Ενας Θεός μόνο ξέρει τι εννοούσε ο Πρωθυπουργός λέγοντας την περασμένη Παρασκευή, μετά τη Σύνοδο Κορυφής, «με τους αρχηγούς, τον κ. Βενιζέλο και τον κ. Κουβέλη, είμαστε μια γροθιά».

Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν:

– πράγματι, οι τρεις αρχηγοί είχαν συμφωνήσει σε όλο το πακέτο πριν από τη Σύνοδο Κορυφής ή τουλάχιστον είχαν αποδεχθεί τα μέτρα που γνώριζαν ώς εκείνη τη στιγμή· ή

– ο Πρωθυπουργός έσπευσε με τις δηλώσεις του να τους αγκαλιάσει γνωρίζοντας ότι έρχονται δύσκολες ημέρες για τους ίδιους, τους βουλευτές και τα κόμματά τους που φθίνουν δημοσκοπικά, χωρίς ακόμη να υπάρχει ρητή και ξεκάθαρη συμφωνία για τα νέα μέτρα.

Το βέβαιο είναι ότι οι εξελίξεις που ακολούθησαν, με τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ να καταγγέλλει ότι η συμφωνία με την τρόικα μας οδηγεί κατ’ ουσίαν σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και τον αρχηγό της ΔΗΜΑΡ να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του λέγοντας ότι δεν πρόκειται να ψηφίσει τις αλλαγές στα εργασιακά, δεν έχουν καμία σχέση με τις δηλώσεις περί γροθιάς.

Το ίδιο βέβαιο είναι ότι πίσω από τις κλειστές πόρτες της αίθουσας όπου συναντώνται οι τρεις αρχηγοί άλλα ειπώθηκαν, οι αντιρρήσεις για τα εργασιακά και τον οικονομικό έλεγχο δεν εκφράστηκαν με τον τρόπο που έφθασαν στις οθόνες της TV, και σίγουρα κανένας δεν μίλησε για τον δρόμο που θα ακολουθήσει την επόμενη ημέρα.

Οι αρχηγοί ακολούθησαν και αυτή τη φορά τους ξεπερασμένους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού και επικοινωνίας που θέλουν χρόνια τώρα άλλα να σκέφτονται, άλλα να υποστηρίζουν δημόσια και άλλα να πράττουν. Μόνο που αυτή η τακτική δεν υπηρετεί την οικονομία, το αντίθετο μάλιστα.

Δεν είναι τυχαίο ότι κανένας υπουργός της «κυβέρνησης των τριών», από την ημέρα των εκλογών έως σήμερα, δεν έχει επιδείξει το θάρρος ούτε έχει αναλάβει την ευθύνη να ανακοινώσει τα μέτρα που έχουν ήδη συμφωνηθεί.

Το νέο Μνημόνιο είναι μέχρι σήμερα «ορφανό». Κάποια στιγμή όμως θα έρθει στη Βουλή και κάποιοι θα πρέπει να το ψηφίσουν ή όχι.

Αυτή θα είναι και η τελευταία πράξη…

Τελευταία Νέα