Αναζήτηση
Ο λόγος στους αναγνώστες
Ο Κ. Παπανδρέου, Φαραί Πατρών, γράφει:
«Το όνομα Παπανδρέου είναι όνομα ιστορικής συνείδησης για να μην έρχεται αντιμέτωπο με τη λαϊκή κυριαρχία, την οποία κάποιοι άλλοι αρνήθηκαν.
Το όνομα αυτό έδωσε στον ελληνικό λαό δωρεάν παιδεία, οικονομική στήριξη, το ΕΣΥ, αλλά και το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα το φρόνημά του που του είχαν στερήσει με το επικατάρατο χαρτί των «κοινωνικών φρονημάτων», με τον χωροφύλακα, ο οποίος είχε καταστεί σκιάχτρο στον νου και την ψυχή του κάθε έλληνα δημοκράτη, με τους άθλιους αποστάτες και καθ’ έξιν δουλικά προσκείμενους στη σκοταδιστική μοναρχία και, τέλος, με τα ξενοκίνητα δουλάκια της χούντας, εξαιτίας των οποίων ήταν όλα σιωπηλά, γιατί τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Κάποιοι άλλοι όμως παραβλέπουν όσα προσέφερε το εν λόγω όνομα στον ελληνικό λαό για να το αντιστρατεύονται, προφανώς από εμπάθεια, που σημαίνει ότι ατύχησαν. Κάποια άλλα πρόσωπα έσπευσαν και δήλωσαν δημόσια ότι αφαιρούν τα τραγούδια τους από το ΠΑΣΟΚ. Δικαίωμά τους! Αλλωστε, το ΠΑΣΟΚ έχει δικό του τραγούδι, και μάλιστα θα ‘λεγα θεϊκής έμπνευσης, το οποίο κανείς δεν μπορεί να του το αφαιρέσει. Είναι το «Κάρμινα Μπουράνα» του Ορφ. Οταν στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ ακούγεται η μουσική πανδαισία απ’ αυτό το συναρπαστικό τραγούδι που συγκλονίζει, αυτόματα αισθάνεται κανείς πως άξαφνα άνοιξαν οι ουρανοί, οπότε μυριάδες νεκροί από Κόλαση και Παράδεισο έσμιξαν με τους ζωντανούς και σφιχταγκαλιάζονται κλαίγοντας από χαρά, καθώς επέρχεται μέσα τους ο θρίαμβος της αγάπης!».
Η Ντίνα Δημητρακάκη, Φλέσσα 3, Πλάκα, γράφει:
«Κύριε Παπαδόπουλε,
Κάτι για να γελάσουμε, που το έχουμε ανάγκη.
Η δημοφιλής κυριούλα κ. Κλίντον, που μας επισκέφθηκε τελευταία, ίσως για να μην υστερήσει σε κουλτούρα, ξετρελάθηκε, λένε, με κάποιο μοντέρνο πίνακα που στολίζει το γραφείο του Προέδρου. Ερωτώ λοιπόν την πανέξυπνη πολιτικό τι κατάλαβε από το συγκεκριμένο «δύσπεπτο» έργο, αν δεν ασχολείται εκτός της πολιτικής και με τα εικαστικά. Αν είναι έτσι, ζητώ συγγνώμη.
Το γεγονός αυτό θυμίζει παρόμοιες καταστάσεις και με κάποιους Ελληναράδες στο Μέγαρο Μουσικής.
Σε διαλείμματα, στα γνωστά πηγαδάκια, σχολιάζουν, σε ήχο κόντρα ρε μάλιστα, το πρόγραμμα με ύφος 45 καρδιναλίων, τι κι αν άκουσαν Μάλερ, Μπέλα, Μπάρτοκ κ.λπ. Μα για να έχεις άποψη πάνω σε τέτοια δύσκολα έργα, πρέπει να είσαι οικείος σε παρόμοια ακούσματα από πολύ πολύ μικρός.
Επειδή όμως το φαιδρό αυτό φαινόμενο συμβαίνει και εις Παρισίους, ας μη μας κατηγοράμε».
