Αναζήτηση
«Η κρίση είναι πάντα μια στιγμή αλλαγής. Και η αλλαγή είναι συνήθως κάτι θετικό» λέει στα «ΝΕΑ» ο γερμανός καλλιτέχνης Φλόριαν Τάλχοφερ που άδραξε την ευκαιρία της κρίσης στην Ελλάδα και θέλησε να την αξιοποιήσει ώστε όχι απλώς να καταγράψει πώς βιώνουν οι Ελληνες αυτή την κατάσταση αλλά και να δημιουργήσει μια ενδιαφέρουσα, σπονδυλωτή, διαδραστική ταινία.
«Ρωτάω τον εκπρόσωπο ενός πολιτικού, αν η πολιτική είναι όντως μια τόσο βρώμικη επιχείρηση, όπως πιστεύει ο κόσμος. Αυτός απαντάει «ναι». Είναι όντως τόσο άσπρο – μαύρο; Και πάλι «ναι» είναι η απάντηση. Και πώς μπορεί κανείς να ξέρει ότι βρίσκεται στη σωστή μεριά; «Δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος»» είναι μια από τις στιγμές που εντυπωσίασαν τον Φλόριαν Τάλχοφερ, γι’ αυτό και τη σημείωσε και στο διαδικτυακό ημερολόγιο που κρατούσε για όσο καιρό – περίπου έναν χρόνο – «όργωνε» την Ελλάδα για να συγκεντρώσει το υλικό του.
Σε μια άλλη διαδρομή του συναντά έναν ιδιοκτήτη μικρού ξενοδοχείου που έχει τη δική του άποψη για την κρίση: «Οι δημόσιοι υπάλληλοι βγάζουν πολλά λεφτά στην Ελλάδα. Για παράδειγμα, τον Απρίλιο παίρνουν έναν ολόκληρο μισθό επιπλέον. Και από αυτό έχω κέρδος και εγώ. Γιατί οι δημόσιοι υπάλληλοι έρχονται εδώ για διακοπές και έτσι κερδίζω και εγώ από τα χρήματά τους. Ομως εγώ πρέπει να πληρώνω πολλούς φόρους, από τους οποίους πληρώνονται πάλι οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν παράγουν κάτι, δεν κατασκευάζουν κάτι το οποίο να πωλείται έτσι ώστε να μπορεί να βγάλει κανείς πάλι χρήματα από αυτό. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν μου αρέσει να παίρνω χρήματα από δημοσίους υπαλλήλους. Ο κύκλος που κάνει το χρήμα είναι λάθος. Αν έρθει κάποιος από τη Γερμανία, ο οποίος δουλεύει – ας πούμε σε ένα εργοστάσιο που κατασκευάζει αυτοκίνητα – εγώ του πουλάω διακοπές και αυτός μου δίνει χρήματα και με αυτά τα χρήματα αγοράζω ένα αυτοκίνητο. Τότε ο κύκλος του χρήματος ολοκληρώνεται».
Μπορεί όμως ένας Γερμανός να δει τα πράγματα, όσο γίνεται, αντικειμενικά και να μην επηρεασθεί τουλάχιστον από την εικόνα που προβάλλουν για την Ελλάδα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της πατρίδας του; «Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο γι’ αυτό το θέμα και ίσως να το κάνω» μας απαντά. «Βεβαίως και έχω προκαταλήψεις όχι επειδή είμαι Γερμανός αλλά επειδή είμαι άνθρωπος. Υποθέτω ότι και οι Ελληνες πιστεύουν κάποια πράγματα για τους Γερμανούς που δεν αντανακλούν την πλήρη εικόνα. Αυτό είναι φυσιολογικό και θεωρώ πως είναι σπουδαίο και ανταποδοτικό το να χρησιμοποιείς την ευκαιρία να δεις και την άλλη όψη.
Το πρόβλημα με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι ότι φαίνεται πως μπορούν να αποδίδουν τα πάντα σε άσπρο – μαύρο, το πολύ πολύ να προσθέτουν και κάποιες σκιές σε γκρι. Νομίζω πως αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που λέμε ιστορίες. Οι γραμμικές ιστορίες πρέπει να καταλήγουν σε ένα μήνυμα, ένα συμπέρασμα, σε μια αλήθεια, γεγονός που κατά το μεγαλύτερο μέρος μπορεί να αποδειχθεί γελοίο και επικίνδυνο. Δεν είναι μόνο ένα πράγμα που πήγε στραβά στην Ελλάδα και δεν υπάρχει μόνο μία λύση για να διορθωθεί. Η Ελλάδα είναι μέρος της Ευρώπης και εγώ είμαι Ευρωπαίος. Δεν θέλω να χάσω ένα κομμάτι της! Είναι ανάγκη να υπάρξει περισσότερη κατανόηση και από τις δύο πλευρές και δεν νομίζω πως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κάνουν καλή δουλειά επ’ αυτού, γεγονός που με ανησυχεί έντονα.
Δεν είναι δουλειά μου να δίνω συμβουλές, όμως πολλοί από τους ανθρώπους με τους οποίους μίλησα θα ήθελαν να δουν κάποια αλλαγή. Η Ελλάδα φαίνεται πως υπήρξε στο παρελθόν ένας τόπος αφιλόξενος για όσους ανθρώπους είχαν φιλοδοξίες. Πολλοί ελπίζουν τώρα ότι θα γίνει αλλαγή προς το καλύτερο και πως στο μέλλον θα επιβραβεύονται όσοι έχουν καλές ιδέες και όχι όσοι έχουν καλές διασυνδέσεις».
