Αναζήτηση
Ο Μάκης Βορίδης πάντα πήγαινε κόντρα στο ρεύμα. Ας πούμε τη δεκαετία του ’80 –όταν οι μεγάλες πολιτικές μάχες ΝΔ – ΠΑΣΟΚ ήταν σαν τα ντέρμπι Λέικερς – Σέλτικς στο ΝΒΑ –αυτός έκανε μνημόσυνα για τους Απριλιανούς και επισκέψεις στον Κορυδαλλό. Ασχέτως της πολιτικής διάστασης της υπόθεσης αυτής, θέλει, εδώ που τα λέμε, χαρακτήρα για να πας κόντρα στο ρεύμα και εκεί που όλοι ασχολούνται, ας πούμε, με το μπάσκετ, εσύ να επιμένεις στο μίνι γκολφ. Αρα, το να κάνει δημόσιες δηλώσεις κατά του Ανδρέα Παπανδρέου σε φάση που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν κάνει κυβέρνηση, ε, είναι κάτι που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν και οι πιο σοβαρές πολιτικές αναγνώσεις. Η μία έχει να κάνει με τον Βορίδη. Η άλλη με το πώς χειρίζεται τα πράγματα το Μαξίμου.
Αυτό που επιχειρεί ο Μάκης είναι διαφανές. Προσέξτε: ο Σαμαράς τα βρίσκει με τον Βενιζέλο και κάνουν κυβέρνηση για το καλό της χώρας, ακριβώς στη φάση που το εκλογικό σώμα ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, ένα μέρος της εκλογικής βάσης της ΝΔ κινείται προς τα δεξιά. Και καταλήγει στη Χρυσή Αυγή. Οπότε ο Μάκης, σε ό,τι αφορά ένα κομμάτι της βάσης, αυτή τη φορά πάει με το ρεύμα. Οχι για τώρα. Γενικά. Αλλωστε, με δεδομένα όσα λέγονται και ακούγονται στη βάση, δεν είναι εκτός κλίματος. Πονηρός, ο Βορίδης δεν στρέφεται κατά αυτού που συμβαίνει αυτήν τη στιγμή. Αλλά κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν –στον Ανδρέα. Πού ήταν όμως αυτός όταν, προ εικοσαετίας, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έδιναν τη σκληρή μάχη της πόλωσης; Σίγουρα δεν ήταν εκεί. Αλλά ανάλογα με τις επιδιώξεις του στο παρόν –ή στο μέλλον –αναδιαμορφώνει κανείς και το παρελθόν του.
Σε ό,τι αφορά πάλι το Μαξίμου, η ανάγνωση είναι διπλή. Εχοντας επίγνωση του δεξιού ρεύματος, το Μαξίμου υποβαθμίζει την τοποθέτηση Βορίδη. Και επιχειρεί να τον ενσωματώσει –όπως φάνηκε με τη θετική αντίδραση Γεωργιάδη. Δεν θέλει να του δώσει αξία, αλλά δεν θέλει να επιμείνει και ιδιαίτερα σε μια θεματική που ενοχλεί τη βάση. Αλλωστε, η ανάγκη να αποφύγει η χώρα την πτώση της κυβέρνησης οδήγησε το Μαξίμου σε μια συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ που δεν είναι ό,τι καλύτερο σε λογική πολιτική ταμείου. Πώς θα πας μελλοντικά σε κάλπες όπου πρέπει να επαναπατρισθούν οι ψηφοφόροι σου που έχουν φύγει έξω δεξιά όταν τα έχεις βρει με την Ιπποκράτους στο υπουργικό σχήμα; Αλλο φυσικά ότι, από τον έχοντα τις περγαμηνές του ΛΑΟΣ Γεωργιάδη στο Υγείας ώς τον «σκληρό δεξιό» Μιχελάκη στο Εσωτερικών, η νέα κυβέρνηση έχει λάβει υπόψη αυτή τη διάσταση.
Αν όμως η υποβάθμιση έχει πολιτική λογική, έχει και κινδύνους. Ο Βορίδης δεν θα είχε βγει έτσι εύκολα να μιλήσει αν η κυβέρνηση δεν είχε τυπικά μετρημένους όλους και όλους 153 βουλευτές. Είναι η λογική του 2007 όταν Τατούληδες, Μανώληδες, Παυλίδηδες και διάφοροι άλλοι θεωρούσαν ότι είχαν τον Καραμανλή του χεριού τους. Η παθητική αντίδραση του τότε Γραφείου του Πρωθυπουργού έφερε απομείωση δυνάμεως και πρόωρη πτώση της κυβέρνησης μετά από μόλις δύο χρόνια, αφού ο εξευμενισμός θεωρείται στην πολιτική σημάδι αδυναμίας. Φυσικά, δεν είναι η ώρα να σηκώσει το Μαξίμου τη μυγοσκοτώστρα. Αλλά μια ψήφος εμπιστοσύνης –ή κάποια κοινοβουλευτική πρωτοβουλία –που να πάρει πάνω από 153 βουλευτές θα διέλυε τον μύθο της κυβέρνησης που διάφοροι μπορούν να εκβιάζουν. Ή που στην πλάτη της μπορούν να κάνουν προσωπικά παιχνίδια.
