Αναζήτηση
Από τις τουαλέτες του πολυχώρου Bios, όπου οδήγησαν πριν από τρία χρόνια τους θεατές για το ανέβασμα του «Τρίπτυχου» του Χάινερ Μίλερ, οι Ασίπκα έφτασαν εφέτος έως το επιβλητικό Βυρσοδεψείο. Είναι η ανάγκη της νεανικής ομάδας για «δημιουργία ενάντια στη μιζέρια των καιρών» που τους οδηγεί.
Η ομάδα Ασίπκα ανήκει στη γενιά των καλλιτεχνών που δηλώνουν ανοιχτά ότι «δεν βγάζουν το ψωμί τους από την τέχνη, αλλά επιμένουν να κάνουν την τρέλα τους».
Βρίσκεται δε σε μια διαρκή αναζήτηση διαφορετικών κειμένων και εναλλακτικών χώρων που θα βγάλουν το θέατρο από τη συμβατική παρουσίασή του. Δεν θα έκαναν ποτέ Μπέκετ, όπως λένε, σε θέατρο με βελούδινα καθίσματα.
Με το κείμενο-ντοκουμέντο με τίτλο «Σιωπηλές φωνές» της Μαρούλας Κλιάφα μνήμες της Ελλάδας του 20ού αιώνα ξυπνούν σε ένα φθαρμένο από τον χρόνο και εγκαταλειμμένο εργοστάσιο στις έξι το ξημέρωμα.
Μα καλά, παράσταση στις έξι το ξημέρωμα; Θέατρο… πριν από τη δουλειά; «Εκείνη την ώρα πιάνεις ενέργειες που δεν θα έπιανες άλλη στιγμή και οξύνονται οι αισθήσεις σου τόσο πολύ» εξηγεί στα «ΝΕΑ» ο 33χρονος σκηνοθέτης από τη Λάρισα και ιδρυτής της ομάδας. «Το ζητούμενο είναι να ηρεμήσεις και με το πρώτο φως της ημέρας να σκεφτείς».
Εύκολο να το λέει ο Δημήτρης Μπίτος, που είναι συνηθισμένος στο πρωινό ξύπνημα. Μαζί με τη μόνιμη συνεργάτιδά του, Ειρήνη Δράκου, και μια ομάδα ηθοποιών (που κάθε φορά αλλάζει) ταξιδεύουν εκτός Αθηνών για πρόβες που έχουν στόχο τόσο τη σωματική προετοιμασία των ηθοποιών όσο και τη δημιουργία μιας βαθύτερης σχέσης μεταξύ τους. Κάποιες φορές μένουν σε σκηνές στο βουνό, άλλες σε μοναστήρια. Και η προετοιμασία ξεκινά στις 4 το ξημέρωμα.
Εναν χρόνο μετά την αποφοίτησή του από τη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης ο Δημήτρης Μπίτος πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Ανέβασε με τη νεοσύστατη τότε ομάδα Ασίπκα («λάθος» στα ρωσικά) τις «Νυχτερίδες» της Λένας Κιτσοπούλου στο Bios. Ακολούθησαν, μεταξύ άλλων, το «Είμαι αίμα» του Γιαν Φαμπρ στο Χώρα, το πρότζεκτ «Στοές» στο Εθνικό Θέατρο, η «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου στο θέατρο Σφενδόνη και ο μονόλογος «Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου που ερμήνευσε ο ίδιος.
«Κάνω θέατρο με τον τρόπο που θέλω» λέει ο σκηνοθέτης και ηθοποιός. «Η τέχνη δεν είναι εργοστάσιο που παράγει αυτοκίνητα BMW με έναν συγκεκριμένο τρόπο».
Αφοσιωμένος πάντα στον στόχο του. Ακόμη και όταν χρειάστηκε να πουλήσει το αυτοκίνητό του ή να δεχτεί βοήθεια από φίλους για να αντεπεξέλθει οικονομικά. Σκέτη… αυτοκτονία; «Είμαστε ανώμαλοι… Δεν επιβιώνουμε, ψυχομαχούμε» λέει χαμογελώντας ο Δημήτρης Μπίτος.
Ο Δημήτρης Μπίτος, που έχει σκηνοθετήσει και για τον κινηματογράφο, έστρωνε τον δρόμο μιας ομάδας ιδεολογίας την ώρα όπου άλλοι στήνονταν σε ουρές για οντισιόν. «Καλύτερα με τον δικό μας τρόπο. Στο θέατρο δυστυχώς δεν υπάρχει το στοιχείο της αλληλεγγύης αλλά του χρηματικού κέρδους. Είναι πολλά τα λεφτά που ζητούν οι θεατρικοί επιχειρηματίες για ενοίκια».
Σήμερα έχουμε φτάσει να μιλάμε και για αμισθί εργασία λόγω άδειων ταμείων. «Υπάρχει πολλή απαξίωση. Οταν δεν πληρώνεσαι, δεν έχεις και το δικαίωμα να λες ότι δουλεύεις» σχολιάζει.
