Το τέταρτο κουδούνι

Καλώς σας βρήκα. Καλό φθινόπωρο, καλό χειμώνα και… κουράγιο.

Πέρα απ’ το γεγονός ότι οι δυο σημαντικές παραστάσεις για τις οποίες σας γράφω στο «παράθυρο», των δυο σημαντικών λογοτεχνικών κειμένων –σε διασκευή / δραματουργική επεξεργασία που συνυπογράφουν ο σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθινός κι ο Στρατής Πασχάλης το πρώτο, σε διασκευή της ομάδας εργασίας (Δημήτρης Καταλειφός – σκηνοθεσία, Στάθης Μαντζώρος, Λουκία Μιχαλοπούλου στους ρόλους) το δεύτερο –άντεξαν να πάνε και δεύτερη σεζόν, να χαιρετίσω την άρση της εν θερμώ απόφασης της Μπέττυς Αρβανίτη και του Βασίλη Πουλαντζά για διακοπή της λειτουργίας της Β’ Σκηνής της Πράξης τους λόγω διακοπής της χρηματοδότησής της απ’ τις επιχορηγήσεις του υπουργείου Πολιτισμού.

Αλεξάνδρεια είναι το όνομα του καινούργιου θεάτρου –«χώρος πολλαπλών πολιτιστικών εκδηλώσεων» το προσδιορίζει –που δημιούργησε ο ηθοποιός Βασίλης Βλάχος (φωτογραφία), δημιουργός της ομώνυμης Καλλιτεχνικής Εταιρείας, στην οδό Σπάρτης 14, κοντά στην πλατεία Αμερικής κι ακόμα πιο κοντά στον άλλοτε κινηματογράφο Στούντιο.

Ο Χώρος Τέχνης Αλεξάνδρεια στεγάζεται σ’ ένα νεοκλασικό της δεκαετίας του ’30, όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια αλλά κι αργότερα, όταν παντρεύτηκε, απ’ το 1940 περίπου μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’50, ο Μ. Καραγάτσης ο οποίος μάλιστα στο σπίτι αυτό γύρισε σκηνές απ’ την ταινία του –σεναριογράφος και σκηνοθέτης –«Καταδρομή». Φιλοδοξεί να φιλοξενεί, εκτός από θεατρικές παραστάσεις, μουσικές εκδηλώσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας, προβολές ταινιών αλλά θα παραχωρείται και για σεμινάρια κι άλλες πολιτιστικές και κοινωνικές εκδηλώσεις.

Εναρκτήριο του καινούργιου θεάτρου, έργο σύγχρονο ελληνικό: «Πλάτες μέσα στα σκουπίδια» του Κίμωνα Ρηγόπουλου. Ενα έργο που «επιδιώκει να συναντηθεί με τις φανερές και τις υπόγειες διεργασίες που συντελούνται στα χρόνια της μεγάλης κρίσης στην ελληνική κοινωνία». Ανεβαίνει στις 22 Νοεμβρίου σε σκηνοθεσία του ηθοποιού συγγραφέα του, με σκηνικό και κοστούμια Νίκου Πολίτη, μουσική Νίκου Αθανασάκη και φωτισμούς Δημήτρη Μαργαρίτη. Στη διανομή, Ελενα Αρβανίτη, Βασίλης Βλάχος, Χρήστος Ευθυμίου, Γιώργος Μωρόγιαννης, Τζένη Σκαρλάτου.

Ελπίζω –θέλω να πιστεύω –πως το μόνο προσόν του κ. Τζαν Κάρλο ντελ Μόνακο που σκηνοθετεί τη φετινή εναρκτήρια παράσταση της Λυρικής –«Μανόν Λεσκό» του Πουτσίνι –δεν είναι πως πατέρας του ήταν ο Μάριο ντελ Μόνακο –«γιος του διάσημου ιταλού τενόρου Μάριο Ντελ Μόνακο (φωτογραφία), θρυλικού συμπρωταγωνιστή της Μαρίας Κάλλας τη δεκαετία του ’50 στις ιστορικές παραγωγές της Σκάλας του Μιλάνου, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα…». Στοιχείο που τόσο προβάλλεται –πρώτο! –στα σχετικά δελτία Τύπου και σε κάθε αναφορά σ’ αυτόν. Φυσικό να ‘ναι περήφανος για τον πατέρα του και μπράβο του που είναι, αλλά γιατί να δίνει την εντύπωση ότι το χρησιμοποιεί –ή ότι αφήνει να το χρησιμοποιούν οι καλούντες;

Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει, βρε παιδί μου; Εσπαγα το κεφάλι μου… Τι μου θυμίζει, όπως περιγράφεται η πλοκή του –μπλεξίματα με Μάφια κλπ –στο σχετικό δελτίο Τύπου που διάβασα, ακόμα και ως τίτλος, αυτό το «Ενας υπηρέτης για δυο αφεντικά» του Γκολντόνι που ανεβάζει ο Πέτρος Φιλιππίδης στο «Μουσούρη» σε μετάφραση (απ’ τα ιταλικά;) / διασκευή που υπογράφει ο ίδιος μαζί με τον Χρήστο Σιμαρδάνη. Μήπως το «One man, two guvnor» του Ρίτσαρντ Μπιν, επίσης βασισμένο στον «Υπηρέτη δυο αφεντάδων», που ανέβηκε στο Λονδίνο, στο Εθνικό Θέατρο –παράσταση που μεταδόθηκε μάλιστα ζωντανά στο Μέγαρο Μουσικής πέρσι τον Σεπτέμβριο –και τώρα παίζεται στο Μπρόντγουεϊ; Μπα, θα μου φάνηκε. Σύμπτωση θα ‘ναι, αφού και οι δυο διασκευές στο ίδιο έργο βασίζονται…

Είδα κι άκουσα καθυστερημένα, σ’ ένα βιντεάκι απ’ τη συνέντευξη Τύπου η οποία δόθηκε στην Θεσσαλονίκη, παρουσία του δημάρχου κ. Μπουτάρη και του αντιδημάρχου Πολιτισμού κ. Πέγκα, για την παρουσίαση στο πλαίσιο των Δημητρίων του μονολόγου «Ρόουζ» του Μάρτιν Σέρμαν, το οποίο ανάρτησε η ιστοσελίδα Kulturosoupa.gr, την κ. Ζωή Λάσκαρη που πρωταγωνιστεί, όταν ερωτήθηκε αν έχει δει το (πρώτο) ανέβασμα του έργου (στην Ελλάδα, απ’ τον Κοραή Δαμάτη) με την Αντιγόνη Βαλάκου, ν’ απαντάει «όχι, δεν το έχω δει, αλλά νομίζω πως αυτό ήταν αναλόγιο, δεν ήταν παράσταση» και κανέναν να μην τη διορθώνει.

Ε, λοιπόν, δεν ξέρω πώς ακριβώς το εννοούσε η κ. Λάσκαρη, αλλά, έστω και καθυστερημένα, να θυμίσω, μια και κανείς απ’ τους παριστάμενους δεν το θύμισε –ή, μήπως, δεν το θυμήθηκε; -, πως η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ που παίχτηκε το 2000-2001 στο «Ιλίσια / Βολανάκης» και επαναλήφθηκε το 2003-2004 στο «Χώρα» ΔΕΝ ήταν «αναλόγιο». Ηταν ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. Και μάλιστα παράσταση συγκλονιστική. Με μια συγκλονιστική ερμηνεία –είχα γράψει επανειλημμένα τότε για τους όρθιους στο τέλος θεατές που είδα δυο φορές με τα μάτια μου να κλαίνε και να αποθεώνουν την Ηθοποιό -, την καλύτερη, κατά τη γνώμη μου, της Κυρίας Βαλάκου, τουλάχιστον τα σαράντα τελευταία χρόνια που την παρακολουθώ συστηματικά. «Αναλόγιο» ήταν –με το κείμενο στα χέρια δηλαδή –αυτό που παρουσίασε η πρώτη διδάξασα Ολυμπία Δουκάκη, το 2006, μετακλημένη στην Αθήνα.

Α, ώστε έτσι λοιπόν; Η Ακινήτων Δημοσίου θυμήθηκε το Εμπρός! Υστερα από πέντε, πάνω – κάτω, χρόνια εγκατάλειψης. Κι ένα χρόνο αφότου η Κίνηση Μαβίλη, μια αυθόρμητη συσπείρωση άστεγων καλλιτεχνών, μπήκε μέσα, έκανε «κατάληψη», ξεβρώμισε το κτίριο και το αξιοποίησε με πειραματικές δράσεις, χωρίς καμιά οικονομική συναλλαγή και με υποδειγματική δουλειά συνόλου. Κι αντί η Πολιτεία να τους επιβραβεύσει, επιδιώκει να πετάξει έξω τους άστεγους καλλιτέχνες για να «αξιοποιήσει» το θέατρο και να το «νοικιάσει». Μη βάλω τις φωνές! Ειδικά όταν μαθαίνω πως κάποιοι άλλοι καλλιτέχνες που περιμένουν στη γωνία –και ντροπή τους –έχουν βάλει την ουρίτσα τους…

Σάμιουελ Τζάκσον (φωτογραφία) κι όχι Τζόνσον, όπως έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 13 Σεπτεμβρίου, το τελευταίο πριν φύγω για διακοπές, είναι βέβαια το όνομα του πασίγνωστου αμερικανού ηθοποιού που έπαιζε στην ταινία «The Sunset Limited». Την κινηματογραφική εκδοχή του ομώνυμου έργου του Κόρμακ ΜακΚάρθι που θα παίξουν ο Γιάννης Βούρος κι ο Αλέκος Συσσοβίτης στο «Faust» του δεύτερου.

Και μην ξεχνάτε: «Το Τέταρτο Κουδούνι», και μάλιστα «χτενισμένο», το βρίσκετε και στο totetartokoudouni.blogspot.com. Και όχι μόνο «Το Τέταρτο Κουδούνι».