Αναζήτηση
Η διαδικασία επισκευής του θεάτρου είχε ως απώτερο στόχο τη δημιουργία μιας σύγχρονης θεατρικής σκηνής που θα εξυπηρετούσε παραστάσεις αντίστοιχες ως προς τη δυναμική του, σύμφωνα με πληροφορίες από το υπουργείο Παιδείας. Κατά την επισκευή το μεγάλο δίλημμα για τα συνεργεία ήταν η διατήρηση ή όχι της παλαιάς σκηνής. Με απόφαση του τότε υπουργείου Πολιτισμού κηρύχθηκε διατηρητέα και εντάχθηκε σε ευρωπαϊκό πρόγραμμα χρηματοδότησης προκειμένου να επισκευαστεί και να είναι χρηστική.
Υπήρξαν φωνές διαμαρτυρίας που ήθελαν την αντικατάσταση με περιστροφική σκηνή για πιο απαιτητικές παραστάσεις. Αλλά εδώ τίθενται τα ερωτήματα: Ποιες είναι οι πραγματικές δυνατότητες του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά ως χώρου παραστάσεων; Τις υποστηρίζουν το θέατρο και η ίδια η πόλη; Τι μας διδάσκει η ιστορία του;
Η απάντηση είναι πως το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά είναι χώρος για περιορισμένες παραστάσεις. Από πλευράς δυναμικής και ακουστικής μπορεί να φιλοξενήσει κλασικά έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου – αλλά ώς εκεί. Συνεπώς μια περιστροφική σκηνή αφενός θα ήταν περιττή, αφετέρου δεν θα αναδεικνυόταν η παλιά σκηνή.
Σκηνή που υπερέχει από όλες των θεάτρων του 19ου αιώνα και είναι η μοναδική στην Ελλάδα και μια από τις ελάχιστες στην Ευρώπη στην οποία διασώζονται – σε μεγάλο βαθμό – οι μηχανισμοί μπαρόκ θεάτρου.
Οι υπόλοιπες εργασίες στο Δημοτικό Θέατρο αφορούσαν τη συντήρηση του διακόσμου και την αντικατάστασή του σε κάποια σημεία, την αύξηση του χώρου των καμαρινιών, τη μερική ανακατασκευή του θόλου και τον εξοπλισμό με σύγχρονα μηχανήματα φωτισμού και ήχου.
Ο θόλος είναι εντυπωσιακός και σε αυτόν εντάσσεται περιμετρικά και η λεγόμενη βιβλιοθήκη – αναγνωστήριο του κτιρίου, με θέα από ψηλά στο κέντρο του Πειραιά.
Τέλος, βασικό μέρος των εργασιών αφορούσαν την πλήρη στερέωση, ενίσχυση και αποκατάσταση του κελύφους (όψεις – στέγες), τις στατικές επεμβάσεις για τη βελτίωση του φέροντος οργανισμού και τον πλήρη κλιματισμό.
Η ιστορία. «Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά κατασκευάστηκε σε μια περίοδο που η πόλη ανθεί βιομηχανικά και που η κατασκευή ενός τέτοιου πονήματος αποτελεί μεγαλειώδη ένδειξη πλούτου», μας αναφέρει η ιστορικός Ευαγγελία Μπαφούνη. «Στα φουαγιέ του θεάτρου οι κυρίες παρελαύνουν με τουαλέτες και οι σύζυγοί τους κλείνουν επιχειρηματικές συμφωνίες παράλληλα με τις παραστάσεις. Το Δημοτικό Θέατρο αποτελεί τον χώρο οργάνωσης των κοινωνικών συναθροίσεων της υπό διαμόρφωσης αστικής τάξης».
Το ιστορικό θέατρο είχε την τύχη να φιλοξενήσει μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής θεατρικής σκηνής. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους Αιμίλιο Βεάκη, Δημήτρη Ροντήρη, Μάνο Κατράκη, Δημήτρη Χορν, Κυβέλη, Ασπασία Παπαθανασίου, Κατίνα Παξινού. Εκεί ήχησαν και οι νότες συνθετών όπως των Μενέλαου Παλλάντιου, Μάνου Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη κ.ά. Στους χώρους του φιλοξένησε και εκθέσεις ζωγράφων όπως ο Τηνιακός, ο Συρίγος, η Μπούκη, αλλά και πολλές ομιλίες.
