Μαύρες μέρες, δύσκολες, κατασκότεινες περνάμε. Ο ορίζοντας κονταίνει ώρα την ώρα, βυθίζεται και χάνεται σε πυκνή, αδιαπέραστη ομίχλη. Τα μάτια χαμηλώνουν, δεν έχουν τι ν’ αντικρίσουν, ψάχνουν απεγνωσμένα εντός μας ν’ αντλήσουν ίχνη ζωτικής ελπίδας, κάτι να πιαστούν. Εμείς οι ηθοποιοί, τυχεροί ίσως, ταξιδεύουμε ιδεατά σε άλλους κόσμους, άλλες εποχές, ανιχνεύουμε τον ψυχισμό, τα θέλω, τις σκέψεις, αλιεύουμε ιδέες, χειρονομίες, αντιδράσεις διαφορετικών ανθρώπων προσπαθώντας να τους καταλάβουμε, να τους ενσαρκώσουμε εσωτερικά και εξωτερικά, να τους δώσουμε ζωή. Οσο μας χαροποιεί η δημιουργική αυτή παρηγορητική απόδραση, τόσο πιο οδυνηρή γίνεται η προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα. Οκτώβρης! Μήνας έναρξης της χειμερινής περιόδου. Πολλά θέατρα έχουν ήδη ξεκινήσει, άλλα προετοιμάζονται πυρετωδώς. Το μεγάλο ερώτημα επικρέμαται ως δαμόκλειος σπάθη. Πώς θα πάει αυτός ο δυσοίωνος χειμώνας, τι θα επιφέρει; Τα θέατρα έχουν ήδη αναγγείλει μειώσεις εισιτηρίων. Πόσο θ’ ανταποκριθεί το κοινό; Η ιστορία καταγράφει ότι σε δύσκολους καιρούς ο κόσμος κατέφευγε πάντα στα θέατρα να βρει ανάσες διαφυγής, να δραπετεύσει απ’ την απελπισία της καθημερινότητας. Οι τέχνες, θέατρο, μουσική, κινηματογράφος, χορός… απάλυναν πάντα τη ζοφερή αντιμετώπιση κάθε μορφής καταπίεσης.

Μόνη παρηγοριά! Να μην το βάλουμε κάτω. Να πορευτούμε με αξιοπρέπεια, δύναμη, γνώση, πίστη, αγωνιστικότητα, ως συνειδητοί πολίτες και όχι υπήκοοι και μ’ εκείνο ίσως το παλιό «θα ‘ρθει άσπρη μέρα και για μας» να φωτίζει έστω και τα αδιόρατα χαμόγελα. Καλό χειμώνα!

Τελευταία Νέα