Οταν ένας πολιτικός άνδρας σαν τον κ. Γιακουμάτο προτείνει να παραχωρηθεί η Ακρόπολη σε ιδιώτες για να την αξιοποιήσουν, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι ότι προσπάθησε να την επισκεφθεί το Σαββατοκύριακο με τα ανιψάκια του και βρίσκοντας τις πόρτες κλειστές λόγω πενθημέρου απεφάσισε να λύσει τον Γόρδιο Δεσμό. Οταν όμως διαπιστώνεις πως η πρότασή του αγκαλιάζει όλα τα μνημεία της ελληνικότατης ψυχής μας, τότε αντιλαμβάνεσαι πως δεν έχεις να κάνεις απλώς με την αγανάκτηση του θείου ο οποίος, αφού υπέστη τον ανήφορο και την γκρίνια, είπε: να το νοικιάσουμε το εξοχικό για να τελειώνουμε. Αν μάλιστα προσέξεις και την αναφορά του στις Βερσαλλίες τις οποίες οι Γάλλοι, αν και δεν είναι πιο έξυπνοι από εμάς τις νοικιάζουν, τότε είσαι αναγκασμένος να παραδεχθείς πως πρόκειται για σχέδιο με βαθιές ρίζες στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Υπενθυμίζω απλώς ότι με μια αντίστοιχη σύγκριση Βερσαλλιών και κλασικής Αθήνας εισάγει και ο γάλλος δραματουργός Ρακίνας την τραγωδία του «Ιφιγένεια εν Αυλίδι».

Ομως, ακόμη κι αν δεν με αφήνει ασυγκίνητο η στοργή του κ. Γιακουμάτου για τις κολόνες, κάτι με κάνει να υποψιασθώ πως η λύση που προτείνει είναι εκ του πονηρού. Διότι διαβάζω ότι κοντά εννιά εκατομμύρια επισκέπτες πέρασαν φέτος τις πόρτες του Λούβρου, το οποίο δεν είναι νοικιασμένο σε ιδιώτες. Η δε αύξηση της περίφημης επισκεψιμότητας του επίσης κρατικού Πράδο και του Μουσείου της Βασίλισσας Σοφίας στη Μαδρίτη της κρίσης άγγιξε το 30%. Περίπου ίδιο ποσοστό αύξησης και πάνω από ένα εκατομμύριο επισκέπτες είχε φέτος και το μουσείο που στεγάζει την ιδιωτική συλλογή Τίσεν, επίσης στη Μαδρίτη. Ποιο μυστικό κατέχουν άραγε που εμείς δεν το κατέχουμε, με αποτέλεσμα να πάσχει από μόνιμη καχεξία το «σημαντικότερο κεφάλαιο που διαθέτουμε, ο πολιτισμός μας», όπως δεν κουράζεται να τσαμπουνάει το ξυλόφωνο των ηγετών μας;

Μη φταίνε τα ακατάλυτα ψυχοπαθολογικά συμπλέγματα που συντηρούμε με το ελληνικό παρελθόν; Μην είναι η κάποτε χαριτωμένη και τώρα κακοφορμισμένη τσαπατσουλιά μας που απαγορεύει κάθε σοβαρή δημόσια συζήτηση; Ή μήπως είναι όλα αυτά, και μαζί η επαρχιώτικη αρλουμπολογία που απελευθέρωσε ο πανικός της κρίσης; Διότι το πρόβλημα δεν είναι αν θα νοικιάσουν ιδιώτες την Ακρόπολη ή το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου που έμεινε πέντε χρόνια κλειστό, χωρίς κανείς να χάσει τον ύπνο του γι’ αυτό. Το πρόβλημα είναι αν ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε με την Ακρόπολη. Το πρόβλημα είναι να καταλάβουμε γιατί εμείς, εδώ, είμαστε ανίκανοι να οργανώσουμε την έκθεση «Στο βασίλειο του Μεγάλου Αλεξάνδρου» που έσπασε φέτος ταμεία στο Λούβρο, ενώ φουσκώνουμε σαν γάλοι όποτε ακούμε να προφέρεται το όνομα Αλέξανδρος κι ας είναι και ο ανιψιός μας. Κι όταν το καταλάβουμε, αν κρίνουμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς παρά να το νοικιάσουμε το μαγαζί, τότε ας το νοικιάσουμε κιόλας.

Διότι πολύ φοβάμαι ότι ο κ. Γιακουμάτος, ως σύγχρονος ευρωπαίος πολιτικός, πρότεινε την ενοικίαση των μνημείων σκεπτόμενος, εν τη πονηρία του, πως καμιά ΓΕΝΟΠ δεν πρόκειται να αντισταθεί στην πρότασή του.

Τελευταία Νέα