφηγημάτων, αναδεικνύει όλα σχεδόν τα γνωρίσματα του κλασικού πια λογοτέχνη και περιλαμβάνει δείγματα από κάθε στάδιο της δημιουργικής πορείας του. Ειδικότερα, περιέχει διηγήματα γνωστά σε κάθε γωνιά του πλανήτη («Ο περίφημος άλτης βάτραχος της επαρχίας Καλαβέρας», «Δημοσιογραφία στο Τενεσί», «Ο άνθρωπος που διέφθειρε το Χάντλεϊμπεργκ», «Υποψήφιος κυβερνήτης», «Το χαρτονόμισμα του ενός εκατομμυρίου λιρών», «Η προσωπική ιστορία μιας αποτυχημένης εκστρατείας»), ψευδοδοκίμια με δήθεν ηθικοπλαστικούς στόχους («Περί χρηστομάθειας», «Περί της παρακμής της τέχνης του ψεύδεσθαι»), αποσπάσματα από βιβλία ταξιδιωτικών εντυπώσεων («Οι αθώοι στο εξωτερικό», «Οδοιπόροι στο εξωτερικό»), καθώς και κομμάτια από μυθιστορήματα («Το ημερολόγιο του Αδάμ και της Εύας», «Τομ Σόγερ»). Η μεγάλη έκπληξη του βιβλίου είναι όμως μία κριτική που φιλοξενείται, ένα κείμενο με τίτλο «Τα λογοτεχνικά παραπτώματα του Φένιμορ Κούπερ» – θυμίζουμε ότι ο Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ (1789-1851) χρωστάει τη φήμη του σε μυθιστορήματα όπως ο «Τελευταίος των Μοϊκανών».

Οταν αρχίζεις αυτό το βιτριολικό δοκίμιο του 1895, βλέπεις ότι κάποια στιγμή ο Τουέιν έβαλε σκοπό να λειώσει έναν σκονισμένο πεζογράφο με εμπορική απήχηση καθ’ όλον τον 19ο αιώνα – για την ακρίβεια, μόλις στη δεύτερη παράγραφο διαβάζεις: «Σε κάποιο σημείο του «Ελαφοκυνηγού», και στον περιορισμένο χώρο των δύο τρίτων της σελίδας, ο Κούπερ σκόραρε 114 παραβάσεις σε βάρος της τέχνης του λόγου από τις ενδεχόμενες 115». Στη δε συνέχεια το πράγμα γίνεται ακόμη πιο διασκεδαστικό, καθώς ξετυλίγεται μπροστά σου μια ύπουλη τακτική: καταλαβαίνεις ότι ο Μαρκ Τουέιν σκέφτηκε να φτιάξει έναν κατάλογο με απλοϊκές και συντηρητικές καλλιτεχνικές αρχές, προκειμένου να δείξει ότι ο εχθρός του δεν ήταν ικανός να τηρεί ούτε καν αυτές. Μέχρι το τέλος του κριτικού σημειώματος ωστόσο δεν γελάς πια. Διότι χωνεύεις ότι, όταν κάποιος περιγράφει ορμητικά ποτάμια, γλιστερά μονοπάτια, απομονωμένους ορεσίβιους, διαλόγους αγρίων, πρέπει να έχει ανάλογες εμπειρίες.

Τελευταία Νέα