Αναζήτηση
Σε εποχές δύσκολες, σαν αυτές που διανύουμε, σε εποχές έκπτωσης αξιών, σαν αυτές που βιώνουμε, τι περιμένουμε από τους καλλιτέχνες μας; Ε;
Λίγη παρηγοριά. Λίγη αισθητική. Λίγη τρυφερότητα. Το άλλο, το… εκπτωτικό, το μαύρο, το δεύτερο (ίσως και τρίτο και τέταρτο), το αντιαισθητικό το ζούμε και στην καθημερινή ζωή μας. Δεν μας χρειάζεται και από τους καλλιτέχνες.
Σεβαστός ο πανικός τους απέναντι στις όλο και πιο άδειες πλατείες θεάτρων, πίστες, μουσικές σκηνές, σεβαστή και η βιασύνη τους – ξεδιάντροπη συχνά – να εφεύρουν λάχα λάχα «κόλπα» να «πουλήσουν», σε μια εποχή που κανείς δεν μπορεί να «αγοράσει». Αν όμως δεν κρατήσουν (αυτοί ειδικά) και τον πήχυ της αισθητικής ψηλά, μόνον για μπακάληδες της (δήθεν) τέχνης μπορεί να τους εκλάβει το κοινό.
Ασε τη μανία να πειράζουν – άλλο ζήτημα αισθητικής κι αυτό – ό,τι παλιό «πουλάει» για να το «πουλήσουν» ως «νέο» δικό τους. Τις προάλλες μια μεγάαααλη αοιδός (ε, όχι και σαν την Πελοπόννησο) αποφάσισε να πάρει το θέμα της ταινίας «Νονός Νο 2» και να του βάλει, λέει, στίχους, για να το φέρει στα μέτρα της. Κι αντί αυτά τα μέτρα να είναι ψηλά, το έφτασε στους ακόλουθους στίχους: «Της μάνας σου την άνοια δεν έχω πάθει εγώ/ με φόρτωσες στα δάνεια και ακόμα αιμορραγώ/ μαζί τα έχουμε φάει μη μου πεις/ α να χαθείς/ είσαι και λογιστής» (εδώ κολλάει το «α να βρεθείς/ είσαι και ποιητής»)!
Του κοτσάρισε κι έναν τίτλο «Το τραγούδι του λαμόγιου», για να κλείνει το νεότοκον άσμα, δήθεν, το μάτι στο σημερινό και στην έκπτωση αξιών, βρε παιδί μου, και την έκανε την έκπτωση μούρλια, μούρλια!
Σαν μια άλλη μεγάαααλη (όχι και σαν την Αμερική) αοιδό που έβγαινε πρόσφατα να μας συνταράξει με τον… μετροπόντικα των ιδεών της: «Η μουσική είναι το γεωτρύπανο της ψυχής» (εδώ κολλάει το «και η ατάκα είναι το γκρέιντερ του νου»!).
Αν δεν μπορούν, μέσα στον κακό συμβουλάτορα πανικό τους, να εκφέρουν λόγο παρηγορητικό, λυτρωτικό και κυρίως αισθητικό, μήπως να το αφήσουν καλύτερα το σπορ γιατί το κάνουν… ρόιδο; Μήπως;
Φοίβη
