Ωτοβλεψίες

Παλιά την ξέραμε για τις λεπταίσθητες εικονογραφήσεις της σε εφημερίδες και περιοδικά. Την ξέρουμε και για άλλα πολύ σημαντικά για τα οποία όμως η ίδια δεν μιλάει ποτέ. Η «Μικρά Αγγλία» δεν ήταν το πρώτο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη. Δύο χρόνια νωρίτερα, το 1995, με τη συλλογή διηγημάτων «Η κυρία Κατάκη» είχε προειδοποιήσει το συγγραφικό κατεστημένο ν’ ανοίξει τα παράθυρα γιατί ένας φρέσκος άνεμος πρόκειται να μπει στο σπίτι. Εκτοτε η Ιωάννα συνεχίζει να φρεσκάρει τακτικά την ελληνική πεζογραφία. Αυτήν την άνοιξη η οικογένεια Βούλγαρη – Καρυστιάνη έχει σκύψει σύσσωμη πάνω από τη «Μικρά Αγγλία». Το μυθιστόρημα γίνεται ταινία από τον Παντελή Βούλγαρη και στα γυρίσματα που έχουν ήδη αρχίσει στην Ανδρο βοηθούν με κάθε τρόπο τα τέκνα τους, ο Αλέξανδρος και η Κωνσταντίνα Βούλγαρη, διακεκριμένοι σκηνοθέτες της νέας γενιάς και οι δύο τους. Λένε ότι η ελληνική οικογένεια είναι δυσλειτουργική και πως δεν ξεκουνιέται από την αρχαϊκή της φάση ο κόσμος να έρθει ανάποδα. Ε, λοιπόν, σε ορισμένες περιπτώσεις έρχεται!

… Θα μας έρθει που θα μας έρθει νταμπλάς, ελπίζω να μη μας βρει ψυχολογικά απροετοίμαστους. Αν ο υπουργός Πολιτισμού συνεχίσει να αντιμετωπίζει με το ραχάτι του τη διαδοχή τού αποχωρούντος από το Εθνικό Γιάννη Χουβαρδά, διόλου απίθανο η πρώτη σκηνή της χώρας να βρεθεί την επόμενη σεζόν χωρίς ρεπερτόριο, χωρίς ηθοποιούς, χωρίς δεκάρα πώς θα παντρευτούμε Μανολιό μου. Προς το παρόν τρώμε την «προίκα», την ανεκτίμητη δηλαδή προσφορά του Γιάννη Χουβαρδά στους ταμένους του ιστορικού κτιρίου Τσίλερ. Μας ενημερώνουν ότι η παράσταση «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» παίρνει παράταση έως τις 19 Μαΐου γιατί μπροστά από τα γκισέ της Αγίου Κωνσταντίνου γίνεται πατείς με πατώ σε. Με ποιο άγγιγμα ο Χουβαρδάς έδωσε νέα ζωή στον θεατρικό δεινόσαυρο του Ευγένιου Ο’Νιλ και πώς η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη καταφέρνει τόσα χρόνια να διδάσκει τεχνική τε και ψυχή, η ίδια πάντα αλλά και καινούργια ταυτόχρονα; Εδώ σας θέλω διάδοχοι του θρόνου.

… Μας ψιλοδουλεύουν, θαρρώ, τα ξένα έντυπα που επιμένουν ότι η Ελλάδα διατηρεί τα σκήπτρα της ποίησης. Μέρες που ζούμε ποια (εθνική) πολιτιστική πολιτική θα είχε όρεξη να βομβαρδίσει τη Σουηδική Ακαδημία με portfolio να ‘χουμε κι εμείς οι πτωχοί κάτι να πανηγυρίζουμε; Εκτός και αν μου διαφεύγει κάτι πιο σημαντικό, φέτος μόνο μια δίγλωσση έκδοση της Κικής Δημουλά πήρε το μάτι μου αλλά κι αυτή «κάηκε» από τα υπερφίαλα δημοσιεύματα του βρετανικού Τύπου. Στη σκιά αυτής της φανφάρας κάποιοι πολύ νέοι ποιητές συνεχίζουν να γράφουν και, ω ναι, να διαβάζονται. Τι κάνουν οι ποιητές, οι τιμημένοι με κρατικά βραβεία όταν έρθει η ώρα τους να βιοποριστούν; Πρόλαβα να βρω μόνον έναν και μάλιστα στο αεροδρόμιο. Ο τριάντα δύο ετών σήμερα Θοδωρής Ρακόπουλος (φωτογραφία), μεταφρασμένος ήδη σε έξι ξένες γλώσσες, δεν φεύγει μετανάστης στη Νότια Αφρική. Για την ακρίβεια βρήκε δουλειά ως ερευνητής στο πανεπιστήμιο της Πρετόρια σε ένα πρόγραμμα κοινωνικής οικονομίας. Προηγουμένως είχε εργαστεί, στο πλαίσιο του διδακτορικού του, σε αγροτικούς συνεταιρισμούς της Σικελίας οι οποίοι συστάθηκαν από δημευμένες γαίες μαφιόζων. Κι αν δεν με πιστεύετε, ορίστε: «Φαγιούμ» εκδόσεις Μανδραγόρας και «Ορυκτό δάσος» εκδόσεις Νεφέλη, του ιδίου.

… Ασφαλώς και δεν είναι ίδιο το μετρό του Παρισιού με το δικό μας. Για φανταστείτε όμως να μεγάλωνε και να κούφωνε με τις διακλαδώσεις του ολόκληρη την Αθήνα και τα προάστια; Θα έχανε λίγο σε καθαριότητα, θα είχαν όμως το τράτο οι νεοαναγνώστες των μέσων μαζικής μεταφοράς να τελειώσουν επιτέλους το βιβλιαράκι που ξεκίνησαν το 2000, όταν έγιναν τα εγκαίνια του πρώτου σταθμού. Στο μεταξύ το παρισινό μετρό αυγαταίνει και σε λίγο καιρό θα αποκτήσει στάση «Σερζ Γκενσμπούργκ». Αρχίζω την καμπάνια από τον ηλεκτρικό: να μετονομασθεί ο σταθμός «Νέο Φάληρο» σε σταθμό «Βασίλη Τσιτσάνη».