Αναζήτηση
ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ να περάσουν δέκα μήνες, αλλά τελικά το καταλάβαμε. Οι εκλογές του 2012 μετέφεραν τη βία από το πεζοδρόμιο μέσα στη Βουλή. Το επιβεβαιώνουν όσα ζήσαμε χθες στην Προκαταρκτική για τη λίστα Λαγκάρντ. Ποτήρια, φασαρίες, αποβολές και ύβρεις σημάδεψαν τη συνάντηση με την εισβολή περιθωριακών στοιχείων στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αλεξικέραυνο ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Ο, σύμφωνα με ανταπόκριση του «Μοντ», Δαντών του ελληνικού κοινοβουλευτισμού οδήγησε στα άκρα τον Ηλία Κασιδιάρη της Χρυσής Αυγής και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου του ΣΥΡΙΖΑ.
Ολα όσα γίνονταν λοιπόν έξω στον δρόμο το 2010-2012, γίνονται τώρα στην αίθουσα 150 της Βουλής και στον διάδρομο απέξω. Γιατί; Διότι οι ακραίες πολιτικές δυνάμεις που μεγάλωσαν απότομα διατήρησαν τις πρακτικές και τις αντιλήψεις που είχαν. Οι μούντζες προς το Κοινοβούλιο έχουν τώρα γίνει απειλές, βρισιές και χοντράδες που εκφέρονται με απόλυτη άνεση και χωρίς όριο. Βία έχει δει η ελληνική πολιτική –όπως και παρακρατική ή τρομοκρατική δράση. Οχι όμως μέσα στη Βουλή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί. Και ότι εκτός από την αυστηροποίηση του πόθεν έσχες, χρειάζεται κι ένας άτεγκτος κώδικας κοινοβουλευτικής συμπεριφοράς.
Ο ρόλος του Βενιζέλου σε όλα αυτά είναι αξιοσημείωτος. Από την αρχή ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να τον βάλει στη γωνία στο θέμα της λίστας Λαγκάρντ. Ο,τι δεν επετεύχθη στην Ολομέλεια, προσπαθεί να το συνεχίσει η Ζωή Κωνσταντοπούλου στην Επιτροπή. Πολλοί τη βλέπουν να κάνει σαν να έχει έμμονη ιδέα με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Ο Βενιζέλος δεν είναι το είδος του πολιτικού που δεν έχει άνεση λόγου ή που φοβάται τη φραστική οξύτητα. Οπότε το πράγμα ξέφυγε. Η αλήθεια είναι ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ όχι μόνον δεν χαρίστηκε, αλλά μπήκε κι αυτός γρήγορα στη λογική του να υιοθετήσει τη στρατηγική της έντασης –έστω κι αν αυτός ήξερε πώς να μην υπερβεί τα εσκαμμένα. Αν με την Κωνσταντοπούλου είχαμε λεκτικό μποξ, το ξέσπασμα Κασιδιάρη τρόμαξε αρκετούς εκ των παρευρισκομένων.
Ο Βενιζέλος δεν είναι το είδος του πολιτικού που φοβάται. Η χθεσινή τριφασική σύγκρουση τον εμφανίζει να βγαίνει μπροστά ως ανάχωμα σε αντιδημοκρατικές νοοτροπίες και φασίζουσες συμπεριφορές. Για ένα ΠΑΣΟΚ που ψάχνει ρόλο στη νέα πολιτική κατάσταση η οποία έχει διαμορφωθεί, η αντίδραση του Βενιζέλου απέναντι στους ακραίους μπορεί και να είναι ένας τρόπος πολιτικής εκτόνωσης και έκφρασης. Αν υπάρχει άνοδος των ακραίων, αυτούς κάποιος πρέπει να τους αντιμετωπίσει και αυτό είναι κάτι που ο Βενιζέλος μπορεί να το κάνει. Αλλωστε, ήταν όταν στοχοποιήθηκε για τη λίστα Λαγκάρντ που ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πέτυχε μια πολιτική επανεκκίνηση για τον ίδιο και για το κόμμα του. Η Ιπποκράτους είχε επιλέξει να ανεβάσει τους τόνους κατά της Χρυσής Αυγής εδώ και εβδομάδες. Εξ ου και η υιοθέτηση της γραμμής ότι δεν αποτελεί κόμμα, αλλά οργάνωση με ποινικώς κολάσιμα χαρακτηριστικά.
Ετσι κάπως φθάσαμε στα χθεσινά. Θέλει κανείς να ελπίζει ότι είναι ο πάτος και όχι η αρχή ενός πάτου χωρίς τέλος. Οσο για το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, αυτό θα μπορούσε να κάνει γκελ στην άβυσσο της πολιτικής μισαλλοδοξίας που εκφράζουν οι ακραίοι εκ δεξιών και αριστερών. Αν μη τι άλλο γιατί κάποιος πρέπει να τους τα πει κατάμουτρα.
