Αναζήτηση
Τα προβλήματα του «Καλλικράτη»
Λευτέρης Π. Φράτης
Με την πάροδο του χρόνου είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία που μπορεί να διέπουν κάθε νέο εγχείρημα. Ο λόγος για τον Καλλικράτη, το νέο σύστημα Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η γενεσιουργός αιτία του οποίου είναι η οικονομική ένδεια στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας. Το αχανές Δημόσιο και η κατασπατάληση των εθνικών πόρων ως συνέπειες του «Καποδίστρια» οδήγησαν στη θέσπιση ενός αυστηρά κρατικοδίαιτου και μίζερου «Καλλικράτη».
Είναι κοινώς αποδεκτό ότι τα τελευταία χρόνια δεν υπήρξε ούτε μία ρεαλιστική και εφαρμόσιμη πολιτική λύση στο θέμα της τοπικής Αυτοδιοίκησης. Από το ένα άκρο είχαμε τον «Καποδίστρια» ο οποίος όχι μόνο δεν έλυσε το πρόβλημα αλλά το πολλαπλασίασε ανοίγοντας επικίνδυνους οικονομικούς διεξόδους για την χώρα. Εκτόξευσε το δημόσιο έλλειμμα και επιβάρυνε τον κρατικό κορβανά κατά πολύ, με τις πρόσθετες υπηρεσίες των νεότευκτων δήμων. Σήμερα στον βωμό του οικονομικού νοικοκυρέματος και της τιθάσευσης του επονείδιστου χρέους δημιουργήθηκε ο «Καλλικράτης» ο οποίος με τη σειρά του μας πήγε στο άλλο άκρο.
Συγχωνεύσεις και καταργήσεις δημόσιων οργανισμών, κρατικοδίαιτη ανάπτυξη και φρένο στις αυτονόητες για το ευ ζην δαπάνες. Ελάχιστες επιχορηγήσεις για δημόσια έργα, η τέχνη και ο πολιτισμός γενικότερα στα αζήτητα. Συγχωνεύσεις νοσηλευτικών ιδρυμάτων που δυσκολεύουν κατά πολύ την ποιότητα ζωής των περίοικων και γενικά μια αναστάτωση που δυσχεραίνει την ομαλή πορεία μιας χώρας.
Οφείλουμε να σημειώσουμε ότι στην περίπτωση του «Καποδίστρια» η δημοσιονομική κραιπάλη δεν μας έπληξε άμεσα διότι είχαμε επαναπαυτεί στην νιρβάνα του νεοπλουτισμού και της χρησιμοθηρίας χωρίς να έχουμε άμεσα την ευθύνη για αυτό. Απλά στα πλαίσια μιας μελλοντικής αυτοκριτικής από μέρους μας δεν πρέπει να παραλείψουμε τη δική μας ευθύνη που δεν είναι άλλη από το να αφήσουμε ανεξέλεγκτους τους πολιτικούς μας ταγούς να αποφασίζουν για εμάς σε καίρια θέματα. Για παράδειγμα, το θέμα του Νοσοκομείου Φιλιατών, ενός επιτεύγματος που αποτελεί απόρροια πολλών προσπαθειών για το μέλλον και την βιωσιμότητα της Θεσπρωτίας είναι τουλάχιστον εγκληματικό να επέλθει η συγχώνευσή του, η οποία θα σημάνει αυτόματα την αρχή μιας φθίνουσας πορείας για την πατρίδα μας, την όμορφη Θεσπρωτία και την Ηπειρο. Εν κατακλείδι, αβεβαιότητα σχετικά με τη λύση της κακόγουστης τραγωδίας που λέγεται κρίση μάς αναγκάζει να υπομείνουμε καρτερικά τη μιζέρια και την εξαθλίωση του «Καλλικράτη» που έχει ως σίγουρο αποτέλεσμα την εκπαραθύρωση του βιοτικού μας επιπέδου.
Γεώργιος Νταβάος
Ολοι μιλάμε για φοροδιαφυγή, ενώ είναι σίγουρο ότι οι κυβερνώντες δεν θέλουν να την κυνηγήσουν και όχι ότι δεν μπορούν. Απλά να σας πω ότι δέκα χιλιόμετρα από το Κέντρο της Αθήνας σε μαιευτική κλινική η φοροδιαφυγή οργιάζει.
