Ποιος το φανταζόταν ότι οι νεανικές ηλικίες που δοξάζονταν πάντοτε από την ωριμότητα και θεωρούνταν περίοδος ζηλευτή, κυρίως λόγω της ανάμνησης από εκείνη την ασίγαστη ερωτική ορμή, ότι θα έφτανε εποχή που θα θεωρούνταν άχθος, σχεδόν κατάρα, με την οικονομική κρίση να πλήττει πρώτα τα δικά τους όνειρα. Ακόμη και στους καιρούς της φτώχειας του τόπου οι λαϊκοί μύθοι ήθελαν όταν συγκρίνονταν τα πλούτη και τα νιάτα να κερδίζουν τα δεύτερα και ακριβώς αυτό αποτυπωνόταν στο ασπρόμαυρο σινεμά. Αξέχαστη είναι η ασπρόμαυρη ταινία με τον Δημήτρη Χορν, πλούσιο πλην γέροντα, να κάνει συμφωνία με τον διάβολο για να γίνει ξανά νέος, αλλά φτωχός, για να διεκδικήσει την ολόδροση, επίσης πάμφτωχη γειτονοπούλα Μάρω Κοντού.

Εκείνοι οι μύθοι είχαν ακόμη τη σφραγίδα της ελπίδας του κόσμου που εξελισσόταν και υποσχόταν καλύτερες ημέρες. Εκείνη η γενιά που έζησε την κόντρα πλούτου και νιάτων, με το λαϊκό θέαμα να την προβάλλει στον τομέα του έρωτα, δεν φαντάστηκε ίσως ότι θα έρχονταν πάλι εποχές που θα επέστρεφε ο κόσμος στο ίδιο σημείο. Με τα νιάτα να βρίσκονται στην ίδια δυσχερή θέση εκείνων των χρόνων της φτώχειας.

Σπεύδει και πάλι το λαϊκό θέαμα να διαπραγματευθεί τις νέες συνθήκες. Μια σειρά από νεανικές σειρές, αμερικανικές φυσικά, αποτυπώνουν το άχθος μιας γενιάς που πρόλαβε να ονειρευτεί ότι θα ζήσει τις απολαύσεις της κατανάλωσης και διαπιστώνει ότι δεν έχει τα μέσα πλέον να το πράξει, ούτε καν τις υποσχέσεις ότι κάποτε θα μπορέσει.

Είναι η γενιά που μεγάλωσε με το «Sex and the city» και τώρα ανακαλύπτει ότι αντί να την περιμένουν οι ακριβές τσάντες και τα σινιέ φουστάνια της Σάρα Τζέσικα Πάρκερ την περιμένει η ανεργία, στην καλύτερη περίπτωση η ευέλικτη και περιστασιακή εργασία και μια ερωτική ζωή που τη σημαδεύει η μιζέρια της άδειας τσέπης.

Ηδη η πολυαναμενόμενη κωμωδία του ABC, που απευθύνεται στη γενιά των εικοσάρηδων έχει τίτλο που τα λέει όλα: «F*ck I’m in my 20s» («Γ–ώτο είμαι στα 20») και πρόκειται για τηλεοπτική μεταφορά επιτυχημένης ηλεκτρονικής στήλης των «Νιου Γιορκ Τάιμς» και βιβλίου τής Εμα Κένινγκ. Θεωρείται «καθρέφτης» των twitters και των νεανικών blogs, όπου αναπτύσσεται ένας «αθέατος» διάλογος της «Generation Y Not Me» («Γενιά Εσύ Και Οχι Εγώ»). Ο εν λόγω χαρακτηρισμός των σημερινών εικοσάρηδων έχει αρχίσει να εμφανίζεται σε αμερικανικά blogs που αντανακλούν την απογοήτευση των νέων όταν κοιτούν μπροστά τους έναν κόσμο που μοιάζει να σπατάλησε τα πάντα για τον εαυτό του.

Σε αυτά ακριβώς τα νιάτα απευθύνθηκε πρώτο το «Girls» της Λένα Ντάναμ –σεναριογράφος, παραγωγός και μία από τις τέσσερις πρωταγωνίστριες. Ακολούθησε το «Underemployed», μια χαριτωμένη, δροσερή κομεντί, όπου οι πρωταγωνιστές, στα 20 και κάτι, προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στον παλιό κόσμο που έχει στοιχειώσει τα όνειρά τους και τον καινούργιο που τα πνίγει. Παιδιά που άρχισαν τη ζωή τους ακολουθώντας τον έρωτα και την ελπίδα και βρέθηκαν με οικογενειακά βάρη και σκοτεινό μέλλον. «Φοβάμαι ότι δεν θα έχουμε να της πληρώσουμε το κολέγιό της αύριο» λέει ο πρωταγωνιστής στην καλή του, κοιτάζοντας το μωρό τους που ήρθε χωρίς να το έχουν προγραμματίσει. «Μα δεν έχουμε να πληρώσουμε ούτε για το δικό μας» απαντά εκείνη.

Οι δύο τους εκφράζουν τα νιάτα που έκαναν άλμα στη ζωή και διαπίστωσαν ότι βρέθηκαν στο κενό δίχως δίχτυ προστασίας. Ισως ο κόσμος της τηλεοπτικής μυθοπλασίας, λιγότερο κυνικός, λιγότερο χαοτικός και σίγουρα πιο λαμπερός από αυτόν της σκληρής πραγματικότητας δεν έχει απαντήσεις, αλλά τουλάχιστον δεν εξαιρεί από την εικόνα του κόσμου τα νιάτα.

Τελευταία Νέα