Αναζήτηση
Κάθε στιγμή, κάθε ταξίδι χαρακτηρίζονται από τη μοναδικότητά τους, έλεγε χθες ο διάσημος θεατράνθρωπος Μπομπ (Ρόμπερτ) Γουίλσον. Η «Οδύσσεια» δεν είναι ένα ακόμη ταξίδι από εκείνα που είχε την ευκαιρία να κάνει στα 45 χρόνια του στη σκηνή.
Αυτή τη φορά ο αμερικανός σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας έβαλε πλώρη για ένα όνειρο: «Εδώ και χρόνια ήθελα να έρθω στην Ελλάδα και να δουλέψω με έλληνες ηθοποιούς. Θαυμάζω τη χώρα και τον πολιτισμό της. Ηταν πραγματική πρόκληση. Βρήκαμε τρόπους να συνεργαστούμε σε μια τόσο ξεχωριστή δουλειά και να λύσουμε μαζί τα προβλήματα».
Το εγχείρημα του ανεβάσματος του ομηρικού έπους (σε κείμενο Σάιμον Αρμιτάζ, δραματουργία Βόλφγκανγκ Βινς, μετάφραση – δραματολογική υποστήριξη Γιώργου Δεπάστα), στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, συγκεντρώνει πολλά ονόματα του ελληνικού θεάτρου (από τον Σταύρο Ζαλμά – Οδυσσέα και τη Λυδία Κονιόρδου έως τον Νικήτα Τσακίρογλου και τη Βίκυ Παπαδοπούλου). Συμπράττουν τεχνικοί συντελεστές από την παγκόσμια σκηνή. Το έργο, δε, θα παρουσιαστεί στην ελληνική γλώσσα. Και η προπώληση φτάνει ήδη στο 64% των διατιθεμένων εισιτηρίων.
«Εκείνο που έχω στο μυαλό μου είναι ότι ανεβάζω έναν μύθο. Μια παράσταση για όλη την οικογένεια», έλεγε χθες, σε διάλειμμα από τις πολύωρες πρόβες, λίγο πριν από την πρεμιέρα (την Παρασκευή 26 Οκτωβρίου).
Η παράσταση είναι συμπαραγωγή με το Πίκολο Τεάτρο του Μιλάνου και θα παρουσιαστεί εκεί τον Απρίλιο για τρεις εβδομάδες. Αργότερα θα ταξιδέψει σε σκηνές όλου του κόσμου. Ο προϋπολογισμός των εξόδων για το Εθνικό είναι 298.830 ευρώ (χωρίς τους μισθούς των ηθοποιών). Το Πίκολο ανέλαβε την κατασκευή σκηνικών, ειδών φροντιστηρίου, εφέ, κοστουμιών. Η υπογραφή του συμβολαίου με το Εθνικό Θέατρο τον Νοέμβριο του 2011 συνέπεσε με μια δύσκολη περίοδο για την Ελλάδα. «Ηταν μια κίνηση σημαντική, καθώς με τέτοια ανοίγματα αναγνωρίζεται η σημασία του παρελθόντος της Ελλάδας αλλά και η αξία της σήμερα. Κι ας έλεγαν τότε πως είμαι τρελός», έλεγε ο διευθυντής του Πίκολο Τεάτρο, Σέρτζιο Εσκομπάρ.
Η αμοιβή του Γουίλσον, σύμφωνα με το Εθνικό, για τη σύλληψη, τη σκηνοθεσία, τον σχεδιασμό των σκηνικών και φωτισμών είναι «σημαντικά χαμηλότερη από το άθροισμα των αμοιβών αξιόλογων Ελλήνων των ειδικοτήτων αυτών».
«Η δουλειά μου είναι κυρίως οπτική και ξεπερνά τα σύνορα, τους γλωσσικούς περιορισμούς», εξηγούσε χθες στο Εθνικό ο Ρόμπερτ Γουίλσον.
Εκείνο που κάθε φορά πασχίζει να ξεπεράσει είναι κάθε εμπόδιο στη φαντασία που βάζουν ο λόγος, ο ήχος, το κείμενο ή η εικόνα. «Πρώτα ανεβάζω το κείμενο στο σκοτάδι ώστε η φαντασία να δημιουργεί τις εικόνες».
Απαιτεί από τους συνεργάτες συγκέντρωση και συγχρονισμό. «Ενα απόγευμα στο Βερολίνο επισκέφτηκα τον ζωολογικό κήπο. Εμεινα εκεί δέκα λεπτά. Κοιτούσα μια αγέλη λύκων. Δεν κουνήθηκαν στιγμή. Κοιταζόμασταν. Ενιωσα ότι υπήρχε επικοινωνία. Ετσι και στο θέατρο: όλοι μαζί πρέπει να ακούμε το ίδιο. Να γινόμαστε ένα».
Τι ψάχνει στους ηθοποιούς; «Να μπορούν να σταθούν στη σκηνή». Οπως η σοπράνο Τζέσι Νόρμαν. «Σε συναυλία της μετά την 11η Σεπτεμβρίου άρχισε να κλαίει επί σκηνής. Επί δέκα λεπτά το κοινό παρέμεινε σιωπηλό και στο τέλος ξέσπασε σε κλάματα. Ηταν μοναδικό».
