Αναζήτηση
Τεντώστε τα Αυτιά σας
Αγαπητή κυρία Φοίβη Αθηναίου, σας χαιρετώ.
Και μαζί με τις ευχές μου για τη νέα χρονιά (μακάρι να μας πάει καλά) σας μεταφέρω τα θαυμάσια που διάβασα σε συνέντευξη του άστεγου μέχρι πρόσφατα Γιώργου Αυτιά, που βρήκε στέγη σε άλλο κανάλι και βγήκε να τα πει και να κεντήσει.
Και τι δεν μας είπε. «Αυτό που με ευχαριστεί είναι ότι στο νέο κανάλι θα έχω υψηλής τεχνολογίας μηχανική υποστήριξη» (να υποθέσουμε: αναπνευστήρα, παλμογράφο, καρδιογράφο και λοιπά;). Και όχι μόνον αυτό. Είπε ακόμη (αντιγράφω): «Κατά τα τρία τέταρτα της εκπομπής θα είμαι όρθιος, ενημερώνοντας τους τηλεθεατές». «Εχω αγωνία για το καινούργιο ξεκίνημα. Αλίμονο αν δεν είχα, γιατί δεν είμαι καβαλημένος». «Αρνήθηκα τον τίτλο του βασιλιά ή του πρίγκιπα της ενημέρωσης, ενώ κάποιοι άλλοι μένουν κολλημένοι σε αυτούς. Εγώ θέλω να είμαι άνθρωπος της διπλανής πόρτας για τους τηλεθεατές».
Οχι τίποτε άλλο, να σκάσει και λίγο το χειλάκι μας το πικραμένο τέτοιες σκοτεινές ημέρες, δεν συμφωνείτε;
Με εκτίμηση και ευχές,
Χριστίνα Κολαούζου
Για μια χούφτα γιεν στο πόθεν αίσχος
Kυρία Φοίβη,
Μέσω της στήλης σας θα ήθελα να κάνω μια ενδιαφέρουσα πρόταση στον Λοβέρδο. Μήπως μου πουλά το σπίτι που αγόρασε 17.000 ευρώ, κατά δήλωσή του στο πόθεν έσχες, σε τριπλάσια τιμή και μάλιστα τοις μετρητοίς;
Σανιδά Μαρία, εκπαιδευτικός
Ισως είναι κατάλληλη εποχή, αγαπητή Μαρία, να ζητήσετε και από τον κ. Πάγκαλο να σας πουλήσει μπιτ παρά τα 58 ακίνητα που έχει και δεν μπορεί ο άνθρωπος να πληρώσει το ειδικό τέλος μέσω της ΔΕΗ. Σας καλώ και σε ενός λεπτού περισυλλογή, τιμή στους αδέκαστους και πτωχούς – ή έστω φιλόπτωχους… – πολιτικούς μας, που δηλώνουν διαδικτυακώς στο πόθεν έσχες τους καμιά εικοσαριά πενιχρούς λογαριασμούς τραπέζης, στους οποίους έχουν μόνον 1,20 ευρώ ή 0,90 λίρες ή 0,40 δολάρια ή μια χούφτα γιεν (;) και πάει λέγοντας. Λυπηθείτε τους. Ελεήστε καλιιιεεεέ τον τυφλό, ελεήστε καλιιιεεεέ τον αόμματο, που έλεγε δυνατά και κάποιος ζητιάνος στην Πανεπιστημίου.
Κυρία Φοίβη.
Στο καλό φαγητό έχει και καυτερό λογαριασμό. Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, χορέψαμε, σπάσαμε πιάτα και σκορπίσαμε λουλούδια.
Περίπου τριάντα χρόνια ήταν αυτά, πώς να ξεμάθεις. Αφήσαμε τον γάιδαρο να πεθάνει από την πείνα στο δάσος και το αχούρι του το κάναμε γκαράζ για το αυτοκίνητο που αγοράσαμε. Γκρεμίσαμε το σπίτι του παππού μας από πλίνθους και στη θέση του κάναμε διώροφο με καλοριφέρ και κλιματιστικό. Οι νέοι έφυγαν από τα χωριά να γίνουν τα αγόρια θυρωροί και τα κορίτσια ράφτρες σε φασόν.
Η Ελλάδα έγινε ένα απέραντο γιαπί, δεν έβρισκες οικοδόμο για μερεμέτια, και αν τον έβρισκες 200 ευρώ ήταν το μικρότερο μεροκάματο. Στον κρατικό κορβανά με ανοιχτές τις βάνες της ΕΕ, με τα ΜΟΠ, τα πακέτα Ντελόρ, οι επιχορηγήσεις δημοσίων έργων, αγροτών – κτηνοτρόφων και άλλων και ποτέ δεν σκεφθήκαμε μια ορθολογιστική διαχείρισή τους.
Και όμως δεν έφταναν. Το κράτος έπαιρνε δάνεια μικροπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα από τους αγιογδύτες του εξωτερικού και οι ελληνικές τράπεζες χορηγούσαν δάνεια σε όποιον ζητούσε ανεξέλεγκτα.
Αγοράσαμε Ρόλεξ, Ντιορ, Αρμάνι κ.ά. Στις τραπεζαρίες μας οι τουριστικοί χάρτες με κόκκινα σημαδάκια έδειχναν όλες τις εξωτερικές τοποθεσίες για εξορμήσεις διακοπών.
Ολα καλά και ωραία για όλους. Οι εργαζόμενοι σε συμφωνία με τους εργοδότες δεν έβαζαν όλα τα ένσημα, μοίραζαν τα χρήματα και άσε το ΙΚΑ να βολοδέρνει. Οταν φτάσουμε για σύνταξη υπάρχει και η Πλατεία Συντάγματος. ΙΚΑ – ΤΕΒΕ – ΤΣΑ – ΤΑΕ, κανένας δεν πλήρωνε ολόκληρη την εισφορά.
Για φόρο (!) ούτε λόγος. Ας είναι καλά το αφορολόγητο, όλα τα εισοδήματά μας στη δήλωση κάτω του αφορολογήτου. Τον ΦΠΑ όποιος τον εισέπραττε με γεια του και χαρά του. Δεν υπήρχαν μηχανισμοί και όρεξη για είσπραξη. Οι βιομήχανοι και οι έμποροι κανόνιζαν τις τιμές κατά τα κέφια τους.
Λεφτά είχαμε να φάνε και οι κότες. Κανένας δεν ρωτούσε τον καταστηματάρχη πόσο κάνει το τάδε πράγμα.
Και να που έφτασε ένα πρωί που το υπουργείο Οικονομικών αισθάνθηκε ναυτία, οι χρηματοπιστωτικοί λεφτάδες σε ένα απλό χαρτάκι που έστειλαν έγραφε: δανεικά τέλος. «Τα μυστικά της Εδέμ φταίνε». Πήρατε, έγραφε, περισσότερα από όσα μπορείτε να πληρώσετε.
Βασίλης Λαρισαίος
Αμ δεν τον ακούγαμε τον Γιάννη Αγγελάκα, αγαπητέ Βασίλη, που τραγουδούσε: «Δεν κοπάζει, δεν σβήνει / στην καρδιά μου η φωτιά / που με τρώει και με ρίχνει / απ’ την Εδέμ στο πουθενά»…
