Το 1997, στα 23 της, η Γαλλίδα Καρίν Μαλγκράν αποφάσισε να πάει στην Ινδία και να επιστρέψει από το Νέο Δελχί στο Παρίσι με μοτοσικλέτα – συγκεκριμένα με μια Royal Enfield 500cc -, περνώντας από το Πακιστάν, το Ιράν και την Τουρκία. Στο Παρίσι σπούδαζε την ινδική και άλλες ανατολικές γλώσσες, ενδιαφερόταν για τη βουδιστική φιλοσοφία και πήρε μια υποτροφία για να ταξιδέψει στην Ανατολή.

«Οταν επέστρεψα έπειτα από ταξίδι δύο μηνών, οι άνθρωποι γύρω μου δεν σταματούσαν να μου λένε «γράψε άρθρα, βρες επαφή με τον Τύπο, γράψε ένα βιβλίο»», αφηγείται στη γαλλική «Λιμπερασιόν». «Ομως εγώ δεν αισθανόμουν αληθινά υπερήφανη γι’ αυτό που έκανα. Δεν ήταν κανένα κατόρθωμα… Αν μου συνέβαινε κάτι, θα με είχαν επαναπατρίσει. Ομως κατάφερα να φτάσω στον προορισμό μου ακριβώς χάρη στους ανθρώπους που συνάντησα. Γι’ αυτό όταν επέστρεψα είχα ανάγκη να αισθανθώ χρήσιμη, προτίμησα να εργαστώ σε διεθνείς μη κυβερνητικές οργανώσεις».

Το βιβλίο ήρθε 15 χρόνια μετά («Epopee Royal Enfield», εκδ. Les sens de l’ aventure). H Καρίν αφηγείται σε αυτό το ταξίδι της και στέλνει ένα μήνυμα ανεκτικότητας. «Σήμερα θέλω να καταθέσω, να διαψεύσω τα στερεότυπα για χώρες όπως το Ιράν ή το Πακιστάν. Ενώπιον 17 εκατ. τηλεθεατών, ο Νικολά Σαρκοζί είπε προεκλογικά ότι οι Ταλιμπάν έκοβαν τα χέρια των μικρών κοριτσιών που έβαφαν τα νύχια τους. Ομως είχε υπάρξει μόνο ένα τέτοιο κρούσμα. Ηταν προπαγάνδα. Σειρά μου τώρα να κάνω τη δικιά μου και να δείξω ότι συνάντησα στον δρόμο μου υπέροχους ανθρώπους». Από την εμπειρία της διδάχθηκε άλλωστε πως «πρέπει να προχωρούμε στην ουσία, να συναντούμε τον άλλο, να πλουτίζουμε από τους άλλους, να κρατάμε την ανέμελη πλευρά μας και να αφήνουμε πίσω μας τους φόβους μας». Αλλωστε στα προβλήματα που συναντούσε έβρισκε πάντα λύση. «Θυμάμαι μια φορά που είχε πρόβλημα ο πίσω τροχός της μηχανής μου. Είδα μακριά τρεις γενειοφόρους να κατεβαίνουν τον αμμόλοφο οπλισμένοι με Καλάσνικοφ. Για μερικά δευτερόλεπτα σκέφτηκα τους παριζιάνους φίλους μου που μου έλεγαν «θα σε βιάσουν, θα σε απαγάγουν». Το βλέμμα τους ήταν σκληρό. Τους χαμογέλασα. Με βοήθησαν. Αισθάνθηκα πραγματική αλληλεγγύη στις χώρες αυτές, περισσότερο απ’ ό,τι στην Ευρώπη».

Η Καρίν λέει πως, φεύγοντας από το Νέο Δελχί, αναζητούσε αυτό το «φανταστικό σύνορο», μετά το οποίο βρίσκεται κανείς στην κοινωνία της κατανάλωσης, τον μαζικό τουρισμό, συνειδητοποιεί την απώλεια των πνευματικών αξιών. «Πρόκειται για ένα σύνορο που αλλάζει, μπορεί να προχωρεί, να οπισθοχωρεί. Ολα εξαρτώνται από την άφιξη του τουρισμού. Προσωπικά το είδα στην Τουρκία. Από τη μία ημέρα στην άλλη, βρέθηκα ανάμεσα σε τουριστικά λεωφορεία, ξεναγούς που μιλούσαν πολλές γλώσσες, ράφια που ξεχείλιζαν από μπλουτζίν και μπλουζάκια. Ερχόμουν από το Ιράν και ξαφνικά βρέθηκα στην εμπορική Τουρκία. Ομως αυτό το σύνορο που είδα πριν από 15 χρόνια, σίγουρα δεν είναι το ίδιο σήμερα».

Τελευταία Νέα