Πρόσφατα γέννησε η κόρη μου. Ο μαιευτήρας απλά της είπε ή 2.000 ευρώ χωρίς απόδειξη ή 2.500 ευρώ με απόδειξη. Μέσα στους διαδρόμους και τα σαλόνια της κλινικής δεν συζητείται τίποτε άλλο. Πόσα έπρεπε να πληρώσουν με απόδειξη και πόσα χωρίς για τη γέννηση του παιδιού τους. Και να φανταστείτε ότι γεννιούνται κατά μέσο όρο 50 παιδιά την ημέρα.
Δεν νομίζω ότι είναι δύσκολο αυτό να είχε κυνηγηθεί, απλά δεν υπάρχει η βούληση. Χώρια τι γίνεται με τις νοσοκόμες που αρχίζουν να αναγγέλλουν τη γέννηση του παιδιού και ό,τι έχετε ευχαρίστηση. Μετά άλλη φέρνει το παιδί για να πάρει και αυτή το δωράκι της, μετά φέρνουν τη μητέρα και άλλο ό,τι έχετε ευχαρίστηση. Ενα αίσχος.
Γιώργος Κοσματόπουλος
ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΑΠΘ
Η οικονομική κρίση που πλήττει τη χώρα μας συνεχώς εντείνεται και διαχέεται σε όλους τους παραγωγικούς της τομείς. Το πιο τρανό παράδειγμα έρχεται απ’ τον δημόσιο τομέα. Το ελληνικό Δημόσιο, όχι τυχαία, έχει χαρακτηριστεί ως ο «μεγάλος ασθενής». Τεράστιο, δυσλειτουργικό, κομματικά χρωματισμένο και πλέον με τους υπαλλήλους του να έχουν υποστεί μεγάλες μειώσεις μισθών, περισσότερο εντείνει παρά λύνει ακανθώδη προβλήματα. Η δε ιδιωτική πρωτοβουλία στραγγαλίζεται καθημερινά, μιας και στηρίχτηκε στα σαθρά θεμέλια του πατερναλιστικού κρατισμού.
Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της Διεθνούς Διαφάνειας, η Ελλάδα σημειώνει ένα ακόμα αρνητικό ρεκόρ, αυτή τη φορά στο μέγα ζήτημα της διαφθοράς. Η χώρα μας κατετάγη στην 80ή θέση παγκοσμίως μαζί με την Κολομβία, την Ταϊλάνδη, το Ελ Σαλβαδόρ και το Περού, ενώ σε ευρωπαϊκό επίπεδο βρίσκεται στις τελευταίες θέσης στο ζήτημα της καταπολέμησης της διαφθοράς. Συνολικά τα τελευταία 10 χρόνια, εξαιτίας του εν λόγω φαινομένου, οι ζημιές του ελληνικού κράτους υπολογίζονται στα 120 δισ. ευρώ, σχεδόν δηλαδή το 1/3 του σημερινού δημοσίου χρέους.
Οι αιτίες γνωστές και συγκεκριμένες. Πρώτη και κύρια η τεράστια γραφειοκρατία. Η διάχυση ευθυνών, οι χρονοβόρες διαδικασίες και οι περίπλοκες σχέσεις κράτους – πολίτη δίνουν τη δυνατότητα υπόγειων συναλλαγών. Η διαφθορά εδράζεται επίσης στον έλεγχο των εργασιακών σχέσεων του ιδιωτικού τομέα με την εισφοροδιαφυγή να αποτελεί το εθνικό μας σπορ καθώς δεν υπάρχει κρατικός μηχανισμός για να την αντιμετωπίσει. Οι πειθαρχικές διαδικασίες του δημοσίου τομέα καταστρατηγούνται επιμελώς, με μια επίφαση νομιμοποίησης και εκδημοκρατισμού με τη συμμετοχή μεγαλοσυνδικαλιστών στα πειθαρχικά συμβούλια και της εξασφάλισης ενός ιδιότυπου «ακαταδίωκτου» για τους ημέτερους.
Το χτύπημα της διαφθοράς πρέπει να είναι άμεσο και αμείλικτο για λόγους τόσο ηθικούς όσο και λειτουργικούς – τεχνικούς. Σε μια περίοδο περικοπών, άγριας φορολόγησης και βίαιων αλλαγών του επιπέδου ζωής είναι επιτακτική η ανάγκη αναστροφής του αισθήματος της αδικίας που έχει καταλάβει τη μεγάλη μάζα των απλών πολιτών, οι οποίοι είναι τα εύκολα θύματα των οριζόντιων περικοπών, μιας και δεν μπορούν να αποκρύψουν τα πενιχρά περιουσιακά τους στοιχεία. Το καθολικό αίτημα «επιτέλους να πάει κάποιος «μεγάλος» φυλακή» είναι ίσως το μόνο σύνθημα που συσπειρώνει τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας. Οφείλουν οι κρατούντες να κατανοήσουν ότι μόνο μέσα από ριζοσπαστικές αλλαγές και πολιτικές υπερβάσεις, η οικονομική κρίση μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο αναδιοργάνωσης της κοινωνίας και αποκατάστασης του πληγωμένου κύρους της πολιτικής ζωής της χώρας. Ισως είναι η τελευταία ευκαιρία.
Κωνσταντίνος Γ. Ζαφειράκης, ΠΑΤΡΑ
Είμαι πλήρης θυμού και αγανάκτησης για την κάκιστη συμπεριφορά της κυβέρνησης απέναντι στους πολίτες. Είμαι δημόσιος υπάλληλος, πολύτεκνος με οκτώ παιδιά από 4 έως 20 ετών. Από τη μια, έχουν μειωθεί οι μισθοί μας γύρω στα 1.000 ευρώ μηνιαίως (μαζί με τη σύζυγό μου). Και αυξήθηκε ο ΦΠΑ και οι φόροι (μείωση του αφορολόγητου) και τα καύσιμα και τα τρόφιμα και τα πάντα! Και από την άλλη, μάς ζητάνε συνεχώς και ανηλεώς να πληρώσουμε εμείς «τα σπασμένα».
Θέλω με όση ηρεμία μου απέμεινε να ρωτήσω: Εχουν καταλάβει τι μας ζητάνε; Οταν μειώνεις τον… μειωτέο και αυξάνεις τον… αφαιρετέο, δεν είναι ευνόητο ότι το υπόλοιπο εξαφανίζεται υπό το μηδέν;
Από πότε η αδυναμία πληρωμής είναι ποινικό αδίκημα για τον λαό και νομοθέτημα για το Κράτος; Γιατί να πληρώσω τα χαράτσια; Από πότε τα χρωστάω; Είμαι μήπως ένοχος και δεν το έχω καταλάβει; Αλλοι κλέβουν και άλλοι πληρώνουν.
Δεν έχουμε και δεν πληρώνουμε! Αλλά και να είχαμε, δεν θα έπρεπε να πληρώσουμε, γιατί είμαστε αθώοι! Δεν χρωστάμε τίποτα. Δεν τα φάγαμε μαζί. Ας πληρώσουν όσοι τα φάγανε. Ψάξτε τα στοιχεία όλων των υπόπτων, όσο ψηλά και αν βρίσκονται. Εγώ προσωπικά δίνω όλα τα στοιχεία μου και το δικαίωμα να ερευνήσετε σε όλη την υφήλιο και αν βρείτε κάτι κλεμμένο ή κρυμμένο να τιμωρηθώ παραδειγματικά. Κάντε το ίδιο σε όλους όμως. Εδώ και τώρα να ελεγχθούν και να λογοδοτήσουν όλοι!
Πληρώνω για στεγαστικά δάνεια 1.100 ευρώ και πλέον τον μήνα! Πληρώνω για φροντιστήρια των παιδιών μου άλλα 700 ευρώ και πλέον. Εχω τους δύο γιους μου φαντάρους (παραδόξως μακριά από τον τόπο κατοικίας μας, ενώ άλλα λένε οι νόμοι). Και εισπράττω μαζί με τη σύζυγό μου 1.200 ευρώ το 15ήμερο.
Η κοινωνία όλη βράζει. Οι άνθρωποι πεινάνε. Οι άνεργοι συνεχώς αυξάνονται. Τα μαγαζιά κλείνουν. «Ο κόμπος έφτασε στο χτένι». Και «φωνή λαού οργή Θεού»… Η υπομονή έχει και τα όριά της.
